Znalezionych wyników: 4

Przykro mi :(

To, że nie chcesz robic zamieszania to zrozumiałe i rozsądne. Proponowałabym zadzownic do mamy, niech poda Tacie słuchawkę, mów do niego, uświadamiaj, że Ty walczysz, że się modlisz, ukaż mu, że jesteś, Tobie to też dużo da, nawet opowiedz o tym, co dzieciaczek robi, co wywinął itp, nie poddawaj się, może Ten na górze da Wam jeszcze czas.
Jestem z Tobą. Trzymaj się i nie wolno Ci zwątpic ! Nie wolno.

Mój tata ma zdiagnozowanego raka od października roku poprzedniego, IV st, ostatnia chemia była w lutym i na tym koniec ws. dalszego leczenia. Najpierw złość, strach, potem ucieczka od czegoś od czego nie da się uciec. Wszyscy udajemy jakby nic się nie stało, staramy się funkcjonować normalnie. Na całe szczęście Tatuś też nam pomaga bo jeszcze ma siłę, ale ostatnio przygasł i walczyłam sama ze sobą, udawałam sama przed sobą, że to na pewno mu minie aż nagle mnie "olśniło", że muszę przestać udawać, że nic się nie dzieje, że nie mogę uciekać od Was, muszę czytać, bo dzięki temu zdobywam wiedzę i wsparcie, które jednocześnie ja mogę dawać Wam o ile to tylko możliwe.
Trzeba działać, nieustannie działać, ta choroba jest i koniec z marazmem, będziemy walczyć o każdy dzień, każdą minutę.
Dziękuję autorowi posta, który mnie "obudził"