Znalezionych wyników: 2

Marzenko, przyłączam się do Ciebie w bólu.
Boli mnie tak naprawdę zawsze gdy ktoś umiera na tym forum. Boli mnie mniej niż bliską Rodzinę tego chorego / tej chorej, ale boli ciągle - od 3,5 roku, od kiedy istnieje to forum.

W tym czasie zmarły dwie bardzo bliskie mi osoby - nie na raka, lecz na inne choroby nagłe lub przewlekłe (ale śmiertelne).
Każdą z tych śmierci przeżywałam inaczej, choć obie zmieniły moje życie na zawsze.
Płakałam bardzo i gwałtownie po śmierci nagłej, natomiast zablokowałam się i czekałam na właściwy moment by się wypłakać po śmierci Kogoś kto chorował długo i przewlekle. Kto cierpiał zanim umarł i z Kim byłam podczas gdy cierpiał.
Mnóstwo łez wylałam zanim zmarł. Myślę, że gdy nasz bliski choruje na przewlekłą chorobę, o której wiemy, że zakończy się śmiercią - żałobę przechodzimy już znacznie wcześniej. To takie pożegnanie na raty.
Po śmierci tej osoby przychodzi ulga, pustka, tęsknota i... wyczerpanie. Wyczerpanie walką, nieprzespanymi nocami, modlitwami o łagodną, bezbolesną śmierć, czekaniem na ostatni oddech.
To stan jedyny w swoim rodzaju - nie ma pojęcia o nim nikt kto tego nie przeżył.

To wyczerpanie jest tak silne, że trudno o łzy (które wylało się w ogromnej ilości wcześniej).
Jednak one przyjdą i przyniosą ulgę - ale w swoim czasie.
Ja musiałam zaczekać aż z okazji wakacji moja rodzina wyjechała - te kilka dni samotności przyniosły wspomnienia, rozpacz, łzy i ulgę.
Wciąż dźwigam ten ciężar w ukryciu, ale nie jest on już tak przytłaczający.

Na wszystko przyjdzie czas...
Patrz w swoje serce i ufaj swoim uczuciom - one podpowiedzą Ci kiedy pora na łzy...
:heart:

Tak się jakoś potoczyło, że opis dalszej walki Marzeny i jej mamy z chorobą znalazł się tutaj, w "kciukach".
Uzgodniłyśmy wspólnie z Marzeną, że przeniesiemy tę dyskusję w całości do wątku merytorycznego.

I piszcie już proszę tam... http://www.forum-onkologi...i-vt258,330.htm

Przenoszone do "kciuków" będą tylko wypowiedzi ewidentnie nie nawiązujące do tematu.
pozdrawiam wszystkich ciepło.