Znaleziono 1 wynik

Elwirko,
ogromnie Ci współczuję, jestem w podobnej sytuacji. Mój Tata odszedł 30 kwietnia, pogrzeb był w zeszły czwartek. Jeszcze nie do końca wierzę, że to się wydarzyło. Czuję się opuszczona przez bardzo kochanego i mądrego człowieka, ale i boleję nad tym, że nie zdążył być takim dziadkiem, jakim marzył dla mojego dziecka, moich dzieci. Również nie będzie pamiętany. Mam dwuipółletnią córkę i jestem w siódmym miesiącu ciąży. Będziemy oglądać razem zdjęcia i będę im opowiadać, jakim radosnym i śmiesznym człowiekiem był Dziadek, dużo anegdotek się znajdzie. Na razie Córka niewiele rozumie z całej sytuacji i nasze życie toczy się wiadomym, codziennym torem pełnym odkryć i zabaw.
Jeśli mogę, chciałabym Ci polecić książkę dla dzieci "Kiedy kiedyś czyli Kasia, Panjan i Pangór" Jarosława Mikołajewskiego. Piszę o niej w wątku o pogrzebie i małym dziecku w dziale PSYCHOONKOLOGIA. Mnie się bardzo spodobała i nieraz się przyda w ciągu paru lat. Sama też wybrałam się do psychiatry i dostałam lek, który pozwala mi się skupić i spać w nocy, mogę się zajmować dzieckiem bez apatii i spadków humoru tak, aby nie przestraszyć tak małego człowieka, chwile smutku i wzruszenia towarzyszą mi, gdy już jestem sama.
Trzymaj się mocno, życzę Ci dużo siły w czwartek, mam nadzieję, że rodzina Cię wesprze.
Joanna