Znalezionych wyników: 14

Oj już niestety tak jest. Ja zamieszkałem z Mamą podczas jej choroby. Raz Mamie poleciał talerz na podłogę to już sobie dopowiadałem scenariusze, że straciła chwilowo przytomność, że jest bardzo słaba, że ma jakieś omamy itd. Człowiek wpada czasem nawet w drobne paranoje (albo i niedrobne).Może to brutalne , ale jako bliscy nie możemy sobie pozwalać na demonstrowanie jakiejś słabości wobec najbliższych chorujących. Oni na nas się opierają. Musimy być dla nich jak skały na których mogą się wesprzeć i musimy ich utwierdzać w tym, że walka ma sens. Strasznie to trudne, ale na tym polega chyba współchorowanie. Człowiek ogólnie jest słaby, ale w strasznych momentach możemy na serio wykrzesać z siebie mega moc. Wiem, że brzmi to patetycznie, ale sytuacja też jest taka

Nie możecie nigdy tracić nadziei. Zajmuję się zawodowo statystyką medyczną i wiem, że wielu ludzi beznadziejnie fiksuje się na odsetkach przeżyć 5 letnich i tym jako one rokują. Statystyka to jedno a każdy przypadek jest indywidualny. Pamiętajcie, że Mama jest w trakcie leczenia. Z mojego doświadczenia z Rodzicami pamiętam, ze nadzieja im bardzo pomagała i motywowała do dyscypliny i przeżywania życia w szczęściu. Widziałem też ludzi, którzy byli absolutnie złamani życiowo przez fatalne rokowanie. Z mojej perspektywy pamiętam, że moim rodzicom nawet w ostatnich miesiącach życia bardzo pomagały "drobne przyjemności": herbatka z przyjaciółką, wspólne rodzinne oglądanie filmów, zabawa z dzieciakami. Nie znam konstrukcji psychicznej Twojej Mamy, ale starajcie się jej tak dogadzać właśnie. Zresztą sami dzięki temu też trochę okrzepniecie. Ale jak mówię to moja bardzo indywidualna obserwacja dotycząca Rodziców, którzy ogólnie byli typami bardzo towarzyskimi, ekstrawertycznymi i kochającymi życie.

Również dobrych Świąt. Też myślę o Was! Pospieszyli się. Punkt widzenia lekarski zależy od punktu siedzenia. Lekarze często nie zdają sobie sprawy z tych decyzji i trzeba im zwyczajnie na "chłopski rozum" tłumaczyć jakie skutki rodzi decyzja o wcześniejszym zwolnieniu ze szpitala.

Basik

Operacja Whiple'a to jeden z najtrudniejszych i najbardziej rozległych zabiegów znanych w chirurgii. Tą operację wyoknuje creme de la creme chirurgii. Mama przebyła bardzo rozległą interwencje w jej ciele. Zoperowano kilka narządów, dokonano od groma różnych zespoleń, połączeń. To olbrzymi wysiłek dla organizmu. Mama potrzebuje teraz spokoju, regeneracji i pilnego obserwowania. Z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że jest pod obserwacją najlepszych lekarzy. Operacja Whiple'a to nobilitacja i wielki honor dla chirurga.
Odnośnie wysokiego cukru to nie zapominajmy, że Twoja Mama straciła dużą część trzustki, która produkuje insulinę odpowiedzialną za gospodarkę glukozy w organizmie.
Wiem, że jest Wam bardzo trudno i w duchu i słowach jestem z Waszą Rodziną. Mam nadzieję, że Święta będą tym momentem kiedy zobaczycie pozytywny koniec tej wrednej historii z dobrym zakończeniem.

Kciuki zaciśnięte i życzę Mamie zdrowia i by po operacji szybko doszła do siebie

Ja też się uśmiechnąłem czytając ten opis. Widać, że wszystko idzie w kierunku, że to zmiana zapalna. Poczekajmy na operację. Jak to wszystko wytrzymujecie psychicznie ? Czy Mama psychicznie jest dzielna przy tej całej strasznej karuzeli bolesnych zabiegów i badań wyrokujących ?

Ja się w praktyce spotkałem z inną sytuacją w przypadku guza jelita grubego ojca (nie chcieli operować bez hist-pat i czekał jeszcze 5 dni na zabieg). Nie chciałem tutaj czynić zamieszania. Na pewno chirurgom będzie lepiej operować z wynikiem histopatologicznym i można to stosować jako argument.

Duża szansa, że wyniki będą przed leczeniem chirurgicznym. W przeciwnym razie chirurdzy będą strasznie źli jeśli dostaną na oddział nie zdiagnozowanego właściwie pacjenta. Zazwyczaj wyniki biopsji powinny być w ciągu 2 tyg. Stres będzie ogromny, ale ja również wierzę, że wynik nie będzie zły !
Odnośnie EUS to z tego co mi wiadomo to sedacja (uśpienie) pacjenta jest niemal standardowa.

A czy tych biegunkach te stolce są takie tłustawe i cuchnące ? Jeśli tak to prawdopodobnie coś nie tak z wydzielaniem enzymów trzustki. Może to być wtórny efekt problemów z drogami żółciowymi. Musicie zgłosić to koniecznie gastrologowi a tymczasem możecie się ratować tabletkami zawierającymi te enzymy i je uzupełniającym np. Kreon Travix.
Trzymam za Mamę kciuki. Wyobrażam sobie Wasze lęki, ale trzymajcie się razem i niech humor Was nie opuszcza nawet w tych złych chwilach.

Ja myślę, że zabieg chirurgiczny w pierwszej kolejności jest niezbędny, bo trzeba przede wszystkim obarczyć drogi żółciowe. Mamę powinno się przenieść na chirurgię.Musicie porozmawiać dobitniej z lekarzami. Wiem, że to nie jest proste. Ja mogę doradzić by mówić konkretnie rzeczowo, podsuwając fakty, że przeprowadzenie biopsji wydłuża cały proces a objawy żółtaczki niezależne od wyników krwi narastają. Potrzebna jest zatem szybka bardziej rozległa interwencja niż biopsja mająca charakter diagnostyczny.

Bardzo trzymam kciuki. Czasami objawy PZT (przewlekłego zapalenia trzustki) są bardzo nietypowe i nie muszą się wiązać z bardzo uporczywymi bólami.

Mama nei przechodziła też czasem przewlekłego zapalenia trzustki? Świadczy o tym ścieńczenie tego organu i powiększenie przewodów.

Ścieczenie trzustki może być wywołane przez przewlekły stan zapalny trzustki

Witaj! Na razie USG wskazuje na powiększone przewody żółciowe, które mogą być skutkiem przemieszczania się kamieni. Na pewno Mama ma objawy żółtaczki czyli utrudnionego odpływu żółci z wątroby. Powodem tego stanu rzeczy może być wiele schorzeń włączając również niestety schorzenia nowotworowe. Na chwilę obecną stwierdzono poprzez USG także pewne zmiany w wątrobie, które charakteryzują się dosyć dużą gęstością. Badanie USG charakteryzuje się tym, że nie może ono dokładnie wskazać, czy zmiany te mają charakter złośliwy. Musicie pójść z Mamą na badanie tomografii jamy brzusznej by dokładniej uwidocznić omawiane zmiany. Porozmawiajcie z lekarzem na ten temat i ekspresem głębiej diagnozujcie Mamę. Bądźcie dzielni, bo to kosztuje straszliwy stres