Znaleziono 1 wynik

Napisze cos na ten temat, na przykladzie mojego taty, ktory dlugo chorowal na raka prostaty. Wiedzial, ze ma raka i przerzuty do kosci ale prawie do konca wierzyl ze z tego wyjdzie, tzn. moze inaczej, wiedzial , ze to nieuleczalna choroba, ale majac 72 lata umrze raczej ze starosci niz na te chorobe, ktora raczej dobrze poddaje sie leczeniu. Ostatni miesiac przed jego smiercia spedzilam w domu rodzicow i rozmawialam duzo z tata, ale widzialam, ze jego psychika nie dopuszcza mysli o zblizajacej sie smierci, chociaz jego stan zdrowia bardzo sie pogarszal. Wiem, ze gdybym zaczela rozmowe z nim na temat tego, ze odchodzi, byloby to katastrofalne w skutkach. Byl pod opieka hospicjum domowego, przychodzila lekarka- zakonnica i powiedziala mi pewnego razu aby tacie nie mowic, ze ma wode w plucach, czyli zrozumialam, ze ona sama zauwazyla, ze mam z tata nie rozmawiac na temat zblizajacego sie konca. Wiem, ze ludzie sa rozni i niektorzy chca wiedziec prawde a niektorzy nie, ale o tym moga zdecydowac tylko najblizsze osoby, ktore znaja bardzo dobrze chorego i sami wyczuja czy i kiedy na jaki temat z chorym rozmawiac.