Znalezionych wyników: 2

Eweluta,

wiem jak dotkliwy jest Twój ból, w tej chwili przechodzę przez to samo.
Śledziłam Twoją historię, cóż mogę teraz powiedzieć....żadne słowa Cię
nie pocieszą. Wszystko co napiszę będzie banałem.

Ale pamiętaj Nasze chłopaki siedzą na chmurce i patrzą na nas.
I myślę sobie, że nie chcieliby widzieć naszych wciąż zapłakanych mordek.
Uśmiechajmy się do Nich.

Mąż zmarł 7 stycznia.

Zdążyliśmy być na jednej konsultacji, która tak naprawdę niewiele wniosła.
Owszem mógł być naświetlany, w celu złagodzenia bólu,
ale w międzyczasie leki zostały tak ustawione, że dolegliwości minęły.
Nie było już sensu wozić Go i męczyć, mężowi by to nie pomogło,
a jedynie tylko nam dałoby poczucie wykorzystania wszystkich możliwości.

W takiej sytuacji byłoby to bardzo nieetyczne.
Lepiej było skupić się na spędzeniu tych ostatnich chwil w spokoju
miłości, w otoczeniu najbliższej rodziny.
Dać Mu po prostu godnie odejść.

I tak też się stało.