Znalezionych wyników: 102

Pani Magdo - jestem szczerze oburzona, nie rozumiem, nie umiem pojąć, jak mogli Panią tak potraktować! Na tym forum znalazłam wsparcie, gdy dowiedziałam się o chorobie Mamy, tutaj przeżywałam każdy z "ostatnich" dni jej odchodzenia, później ten czas, kiedy jej zabrakło. O tym forum mówię wszystkim, o których wiem, że również mają w rodzinie problem onkologiczny. I Wy - którzy na co dzień jesteście dla nas, którzy z całych sił staracie się nam pomóc, więc Wy, Pani w areszcie, jak najgorszy zbrodniarz? Nie umiem pojąć... Gdyby nie to forum - pewnie teraz nie byłoby mnie tutaj. Ale jestem, walczę, codziennie biję się z życiem, dla siebie i zamiast tych, którzy odeszli.
Pani Magdo - po prostu, po ludzku - DZIĘKUJĘ. I proszę pamiętać: DUM SPIRO SPERO!

Makta, Kochanie, niestety nie ma recepty na to, jak się do tego przygotować... :/pociesza:/

Przed Tobą trudny czas, wielu z nas to przeżywało, każdy pewnie na inny sposób. Jedyne, co mogę Ci poradzić, tak z własnego jakiegoś tam doświadczenia, to to, byś pozwoliła sobie na przeżywanie wszystkiego tak, jak Ty to czujesz, tak, jak chcesz. Ja wszystko w sobie tłumiłam, chciałam być jak "superwoman", chciałam pokazać jaka to jestem dzielna i owszem - innym się wydawało, że taka właśnie jestem, ale później to wszystko zaczęło puszczać i teraz wcale nie jest tak łatwo, jakby mogło się wydawać.

Jeśli nadejdzie chwila, kiedy pojedziesz do Taty to czerp z tego jak najwięcej, bądź z nim, jeśli jest coś, co chciałabyś mu powiedzieć - powiedz. Wydaje mi się (choć mogę się mylić), że zawsze jest takie poczucie, że mogło się coś lepiej, mogło się coś bardziej, inaczej, mocniej, więcej. Ale cokolwiek zrobisz nie wbijaj się później w takie poczucie winy, bo to ani Tobie, ani Wam w niczym nie pomoże.

Po prostu bądź. Myślą, słowem. Jeśli przyjdzie czas - także ciałem. Po prostu bądź.

Trzymaj się, Kochana. Jesteś bardzo dzielna!! :tull:

Dzień dobry!

Czkaweczko Kochana... :tull:

Makta, Kochana, to normalne, że czujesz się zmęczona i zwyczajnie nie masz na nic siły. Masz do tego prawo, bo choroba Twojego Taty dotyczy także Ciebie. Mój Tata, kiedy był chory, też był momentami nie do zniesienia. Potrafił być złośliwy, obwiniać nas o wszystko, nic mu nie pasowało. Czasem rzeczywiście ciężko się było w tym odnaleźć, ale - mimo że to było bardzo, bardzo trudne - starałam się go zrozumieć. Mimo że my nie powiedzieliśmy mu o chorobie (bo tak zdecydowała Mama) on pewnie był jej świadomy (choć tego nie wiem na 100%) i może z tego wynikało to jego zachowanie. Bo na zewnątrz było udawanie, ale w środku ją przeżywał. Może z tego też wynika zachowanie Twojego Taty... Może w ten sposób chce Wam wykrzyczeć cały swój ból (ten fizyczny i psychiczny) związany z tą sytuacją...?

Nie wiem, ciężko to wszystko oceniać, każdy człowiek jest inny, inaczej reaguje. Jeden wolałby znać prawdę o chorobie, inny żyć w nieświadomości. Trudne to wszystko. Zwłaszcza jeśli nie było wcześniej czasu albo sposobności, żeby porozmawiać o tym, jak się zachowywać, gdyby coś takiego się zdarzyło... Czy mówić, czy nie mówić...

Trzymaj się, Kochana. Przesyłam moc ciepłych myśli!

:tull:

Przepraszam.

Może po prostu trzeba czasu. Nic na siłę, żeby zarówno siebie jak i kogoś nie skrzywdzić.

Przecież musisz jakoś układać sobie życie... A jak córki? Co one na to?

I to jest dowód na to, że w tej zwyczajności jest Twoja siła, że się nie poddałeś, ale jesteś, mimo wszystko.

Myślę, że dziewczynki mają szczęście, że mają takiego Tatę.

To dobrze. Najważniejsze, że do przodu. :tull:

friend, a jak sobie radzicie Ty i córki? Czas leci bardzo, bardzo szybko...

Pozdrawiam!

Ooo, Kaczmarski! Idealnie pasuje do tych szaroburych widoczków. Cudnie je dostraja

Nie wiem Justynko, czy widziałaś kiedyś jakiś film Kolskiego, ale krajobrazy z jego filmów są jakby wycięte z Twoich zdjęć. Piękne.

:*

Makta, moi Rodzice również chorowali, wykryto to w stadium, które nie pozostawiało złudzeń, że leczenie przyniesie jakąkolwiek poprawę. Też zastanawiałam się, czy powinni wiedzieć, ale w obojgu przypadkach stanęło na tym, że nikt im tej informacji nie podał. Nigdy się nie dowiem, czy coś przypuszczali, czy nie, ale wydaje mi się, że gdybym to powiedziała - czasu, który nam pozostał, mielibyśmy jeszcze mniej i nie byłby tak cenny, jak był.

Wiem, że to trudne wybory, trudne decyzje. Ale uwierz, najlepsza decyzja jaką możesz podjąć to ta, którą podpowiada Ci serce. :tull:

Ściskam mocno i życzę dużo siły! :tull: