Znaleziono 1 wynik

Witam! Mojemu Tacie, gdy zrobiono usg i wykryto ogromnego guza 18cm, to lekarz oznajmil: ma pan raka, nic nie mozemy zrobic prosze wracac do domu i czekac na smierc. Reakcja byl szok i lzy, ale tez padla odpowiedz, ze takie informacje powinny byc udzielane kiedy jest w poblizu bliska osoba (zona), bo razem z nia chce podejmowac dalsze decyzje. Na szczescie znalezlismy madra onkolog, ktora zawalczyla o tate. Zalatwila mu konsultacje u profesora w Gdansku, ktory zgodzil sie operowac. Tata mial raka trzustki. Po operacji zyl jeszcze pol roku. Bywalo lepiej i gorzej, ale tata byl swiadomym pacjentem. Pamietam, ze pierwszy miesiac od diagnozy prawie sie nie odzywal, musial sam wewnetrznie stoczyc walke, potem staral sie cieszyc kazda chwila. Wychodzil z domu, spotykal sie ze znajomymi. I duzo sie modlil.... wiara pomogla mu przygotowac sie na to ostatnie spotkanie.
Ja tez mam raka i doskonale wiem, co mi jest i co mnie moze czekac. Chcialam wiedziec i chce podejmowac w miare swiadomie i samodzielnie decyzje. To mi pomaga. Czuje, ze cos robie, ze nie poddaje sie chorobie.
Chce jednak jeszcze powiedziec, ze nie kazdy chce wiedziec cala prawde. Moj tata kiedy juz sie dowiedzial, ze to rak i rak trzustki, wiec bardzo agresywny, pozostawil nam rozmowy z lekarzem.
Pamietam jak cieszyl sie kazdym postepem w powrocie do zdrowia, jak chcial pokazac profesorowi, ze operacja miala sens i wszystko sie dobrze uklada. Jaki byl wtedy dumny i ciszyl sie jak dziecko.
Nie osadzajmy ani chorych, kiedy nie chca mowic o swojej chorobie, ani ich bliskich, ze ich nie uswiadamiaja, bo kazda ze stron dziala w dobrej wierze i zna ta druga polowe najlepiej.
Pozdrawiam serdecznie