Znaleziono 1 wynik

Wiem,że to co napiszę to troszkę z "innej beczki" ale też chodzi o żałobę..
W marcu zginął wypadku samochodowym mój serdeczny przyjaciel..Wiecznie uśmiechnięty, żartujący i pogodny.. Zaręczony z dziewczyną we wrześniu mieli wszystko zaklepane na ślub.
Kiedy spotkałam się z jego narzeczoną (też moją przyjaciółką) dzień po wypadku byłam w szoku.
Ta dziewczyna była i jest tak silna psychicznie,że wiele można się od niej nauczyć..Nie płakała W OGÓLE..Ani przed pogrzebem ani na, dopiero miesiąc po popłynęły pierwsze łzy..Kiedy z nią rozmawiałam, cały czas powtarzała że teraz już nic nie może na to wszystko poradzić, że będzie się mocno modlić za niego, że chce go wspominać, śmiać się z jego żartów..I tak jest do dziś. Kiedy się spotykamy ona jest wyciszona, spokojna, wspomina go na każdym kroku..Sama mówi że najgorsze są tylko dwie rzeczy - ogromna tęsknota i poczucie jej bezpieczeństwa które zostało zachwiane. minęły cztery miesiące a ona płakała zaledwie kilka razy..
Piszę po to,żebyś spróbowała zrozumieć że żałobę każdy przeżywa na swój osobisty sposób, nie traktuj tego broń Boże jak choroby psychicznej, przeżywaj ją po swojemu..
Z mojej strony życzę Ci dużo sił, wbrew wszystkiemu staraj się uśmiechać nawet z błahych spraw, spędzaj czas z bratem...
A za Mamusię się pomodlę