Znalezionych wyników: 2

Mama bierze bardzo dużo leków przeciwbólowych, m.in plastry, także leki przeciwwymiotne i leki nasercowe, żelazo, kwas foliowy. Ostatnią chemię bardzo dobrze zniosła, prawie nie wymiotowała, jednak ma zawroty głowy, boli ją w klatce piersiowej (podejrzewam te przeklęte nacieki na żebrach), ma bardzo niskie ciśnienie (może dlatego te zawroty). Lekarze nie są wstanie zrobić nic więcej, tłumaczą że tak ma być po chemii i że ma raka więc to normalne. Za tydzień mama przyjmuje 6 ostatni cykl chemii, pytałam lekarzy co dalej, jak ją leczyć. Kazali obserwować i czekać i ciągle powtarzają o tych przeklętych złych rokowaniach. A ja ciągle mam nadzieję, wypieram z mojego mózgu to co mówią. 3 razy w przeciągu 5 miesięcy kazali nam się z nią żegnać, nie dawali szans na przeżycie, na OIOMIE leżała jak "łazarz" nawet nie wiedziała że jestem tuż obok. Schudła 22 kg, nie miała apetytu, woda wychodziła jej już bokiem. ale nie poddała się, walczyła i na razie mamy ją w domu. Przytyła 4 kg, trochę z jedzenia trochę od sterydów które jej podają, ale kiedy ma więcej siły krząta się po kuchni, gotuje obiad, żartuje i bawi się z moimi dzieciakami, to wtedy wydaje mi się ze jest znów zdrowa, ze to był zły sen. Niestety to nie trwa długo i siły odchodzą, ból wraca, czasem jest mocniejszy niż zwykle. I w takim dniu wiem , że to nie był sen, ze to rzeczywistość i ta cholerna choroba ;(

EFKA a co tam u ciebie? wiesz już coś?

Moja mama choruje na międzybłoniaka (mesothelioma) i mam nadzieję EFKA że u Ciebie tylko na podejrzeniach się skończy, życzę Ci tego. My walczymy od września zeszłego roku, mama ma tylko 53 lata a to co przeszła do tej pory graniczy z cudem przeżycia. Tyle cierpienia, operacji, punkcji, drenażów - do końca życia te obrazy będą mnie prześladować. W tym momencie leczona jest chemoterapią, dokładnie jutro będzie miała V cykl, przedostatni. A najgorsze jest to że lekarze nie dają nam nadziei którą ja ciągle mam. Jestem załamana, przy mamie i tacie staram się być silna, ale kiedy wracam do siebie do domu to nie mogę sobie poradzić z myślami z tym co się dzieje. Nie mogę uwierzyć, i nie chce wierzyć że moja mama odchodzi każdego dnia. Że codziennie jest jej mniej, nie wyobrażam sobie dnia by jej nie było wcale. Nie dociera to do mnie i bronię się przed tym, wmawiam sobie że przecież jeszcze dwa cykle przed nią, ze przecież wszystko może się zdarzyć, że może zdarzyć się cud, i będzie cud. Musi być :cry: