Znalezionych wyników: 2

Przytaczacie tu pewne historie- i ja przytoczę. Zapewne pamiętacie Kasię- moją najdroższą przyjaciółkę (Katerina252). Zmarła 10 września 2009 roku na czerniaka. Chilę przed urodzeniem syna 10. marzec 2009 (równiutko pół roku...) usłyszała ze ma przed sobą pół roku życia może mniej... Pamiętacie jej walkę z chorobą, jej nadzieje... Nie chciała się poddać. Chciała życ dla swoich dzieci...
Wiadomość że nie zostało jej dużo czasu zmotywowała ja do działania- do walki o swoje życie- i przekonanie samej siebie ze dzieci bedą miały odpowiednią opiekę...
Pamiętam naszą rozmowę gdzie Kasia mi mówiła, ze o dzici się martwić w sumie nie musi- teściowa np świetnie sobie z nimi radzi...
Z jednej strony Kasia miała czas na próbę walki z rakiem, z drugiej str. wiedząc w jakiej jest sytuacji miała tą aby uporządkować conieco w swoim życiu (znów ryczę- ciągle myśle że Kaśka jest w domu i właśnie bawi sie z dzieciakami- wspomnienia są bolesne :( )

Moja mama chce wiedzieć co jest jak jest i gdzie jest- ale nie chce słyszeć "to już koniec" itp. Również motywuje sie do działania- ale również rozmawia ze mną np w co ją ubrac jak koniec nadejdzie- już wydaje mi różnego rodzaju rozporządzenia na przyszłość- wskazówki... Mimo ze jest w naprawdę odziwo świetnej formie!

Mnie wydaje się ze lekarze nie mówią wprost własnie dla tego ze "a moze pacjent woli nie wiedziec"... Jeżeli pacjent będzie chciał wiedziec zapyta- a przynajmniej powinien zapytać.
Rozmowy z lekarzami przy mojej mamie przebiegają inaczej- łagodnie , bez brutalnych szczegułów, rozmowy gdzie jestem tylko ja w gabinecie wyglądają zupełnie inaczej- bo lekarze już wiedzą że mi powinni przedstawić fakty i to robią.

Najważniejsze jest uszanowanie woli chorego... Nie naszej.

Czy nie było już tematu gdzie dyskutowaliśmy na temat wiedzy i nie wiedzy o chorobie? :roll:

Wydaje mis ie ze tak