[eweluta]

Już minęło osiem miesięcy jak odszedł...
Często tu zaglądam...wtedy jest mi trochę lepiej.
Próbuję się pozbierać ale nie jest łatwo.
Stworzył mi cudowne życie, byłam jak laleczka z porcelany,którą trzymał w ramionach i dbał by mnie nie upuścić...
Kiedy umarł potłukłam się bardzo i mimo ,że próbuję się posklejać,to jakoś ciężko mi to wychodzi.
Czy kiedyś znajdę taki klej , który poskłada mnie do kupy?

[marzena66]

eweluta,

Pięknie to napisałaś. Pamiętam jak mój mąż zachorował (na razie jest dobrze) i błagałam wszystkich świętych żeby mi go zostawili, bo nie przeżyje więc rozumiem Twój rozpad na kawałki. Czasami sobie myślę, że nie można tak bardzo mocno kochać, nie można tak mocno się przyjaźnić, nie można być jednością, choć to takie piękne, bo jak zabraknie tej drugiej osoby to tak jakby zabrano nam powietrze do oddychania, jakby wyrwano nam serce i zabrano nam najcenniejszą rzecz z naszego życia.
Pewnie kiedyś się skleisz ale zawsze to już będzie coś sklejonego jak ta nasza ukochana filiżanka, którą niechcący potłukliśmy ale że nasza najpiękniejsza, jedyna skleiliśmy ją, stoi ale lepiej już nie wlewać do niej aromatycznej kawy, bo może znowu popękać. Życzę Ci, żebyś stanęła na nogi i złapała ducha walki.

[Basia2000]

To, że możesz powiedzieć " byłam jak laleczka z porcelany ", to coś pięknego, jesteś szczęściarą, że spotkałaś w życiu takiego księcia z bajki o jakim marzy każda z nas. życzę Ci z całego serca, abyś jak najszybciej posklejała się i wspominała swojego księcia z ciepłym uśmiechem na twarzy bez bólu.

[tęcza]

Eweluta, ja również życzę Tobie dużo sił w dźwiganiu się do innego życia. Pamiętam Waszą walkę. Twój Książe zapewne teraz jest obok Ciebie, choć niestety nie fizycznie. On Cię nie zostawił, opiekuje się Tobą po tej drugiej stronie. Trzymaj się Kochana

[Radi]

Wierzę , że znajdziesz taki " klej" i poskleja Twoje rozdarte i cierpiące Serce.
Popatrz na świat z innej perspektywy- Ty żyjesz! To jest największy skarb na Świecie!
Wiadomo, że jest smutek i inne uczucia, lecz czas goi rany i na pewno zagoi i Twoje.
Tego Ci życzę z całego serca
Radek

[eweluta]

Myślę Radku ,że czas nie goi ran tylko przyzwyczaja nas do bólu.
Na pierwszym zdjęciu,które mi podarował gdy mieliśmy po 15 lat napisał -"Boję się zapomnieć o tobie bo cóż mi wtedy pozostanie - tulipany w wazonie gumowym i wypalona świeca przy kolacji samotnej.
Nigdy nie pomyślałam,iż to ja będę przy tej świecy samotna.
Okrutny los zabiera mi wszystko co kocham...
A to nie tak miało być, nie tak się umawialiśmy ...

To ja miałam pierwsza odejść...
Obiecał, że nigdy mnie nie opuści...tak bardzo chciał dotrzymać słowa...

[Radi]

Pytanie- czy chcesz aby te rany się zagoiły? Bo można je rozdrapywać do końca swoich dni...
W moim życiu też straciłem wielu bliskich memu sercu osób, pozwoliłem sobie na żałobę-bo to trzeba przeżyć, tylko życie ziemskie jest takie krótkie...kruche i ulotne. Niedługo się spotkacie, ale jeszcze nie teraz Wykorzystaj ten czas jaki dostałaś w prezencie od Boga i żyj pełnią życia.
Tego CI życzę,,, a i napisz za rok, dwa co u Ciebie słychać

[Madzia70]

eweluta napisał/a:

Myślę, że czas nie goi ran tylko przyzwyczaja nas do bólu.

Ja myślę tak samo. I to nie jest rozdrapywanie ran. Człowiek żyje z tym bólem, uśmiecha się i działa. Rozdrapywanie ran to zamknięcie się w sobie, nie pójście naprzód.

Trzymaj się, eweluta.