Znaleziono 1 wynik

Oldzia!
Tak bardzo mi przykro! Przeczytałam tutaj całą Twoją historię z tatą i mocno Wam dopingowałam!
Cieszyłam się, jak była poprawa i smuciłam, jak jej nie było. Ale wierzyć trzeba do końca.....
Wiem, że teraz pocieszanie nie ma sensu, z czasem samo przejdzie....
Narazie jest ból, łzy, cierpienie i pytanie, dlaczego?
Nigdy nie będziemy przygotowani na śmierć kogoś bliskiego.

Ale czasami tak myślę, że z jednej strony to dobrze, że wiemy o chorobie naszych bliskich, bo wtedy zmieniamy całe swoje życie jakby na lepsze - zajmujemy się nimi częściej, opiekujemy, dbamy, spędzamy jak najwięcej czasu z nimi.... i mamy czas, żeby się na to przygotować.
A inni już nie mają tej możliwości...

pozdrawiam !