Znalezionych wyników: 2

Witaj Asiu!

Cieszę się, że leczenie mamy zakończyło się dobrze (nie licząc oczywiście tych innych objawów). [hura]

Moja Przyjaciółka też tyła po chemi. I miała typowe objawy dla klimakterium.

A z mięśniakami można żyć (ale nie wiem, jak to jest w przypadku osoby po nowotworze).
Ja mam je już lata i nic się nie dzieje. Ale trzeba je obserwować, czy się nie powiększają.

Mama może być nerwowa nie tylko dlatego, że była chora, ale pod wpływem różnych
leków no i klimakterium.

Cytat:

Muszę też dodać, że niedawno sobie uświadomiłam, jak bezsensownie
namawiałam ją w ciągu ostatniego roku na niektóre rzeczy, na niektórych lekarzy,
jak tylko dodatkowo ją męczyłam i stresowałam w tym całym leczeniu. Myślę, że
będąc ponownie w swojej sytuacji, starałabym się nabrać do leczenia więcej dystansu.
Zaufać tym lekarzom, tylko trochę ich pilnując. Chyba niestety kilka rzeczy robiłam na siłę..
Jak czyta mnie ktoś, kto dopiero zaczyna walkę - nie walczcie jak lwy o każde
słowo z lekarzem, o wyjaśnienia, nie starajcie się pomagać za wszelką cenę - bo nie
tylko Wam, ale i Waszym bliskim w pewnym momencie może zabraknąć sił.

Oj, to prawda. Ale tak bardzo chce się pomóc bliskiemu człowiekowi. I nie chce się zaniedbać niczego.
Jednak faktycznie warto pamiętać o tym, co napisałaś.

Witaj Asiu!
Przeczytałam cały wątek i bardzo Ci dziękuję, że go założyłaś. Doczytałam się tutaj wielu istotnych informacji. Chciałam Ci też napisać, że jesteś bardzo dzielna! Trzymam kciuki, żeby szło ku dobremu. Życzę dużo sił!

A tę wypowiedź przeczytam mojej przyjaciółce, która właśnie tak jest traktowana u lekarza - nie muszę mówić, jak się przy tym czuje. Mam nadzieję, że tym razem przekonam ją, żeby nie szła na wizytę sama.