Znalezionych wyników: 40

Moj mąż umarł, nie daje sobie rady

Straciłam nadzieje całkiem mąż słaby większość dnia leży. Jest na chemi z lekiem Avastin a ja odchodzę od zmysłów. Zaczęłam nawet wyobrazac sobie jak to będzie kiedy..... i nie wyobrażam sobie. Wiem ze dla mojej córeczki będę musiała być silna mój Boże. Nie co za plan Bóg ma dla mnie ze tak mnie doświadcza. Panie ty się tym zajmij bo ja nie mam siły :uuu:

Dziękuje za odpowiedzi. To nie jest tak , żę całkiem jest obojętny mi mój mąż ale musiałam emocje odciąć aby nie zwariować . Nie wiem dlaczego straciłam nadzieję na wyleczenie mojego męża po tym co mówili mi lekarze tzn , że stan jest poważny serce słabe był warunkowo dopuszczony do operacji a mają jeszcze się odbyć dwie. Nie wierzę że jego serce wytrzyma chemie a co dopiero kolejne operacje. Są przeżuty do węzłów wycięty moczowód. Szukam aby ktoś mądry dał mi nadzieję że będzie dobrze. Uważam ,że tylko Bóg może wyleczyć mojego mężą tylko trudno mi uwierzyć że akurat NAs dotknie tak wielka łaska od Pana.Jego zachowanie? , no cóż. Dzisiaj znalazłam dla siebie określenie . Samotna W sieci

tak trochę humorystycznie.

Nie jestem człowiekiem przed chorobą mojego męża. Już chyba nigdy nie będę, idę na ulicy i nie zauważam ludzi , chodzę zamyślona gdzieś myślami daleko nawet tak naprawdę nie wiem o czym myślę. Mój mąż ma zaburzenia psychiczne nawet nie zwracam uwagi na to co robi czym się zajmuje. Nie poświęca czasu rodzinie w ogóle nawet to już mnie nie boli tylko córki mi szkoda. Ja biorę udział tylko przy wymianie stomi i opatrunku do nefrostomi. Spędzam dużo czasu z córką czytamy książki, układamy puzzle, gramy gry jeździmy na spacery rowerem jest fajnie

.

Witam. Mój mąż jest nie do zniesienia przeszedł operację która się powiodła cżyli usunięto guza który pierwotnie był nie resekcyjny. Mimo to nic się nie zmieniło. Mam ochotę od niego odejść ale nie potrafię zostawić chorego człowieka. Ja zaczęłam męża traktować jak pacjenta. Bez żadnych emocji jest mi go szkoda tylko jak człowieka. Mężowi doszedł drugi worek nefrostomi. Był teraz w szpitalu bo dostała zakażenia proszę sobie wyobrazić ze nie chciał isc do szpitala wyzwal mnie poszłam pokryjemu do lekarza który wypisał skierowanie na transport. Dotarło do mnie w tym okresie kiedy go nie było jak zaniedbanłam swoje zdrowie i córki. Ja mam napady oczywiście nikt o nich nie wie. Zawsze tak jakoś zdarzają się poza domem. Miałam złamana nogę 6 tyg w gipsie tez zaniedbane rehabilitacji nie wybrałam bo mąż ważniejsze. Ale to się zmieni od dziś.

Cześć dziękuję za odpowiedź mam skierowanie na rezonans. Co cię nie pokoi?

[ Dodano: 2017-08-27, 18:35 ]
Czuje otępienie psychiczne tak bardzo ze aż fizyczne. Nikt oprócz mojej mamy nie zapyta jak ja się czuje w tej całej sytuacji. A ja jestem coraz bardziej zamknięta w sobie nawet jak ktoś mnie obraża to nie reaguje jest mi wszystko obojętne ważna jest tylko córka aby ją umyć nakarmić zapewnić jej aktywnie czas wolny . Coraz częściej mam ochotę ba aljohol ale wiem też ze doniczek mbie to nie zaprowadzić. Teraz pisze i o niczym nie myślę o niczym . Pisze jak automat to co mi przychołdzie do głowy. I jeżeli słownik nie poprawiał by moich błędów to byście się nie doczytali

Witam. Ciesze się ze tak poszło dobrze u mojego męża. Ale chciałam o czymś innym napisać a mianowicie mój stan psychiczny jest w znacznym stopniu upośledzony. Miewam napady paniki odrealnienia są momenty ze nie wiem gdzie jestem. :?ale?:

ostatnio pojechałam rowerem do apteki i wyszłam z apteki i sobie poszłam zapomniałam ze przyjechałam rowerem.

[ Dodano: 2017-08-26, 17:00 ]
Zauważyłam że mam problemy z pisaniem poprostu nie umiem pisać zapominam jak wyglądają dane literki. Znowu wróciły napady sporadyczne są. 14 września mam termin do neurologa 10 października do psychiatry. Ale do psychiatry pójdę gdzieś na dyżur. Wieczorami łapią mnie ataki leku ze za moment coś się wydarży coś strasznego.

[ Dodano: 2017-08-26, 17:03 ]
To się wyglądałam ale i tak mi nic lepiej. Boje się o siebie ze względu na córkę bo gdyby jej nie było to może nie zrobiła bym sobie krzywdy lecz wręcz przeciwnie poszla bym na oddział psychiatryczny . Czuje ze wymagam takiej pomocy. A może i nie sama nie wiem jak się mam.

Witam. Mam pytanie czy moglibyście polecić mi jakiegoś onkologa chirurga z Bydgoszczy?. Nie mam teraz czasu i nie mogę opisać całej naszej sytuacji ale wiele się zmieniło.

Jestem funkcjonującym automatem, robię wszystko jak automat bo muszę , czyli rano wstaję śniadanie , ogarnięcie córki, kontrola męża jaki stan ,wymiana stomi co jakiś czas, pranie ,sprzątanie, gotowanie ,zakupy prowadzenie kompletnej dokumentacji domowego począwszy rachunki a kończąc na papierach medycznych,mąz nie jest sam nic zrobić ma jakieś otępienie myli fakty zapomina się. Wiem,że jest w depresji i muszę to rozumieć , zaczynam się czuć oderwana od rzeczywistości. Jestem tak naprawdę z tym wszystkim sama ,żeby nie moja mama ,która czasami przyjedzie bo też nie może zawsze to bym nie wiem co zrobiła, jestem mamie ogromnie wdzięczna. Córka zaczęła nie opuszczać mnie na krok nawet jak idę do kotłowni palić w piecu to płacze, wcześniej był cały czas tata coś się stało i tata jest be mamusia cały czas kontroluje czy jestem nawet w nocy ręką sprawdza. a się wygadałam. Ogólnie jest mi baaaardzo ciężko, ledwo funkcjonuję , córeczka tak mi jej szkoda. Obecnie nie chodzi do przedszkola bo jest bardzo chora ,ma zastrzyki nie chciała mi jeść ani pić zapowiada już ,że ona nie chce iśc do przedszkola ,chce zostać z mamą. Wcześniej szła bardzo chętnie ,zastanawiam się skąd ten lęk przed rozstaniem.

Czekamy na badanie TK mamy pilne więc myślę ,że termin będzie w miarę szybko. Tak, chodzę do psychologa i faktycznie muszę zacząć rozmawiać -przygotować się na odejście.

Witam. Czekam na męża tomograf , czuję się dużo lepiej.Przed chorobą męża często kupowaliśmy sobie lody i wieczorem siadaliśmy i jedliśmy , dzisiaj byłam w sklepie i spojrzałam na lody przypomniał mi się okres kiedy było taaaaak normalnie. Kupiłam jednego usiadłam jak kiedyś i okazało się ,że nawet lód smakuje inaczej niż do diagnozy męża. Chce mi się płakać nie mogę się pogodzić z tym wszystkim , córka tak kocha tatę. Mam nadzieję, że to się skończy jak jakiś sen , koszmarny sen.

Dziękuje. Rozmowa z psychologiem dużo mi dala, cały czasjestem aktywna o nic nie proszę już męża . Sama rąbie drzewo, pale w piecu , maluje teraz pokój, pranie sprzątanie, zabawa z córką, wszystko robię sama. Dziękuje ,że tutaj mogę wyżalić się, dziękuje że jesteście i czytacie moje wypociny , czuję w tedy ,że ktoś mnie słucha. Pozdrawiam.

Chodzę do psychologa ze sobą, mężowi poprawił się ogólny stan zdrowia psychicznie też jakby lepiej .

Właśnie najgorsze jest to ,że mała ciągnie to taty ja ją wołam aby szybko przyszła coś porobimy czasami cofnie się a czasami nie i w tedy niestety biedna oberwie. Staram się cały czas coś z nią robić aby nie myślała aby iśc do taty do pokoju ale wystarczy ,że pójdę zrobić coś do jedzenia i mała biegnie. Ja już nawet nie cierpię z powodu samej choroby męża tylko z jego zachowania. Działam idę do lekarza robię wszystko co powinnam ale ból traktowania przez męża Nas odbiera mi uczucia wobec niego.... Dziękuje ,że ktoś mi tu odpisze wiem w tedy ,że ktoś mnie "słucha" :cry:

Witam . Dzisiaj byłam u lekarza po skierowanie do HD jutro idę złożyć dokumenty. Mówiąc potne się miałam na myśli samookaleczenie robię to w myślach. Tak do psychiatry mam termin na 17 stycznia umówiłam też męża.Ja tylko przejmuje się córką i dostaję furii jak kolejny raz mąż ją odpycha mówiąc ; "idz stąd, sp....j stąd, k...wa daj mi spokój" ja w tedy interweniuje kiedyś krzyczałam na męża a teraz biorę za rączkę córkę i wychodzimy , idziemy razem coś robić np malować, czytać. Do 12 córka jest w przedszkolu chociaż tam ma spokój. Jeżeli chodzi aby córka poszła do kogoś na "dyżur"? to nie ma takiej opcji ma silny lęk przed rozstaniem zemną.