Znalezionych wyników: 2

Edi

piękne podejście do życia tylko pozazdrościć odwagi a przede wszystkim wiary.
Nie jestem aż takim smutasem i umiem walczyć z przeciwnościam losu, czego dowodem jest fakt, że jeszcze normalnie funkcjonuje :mrgreen:

po wszystkich swoich życiowych przejściach. Jednak wiadomość, że znów mam zmagać się z tym cholerstwem i strach w oczach Taty, który dla wszystkich jest bohaterem, to jakoś tak ... brak słów.
Muszę się z tym poukładać a wtedy jak już schowam urazy, ból, strach to otworzę szufladkę z napisem spokój, a potem następną - radość i na koniec szczęście ...

Witam,
to niesamowite! Dopiero teraz widzę, jak wiele osób wokół mnie cierpi, przeżywa to wszystko co ja. Do tej pory myślałam, że jestem sama ze swoimi problemami i lękami. Życie dało mi w kość! Myślałam, że w końcu przyszła pora złapać oddech, oderwać się od samych złych chwil. A tu proszę! - wraca choroba nowotworowa mojego TATY! Wraca i przewraca wszystko do góry nogami. Znów zaczynają się bezsenne noce;ranki to walka ze sobą o każdy kolejny dzień; lęk przed każdym dzwonkiem telefonu. Myśli galopują, tysiące pytań. Co to będzie? Jak będzie? Czy dam radę? Czy psychika wytrzyma? Uwierzcie świadomość choroby paraliżuje mnie ....