Znalezionych wyników: 3

Marzena 66 dokładnie o to mi chodzi, czytasz w moich myślach

Mówić tyle ile chce wiedzieć, zapewniać o swym wsparciu.

[ Komentarz dodany przez Moderatora: marzena66: 2017-02-21, 12:37 ]
a bo ja taka wróżka jestem ;-))

mariax nie odpowiem Ci jak powiedzieć , ponieważ nie znam twojej mamy.
Wiem też że nie możesz jej tego nie powiedzieć, ponieważ nie przykryjesz jej kloszem,
podczas badań, pobytu w szpitalu.
Myślę że serce, intuicja i miłość to najlepsi doradcy, one podpowiedzą Ci jak to zrobić.
My bliscy chorych znamy ich, wiemy jakie mają lęki, obawy, wiemy jak delikatnie przekazać im złe nowiny, lub możemy być z nimi w momencie kiedy to lekarz przekazuje tak ważne informacje.
Czasem bywa tak, że nie ważne są słowa, ważna jest obecność i bliskość.
Poprzeglądaj na youtube filmy ze słowami ks. Kaczkowskiego może one będą dla ciebie natchnieniem .

Moim skromnym zdaniem jak najbardziej mówić jednak wskazane jest najpierw ,,wybadanie,, delikwenta.
Tak jak nowotwory są różne tak samo ludzie różnie reagują .
W naszym przypadku wyglądało to tak:
Mama z natury była osobą skromną nie rozumiała zawiłości żargonu lekarskiego dlatego przeważnie mnie wysyłała na tzw zwiad

.
Idź zapytaj , porozmawiaj...
Dlatego też to ja ,,zwiadowca,, jako pierwsza rozmawiałam z lekarzem...
Tu ukłon i wielki szacunek dla wyrozumiałych Doktorów.
Kiedy dochodziły mnie przecieki że są lub lada dzień będą wyniki starałam się wyprosić aby poczekano z wieściami na nas czyli mnie i brata.
Tak też było z wynikami po bronchoskopii , poprosiłam doktora aby poczekał
z rozmową na mnie.
Najpierw zapytał mamy czy chce abym była przy rozmowie, ona jak najbardziej na to przystała potem w cudowny sposób zaczął mówić o tym że stan jest bardzo poważny jak ciężka walka przed nami, jednak przy tym dał mamie tyle nadziei.

Gdy mama pytała o badania, na czym polegają zawsze starałam się jej o nich opowiedzieć , tak żeby jej niepotrzebnie nie wystraszyć bo i tak wiedziałam że się boi.

Podczas chemioterapii wiedziałam, że może być ciężko, będzie słaba, zawsze starałam ją uprzedzić co może się dziać bo nie lubiła niespodzianek. Chyba jednym z najtrudniejszych momentów dla mojej mamy była utrata włosów. Musiałam ją na to przygotować, wybrałyśmy chusteczkę na głowę taką , którą lubiła.
Potem udałyśmy się po perukę. Tu również trafiłyśmy na cudowną panią, która zabrała mamę w ustronne miejsce z ogromnym lustrem, wyglądające jak garderoba aktora z cierpliwością
i ogromnym sercem podpowiadała, doradzała... niczym w najlepszym salonie fryzjerskim.
Mama czuła się jak vip

. Wyszła z pięknymi ,,nowymi ,, włoskami w cudownym nastroju.

Później nastały wizyty z HD tu również wielkie podziękowanie dla cudownej Pani doktor
i najwspanialszej siostry .
Podchodzące z ogromnym sercem, czułe, delikatne, bardzo taktowne.
Dodawały otuchy i nadziei.

To forum, Dr. Madzia70, missy, marzena66 i inne dobre duszki- wasza empatia, pomoc, wskazówki pisane w prosty, przejrzysty sposób- nieocenione.
Kiedy opowiadałam mamie o waszej trosce o każdym wpisie...cieszyła się jak dziecko a jej każdy uśmiech wówczas był balsamem dla mojej duszy.
Takie to były nasze małe radości.

Dlaczego o tym piszę?
Ponieważ chcę pokazać jak ważni na drodze ciężko chorego człowieka są ludzie, z empatią
i ogromnym czułym serduchem.
Od ich podejścia i przekazu bardzo wiele zależy. Są bardzo ważni.
:flower:

Nie ukrywam, że na naszej drodze byli też i Ci bez empatii jednak dzięki tym dobrym łatwiej było przez to wszystko przejść.