Znaleziono 1 wynik

Dzięki dziewczyny za słowa wsparcia.

Mama za wszelką cenę stara się być samodzielna. Porusza się na swoich nogach i wspomaga trzecią czyli laską i czwartą czyli tatą

Pewnie jak wspomniałyście ze względów psychologicznych tak mamie lekarz powiedział, że leki działają na te guzy. Pamięci nie ma wcale. Rozmawiamy o tym co dzisiaj na obiad, a za 5 minut już nie pamięta co to miało być. Chwieje się przy każdym kroku, czasem się boje, że się potknie i przewróci. Wstaje z trudnością. Nie ma siły w rękach, nie zawsze rozumie co się do niej mówi i trzeba powtarzać, sama powtarza to co przed chwilą mówiła, czasem nawet więcej niż raz. Jedzenie przygotowuje tata. Do lekarza jakoś docierają, bo w sumie mamy blisko.

Do tej pory nie rozmawiałam z lekarzem o postępowaniu, rokowaniu itp. bo się chyba bałam takiej rozmowy. Twierdziłam, że lekarze wiedzą co robią. Teraz moje przekonanie jest nieco inne i wynika głównie z tego, że lekarz widzi mamę raz na 3 tygodnie, a ja codziennie. I myślę, że jednak nie o wszystkim mama mówi prawdę pani doktor. W epikryzie jest napisane, że neguje duszności, a przecież spuścili wodę tylko z jednej strony. Więc te duszności pewnie są, choć w mniejszym stopniu.

Mama zawsze była 'twardą babą' i to teraz wychodzi. Ona walczy o każdy dzień, świadomie podpisała zgodę na przyjmowanie tych tabletek. Właściwe to powinnam jej pogratulować, że jest taka dzielna i się nie poddaje. Je pewnie już dawno bym odpuściła. No nic. Faktycznie powinnam się cieszyć z każdej chwili, bo czas się nie cofa. Przecież ona wie, że tego życia jej niewiele zostało więc stara się je jeszcze trochę przeciągnąć. Dobrze, że o tym napisałam. Łatwiej mi dzięki temu zrozumieć.

Pozdrawiam Was i ściskam.