Znalezionych wyników: 108

Jeśli masz blisko do Warszawy to zapisz się prywatnie do dr Rupińskiego na gastroskopię. To jest super doświadczony lekarz z CO, zajmuje się właśnie endoskopią. Ew. może konsultacja u niego, a ewentualna diagnostyka dalej w CO. Według mnie to na razie nierakowe (ale rozwijające się w kierunku) i będziesz do obserwacji, ale takie rzeczy powinno się właśnie obserwować w doświadczonych ośrodkach, które oferują nowoczesne metody leczenia. U taty też pierwszy gastrolog sugerował dużo bardziej zaawansowaną sytuację (tym bardziej, że dysplazja była już dużego stopnia), a wyszło jak wyszło.
Z ojcem się uparłam na prof. Kamińskiego i on koordynuje leczenie w CO, ale gastroskopię miał obok, w centrum profilaktyki na Roentgena - wykonywał dr W. Januszewicz (świetny specjalista). Tych lekarzy będziemy się trzymać. Dr Januszewicz sugerował ojcu właśnie nieinwazyjne leczenie, ale na razie obserwujemy. Do prof. Kamińskiego bardzo trudno się zapisać, my się zapisywaliśmy w październiku (?) na maj, wcześniej robimy gastroskopię.
Do Centrum Profilaktyki na gastroskopię nie czeka się jakoś długo, ale nie wiem, jakie skierowanie tam jest wymagane. Raczej dilo Ci nic nie da. Zadzwoń może na rejestrację tutaj:
https://www.coi.pl/profil...jelita-grubego/ i wytłumacz sytuację.
I zapytaj się, jakie skierowanie jest Ci potrzebne. Jeśli otrzymasz DILO to dostaniesz się z automatu do lek. chirurga w CO z gastroenterologii, co jakoś wydłuży diagnostykę. Nie wiem, ile się aktualnie czeka, ale z mojej wiedzy wynika, że nie ma możliwości dostania się na konsultację bezpośrednio do lekarza specjalizującego się w endoskopii. Chociaż z drugiej strony, mój brat miał z 7-8 lat temu usuwany polip z żołądka i nie wydaje mi się, żeby był wcześniej w poradni... sama nie wiem. Pewnie warto byłoby podjechać osobiście i nawet wybrać się tam na oddział, zapytać lekarzy.

Ja też dziękuję za spotkanie. Super było pospacerować w miłym towarzystwie

Wiesz, może pomyśl o terapii i jeśli objawy są dokuczliwe, o wizycie u psychiatry - jednak nerwica i takie myśli z czegoś się biorą, to nie są rzeczy z kosmosu. Sama walczę ze swoją wrażliwością i nerwicą i wcale się tego nie wstydzę. Cieszę się, że mogę sobie ulżyć. Niestety choroba nowotworowa odciska piętno na chorych i rodzinie, wiele osób sobie nie radzi. Nie ma co strugać bohatera na co dzień i żyć z takimi emocjami. Ja też doskonale funkcjonuję na co dzień, ale bywało różnie w aspekcie emocji.
Nie jesteś idiotką, nie jesteś dziwna, po prostu potrzebujesz pomocy. Kojarzę trochę Twoich postów na forum i przypuszczam, że też jesteś bardzo wrażliwa. To nie jest nic złego, za co można się krytykować. Nie myśl o sobie źle. A z natrętnymi myślami trzeba walczyć, bo nie można tak żyć. Ściskam mocno.

Ech, dla mnie to po prostu oburzające... :cry:

(zachowanie lekarza, żeby nie było)
Trzymaj się, życzę zdrowia. Daj znać, co u Ciebie, jak będziesz miała ochotę.

Rozumiem, że jesteś zestresowana sytuacją i się boisz, ale w obecnej sytuacji lekarz poz musi wypisać Ci tę kartę. Warto, bo do lekarza w CO w Bydgoszczy możesz dostać się tego samego dnia w momencie przyjścia z dilo (wejdź w mój profil, moje tematy - założyłam temat związany z pierwszą wizytą w bydgoskim CO).
Jeśli z jakiegoś powodu lekarz nie chce Ci wypisać dilo to może warto go zmienić? Trzymam kciuki za Ciebie.

[ Dodano: 2018-11-14, 09:34 ]
Chodziło mi o to, że jesteś zestresowana i nie chcesz się kłócić o dilo, ale fakty są takie, że jest to karta dla osób z podejrzeniem, czyli jak u Ciebie i ew. diagnozą.

Dodam tylko do wypowiedzi poprzedników, że nie warto tego dusić w sobie i naprawdę warto iść do psychologa i ew. psychiatry. Jeśli chcesz porozmawiać z kimś tak po prostu przez telefon to polecam nr 116 123 - Kryzysowy Telefon Zaufania.
Z perspektywy czasu, mimo że moi rodzice wyzdrowieli, widzę, jak bardzo to całe leczenie wpłynęło na moje życie. Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek "żyła" tym na co dzień, ale prawda jest taka, że przez 7,5 roku codziennie zdarza mi się o tym wszystkim pomyśleć. Zawsze byłam osobą wrażliwą, tutaj się nic nie zmieniło. Prawda jest też taka, że siłą rzeczy jakoś od tego czasu byłam bardziej wrażliwa na punkcie chorób nowotworowych - a to jakiś wolontariat, obserwacja mediów społecznościowych związanych z szeroko pojętym środowiskiem onkologicznym, jakkolwiek to brzmi.
Sama teraz przechodzę trudny okres, związany z podejrzeniem ca. u mnie i nie mam żadnej dobrej rady. Na pewno bez pomocy psychiatry nie dałabym rady. Nie jestem osobą samotną, wręcz przeciwnie, ale to niewiele dalej. Nie jestem żadną bohaterką, człowiek nie jest w stanie przygotować się do poważnej choroby, śmierci bliskich, to jest zupełnie naturalne i ludzkie. Mam prawo do okazywania słabości, tak samo jak Ty. Warto jednak nie zaniedbać tematu, tylko walczyć o siebie, bo życie toczy się dalej, mimo że już nie jest takie, jak wcześniej.
Życzę Ci wszystkiego dobrego.

Malwina kciuki za starania

W temacie szumów - stomatologicznie wszystko jest ok? Nie wiem, czy ktoś podsuwał ten pomysł, ale problemy z zębem mogą dawać takie efekty.

Ja chciałabym wlać promyk nadziei w tej trudnej sytuacji. Wyniki ojca nie są złe i dają dużą nadzieję na wdrożenie radykalnego leczenia. Mój ojciec leczony był w ten sam sposób - teraz mija 6 rok po operacji. Polecam wybrać ośrodek z dużym doświadczeniem w leczeniu tego nowotworu, takie operacje są niestety rzadkością.

Bardzo się cieszę! Odjęcie drenów to ogromna ulga, także teraz będzie tylko lepiej

Mama powoli będzie dochodziła do siebie, tak długa i złożona operacja wymaga dłuższej rekonwalescencji. Cieszę się, że trafiliście pod dobrą opiekę. Trzymam kciuki za spacery, jeśli macie czas to chodźcie z mamą, na pewno będzie się czuła pewniej i będzie bardziej zmotywowana do spacerowania

Skonsultować zawsze warto, by mieć pewność, że zrobiło się wszystko. Trzymam kciuki i życzę dziś powodzenia

Witaj Agato
Przykro, że widzimy się w takim miejscu. Mój Tato walczył z rakiem przełyku już spory czas temu, jednak wszystko pamiętam dokładnie. Również mieliśmy wątpliwości, mój Tato co prawda był wtedy 6 lat młodszy od Twojego - miał 55 lat.
Co mogę poradzić? Przede wszystkim udajcie się na bezpośrednią konsultację z chirurgiem, który miałby Tatę ew. operować (polecam, mimo wszystko, CO w Warszawie). Tatę możecie wziąć ze sobą, choć jeśli ma problemy z jedzeniem to na taką pierwszą konsultację możecie udać się samodzielnie. Myślę, że lekarz zaproponuje Wam jeszcze min. jedno badanie. Jeśli chodzi o samego chirurga - napiszę Ci w prywatnej wiadomości, kto był operatorem w przypadku mojego Taty, ale nie jestem pewna, czy ta osoba dokonuje nadal takich operacji ze względu na małe zmiany kadrowe, jakie zaobserwowałam w ośrodku.
Napiszę jedno - ważny jest czas. Ponadto u Twojego Taty mamy do czynienia najprawdopodobniej z nowotworem wpustu, tj. połączenia przełykowo-żołądkowego.
Jeśli chodzi o samo podjęcie decyzji - przede wszystkim musicie być pewni, że wszystkie pozostałe narządy są w porządku (niepokoi mnie kwestia wcześniejszego rozpoznania raka krtani i jego ew. powiązania z tą historią). Piszę oczywiście o rozważaniach pod kątem decyzji o operacyjności. W sytuacji, gdy lekarze, mając więcej badań, zrezygnują z leczenia operacyjnego, Tata powinien jak najszybciej rozpocząć naświetlanie i chemioterapię.
Pamiętajcie, by dbać o Tatę i dużo z nim rozmawiać, by nie bał się tej choroby i mimo wszystko był świadomy. Świadomość w tym przypadku absolutnie nie jest równa znajomości statystyk (najgorsze, co człowiek robi zaraz po rozpoznaniu to niestety analiza informacji na Wikipedii - a jakie tam są dane procentowe wszyscy wiemy). Od siebie polecam też chodzić z Tatą na wszelkie konsultacje, choćby nawet decyzje zapadły - dobrze, by chory miał przy sobie zawsze kogoś bliskiego. Przede wszystkim, gdy czeka w długich kolejkach, wśród wielu innych chorych.
Ściskam Was i pozdrawiam,
Asia

Kilka dni temu minęły dwa lata od operacji, a 2,5 roku od rozpoznania. Tata ma się bardzo dobrze. Ciężko uwierzyć w to, co przeszedł. Odebrał też wyniki tk jamy brzusznej i klatki piersiowej i wyniki są bardzo dobre

Wyszły tylko drobne zwłóknienia na 2 płatach płuc, myślę, że to po chemioterapii? Ale nic, w każdym razie tata czuje się super, my też.

Powiedz, jak wygląda sytuacja, że Mama musi przyjmować leki przeciwbólowe i ból się nasila. Spytaj się lekarza, czy to się zdarza, w jakich przypadkach i czy to nie zagraża Mamie. Tylko nie atakuj go na korytarzu, tylko poproś o chwilę rozmowy.