Znalezionych wyników: 23

kset79, pytam za dziewczynami: jak Mamusia? Odezwij się proszę, wszyscy się tu o Was niepokoimy.

kset79, czy Mama bierze jakieś leki na wymioty? Szkoda by było, żeby się tak męczyła.
A dzieci masz rację izoluj, dla nich to tylko wirus a dla Mamy może być szpital i poważna sprawa. Dzieciaczki wyzdrowieją, Mama dojdzie do siebie i będzie mogła się nimi nacieszyć do woli.
Idź do Mamy, spędź z nią niedzielę, nacieszcie się sobą, da to Wam obu energię do walki z choróbskiem.
Ucałuj Mamusię i życz Jej zdrowia.

Pozdrawiam.

kset79 Wspaniała wiadomość. Potrzeba takich jak tlenu.

Niestety każda kolejna chemia osłabia, stąd przysypianie Mamy. Dobrze, że Mamusia ma Ciebie, córkę, która się o nią troszczy. Jak sama zauważyłaś Mama teraz będzie potrzebowała Twojej siły i pewna jestem, że dasz ją Jej.
Często wątpisz w swoje możliwości, ale czytając Twój wątek zauważyłam, że z każdym kolejnym wpisem nabierasz odwagi i wiary. Może się mylę, ale ja tak to odczuwam.
Ta choroba hartuje, sprawia, że coraz mniej jest rzeczy niemożliwych.

Dacie radę, choć każdy dzień przeraża to warto- zresztą sama dobrze o tym wiesz.

Pozdrowienia dla Mamusi, niech regeneruje siły do walki z tym dziadostwem.

kset79 z wiadomych powodów nie pisałam, ale myślami jestem z Wami.

Jestem wdzięczna losowi, że nikt nigdy nie powiedział ani mnie ani mojej Mamie ile czasu Mamie zostało do końca. Cały czas była w niej wiara, że z tego wyjdzie, albo będzie żyła z guzem w stanie stabilizacji, bo i takie przypadki się zdarzają.

Nie martw się na zapas, bo Mama wyczuję Twój lęk....w tej chorobie trzeba nauczyć się nosić maskę przed naszymi chorymi. Nie możemy sobie pozwolić na pokazywanie swoich obaw, bo to Oni są najważniejsi i my zdrowi musimy ich wspierać nawet kosztem naszego zdrowia i samopoczucia. Czasami tylko przychodzi trudniejszy czas, grunt aby nie trwało to w nas samych.
Wspieraj Mamusię dalej tak pięknie, łatwiej jest znosić chorobę będąc otoczonym troską i miłością-Twoja Mamusia czuje to wszystko i jest Ci bardzo wdzięczna.

Pozdrawiam bardzo serdecznie.

kset79 moja Mama choruje już prawie rok a ja do tej pory nie pogodziłam się, że dotknął ją rak. Staram się jakoś z tym żyć, ale nie zaakceptuję tej choroby- oczywiście Mamie o tym nie mówię, ona i tak wyrzucała sobie, że sprawiła kłopot i tylko udrękę przynosi.

Tłumaczyłam i tłumaczę, że to niczyja wina, że jest chora, że damy sobie radę, bo po to jesteśmy rodziną aby być ze sobą w każdej chwili. Żeby się wspierać i nie opuszczać w trudnych sytuacjach.
Twoja Mama wie, że może na Ciebie liczyć, jednak rozmawiając z siostrą o swoich obawach stara się Ciebie chronić- widzi jak to przeżywasz, jak jest Ci ciężko i pewnie chce Ci oszczędzić dodatkowego bólu.
Taka postawa u chorych zawsze mnie zadziwiała i zadziwiać będzie- ta troska o drugiego człowieka.

Dobrze, że masz przy sobie siostrę i dobrze, że macie zupełnie inne spojrzenie na sytuację. Jest Ci trudno i taka silna osoba, na ramieniu, której możesz się wesprzeć tak realnie przyda się. Jeśli potrzebujesz to się wypłacz, ze swojego doświadczenia wiem, że to bardzo pomaga- zwyczajnie się wyryczeć co jakiś czas komuś innemu jak na co dzień mamy do czynienia.
Pozwól się siostrze zaopiekować Mamą i Tobą jeśli zechce, wykorzystajcie ten czas na bycie ze sobą.

Trzymaj się, wspieraj Mamę i bądź przy niej.

Uściskaj Mamusię.

[ Dodano: 2011-02-04, 21:32 ]
agni5 nie uważam abyś była słaba psychicznie. Walczycie z chorobą tak długo i chyba to Cię trochę już zmęczyło. Trzymaj się ciepło.

kset79 no niestety mam tak samo, jak z Mamą źle to i mi jest gorzej.

Przykro mi, że Mama tak osłabła po chemii, ale mam nadzieję, że to chwilowe. Jeśli chce spać niech śpi, organizm się w ten sposób regeneruje. Zadbaj, żeby miała spokój, aby nic jej nie rozpraszało.

Wierzę, że rtg wykaże znaczną remisję i tego się trzymajmy.

Pozdrowienia dla Mamusi i dzięki wielkie za wsparcie

kset79 z tymi przyjęciami do szpitala to masz rację, słabo jest to zorganizowane. Nieraz widziałam bardzo wycieńczone chorobą osoby, które czekały kilka godzin w poradni,a później znowu długo na izbie. Jakoś tak dziwnie to zorganizowane.

Trzymam kciuki za Mamę, niech łagodnie zniesie chemię i szybko dochodzi do siebie.

Piszesz, że zostało Wam mało czasu, nie możesz tego wiedzieć na 100 %- wiem, że jak kogoś kochamy to tego czasu zawsze będzie mało.
Piszesz też, że cieszysz się każdym dniem z Mamusią, ja odkąd wiem o chorobie Mamy staram się nie marnować czasu z nią, jakby te chwile, które są nam dane miały być najcenniejszymi w naszym wspólnym życiu.
Tak jakbym bardziej świadomie przeżywała każdy moment, żeby zachłannie coś dla siebie jeszcze zagarnąć. Żeby zapamiętać bardziej, mocniej przytulić i jakby jeszcze bardziej kochać...żeby nie żałować, że czegoś nie zrobiłam.

Kset trudno zrozumieć i jeszcze trudniej zaakceptować chorobę naszych bliskich, chciałoby się przejąć ból i cierpienie na siebie, niestety nie da się...znam to jak większość forumowiczów i rozumiemy Cię tu doskonale.
Trzymaj się mimo tego, dasz radę bo choć się łamiesz jesteś silna, wierzę w to.
Teraz jest Ci trudno, ale jeszcze będą lepsze dni. Życzę tego z całego serca.
Ucałuj Mamusię.

kset79 będę trzymać kciuki, żeby Mama dostała się na chemię.
Z moją było tak samo, jak tylko stanęła na nogi, poczuła się lepiej to znowu chemia, znowu trucie, a do tego to paskudne jedzenie....ehhh pozostaję Wam jedynie wytrwać w tym wszystkim.

Uściskaj Mamę, pozdrawiam.

kset79 to są bardzo trudne sprawy zwłaszcza w cieniu takiej choroby...inaczej jak zabezpiecza rodzinę osoba zupełnie zdrowa.

Te smutne Mamine oczy pozostaną mi na zawsze w pamięci, nawet gdy mówi, że wszystko jest w porządku to ja swoje wiem. Rozumiem doskonale, że się martwisz.

Często zastanawiam się nad tym, jakbym ja zachowała się gdybym to ja była chora i zawsze dochodzę do takiego wniosku: że nie byłabym tak odważna jak moja Mama...z tego co czytam Twoja Mamusia zachowuje się podobnie jak moja. Nigdy natomiast nie zrozumiem i nie przestanę się dziwić jak można będąc tak ciężko chorym troszczyć się o innych, martwić ich samopoczuciem i zdrowiem? Podziwiam- ja będąc chora byłabym na pewno bardzo uciążliwa a Nasze Mamy mają jeszcze siły aby martwić się o nas.
Dobrze jest być córką takiej Kobiety.
Dbajmy więc o Nie oby jak najdłużej się o nas troszczyły a my o Nie.

Pozdrawiam.

kset79 nie dziw się, że Mama jest zmęczona i ma mniej energii. Leczenie zabiera jej sporą część sił, i jak powiedział nasz onkolog: "trzeba mieć końskie zdrowie, żeby się tak leczyć"- zgadzam się z nim.
Wiem, że to przykre patrzeć na to jak nasze Mamy są coraz słabsze, ale spróbuj choć to trudne cieszyć się, tym, że Mama ma jeszcze ochotę spotykać się z innymi ludźmi. Nie zamyka się przed światem. Jeśli Ona ma pozytywne nastawienie, to bardzo ważne. Próbuj ją wspierać, być z nią. Zauważyłam jak pozytywnie działa na moją Mamę moje pozytywne myślenie, jak dobrze się czuła kiedy ja czułam się dobrze- to działa w obie strony.

Życzę Tobie i Mamusi dużo siły i pozdrawiam serdecznie.

Ela1 Mama Kset leczy się w tym samym szpitalu co moja Mama i tam niestety nie robi się standardowo morfologi tydzień po chemii, trzeba się o to zatroszczyć osobiście. Morfologię robi się przed samą chemią w dniu przyjęcia do szpitala w poradni, dopiero stamtąd jeśli jest dobrze kierują na oddział, jak nie odroczka. W tym szpitalu odział onkologiczny jest bardzo mały, w czerwcu został połączony z pulmonologią i niestety nie ma kompleksowego leczenia. Brak jest rehabilitacji po chemii, brak psychologa i bardzo skromnie jest, choć opieka lekarska i pielęgniarska jest na najlepszym poziomie- takie jest moje zdanie, bo złego słowa o personelu nie powiem.

Ela ma rację morfologię przydałoby się zrobić, najlepiej poprosić o skierowanie lekarza rodzinnego. Najlepiej poprosić onkologa o zaświadczenie o jednostce chorobowej, dla lekarza rodzinnego, aby ten mógł ewentualne leki przepisywać i właśnie skierowanie na krew. To taka "podkładka" dla rodzinnego.

Co do soków, które Mama sobie przyrządza...najważniejsze, że jej samej smakują, jedzenie nie może być kolejną przykrą rzeczą w Jej życiu.

Pozdrawiam i uściski dla Mamy.

Doskonalę Cię rozumiem, tego nie da się wyłączyć...cały czas się o tym myśli. To niestety potrwa.
Bardzo się mylisz mówiąc, że nie potrafisz pomóc Mamie. Nie jesteś lekarzem, jesteś jej córką i jedyne co możesz w tej sytuacji zrobić, robisz: przytulasz, rozmawiasz, po prostu jesteś...uwierz to bardzo dużo i znaczy wiele dla Twojej Mamy. Wsparcie rodziny, ogólnie osób bliskich jak i obcych jest w chorowaniu bardzo ważne.
Robisz dla swojej Mamy wszystko co tylko możesz.

Mam podobne myśli po przebudzeniu, tak to jest jak się o kogoś martwimy, jak kochamy tę osobę.

Trzymaj się.

Kset nam po Maminej chemii lekarze zalecili tylko, żeby było to lekkostrawne, aby nie obciążało żołądka.
Nie było specjalnych zaleceń, Mama miała jeść to na co miała ochotę, a były to dziwne rzeczy: słone krakersy z dżemem, majonez albo śmietana do wszystkiego.
Najważniejsze było, że chciała jeść. Szczególnie upodobała sobie kwaśne potrawy, a zupa ogórkowa to był przysmak. Natomiast mięso odpadło prawie całkowicie, do tej pory mało co go je.
Chodzi o to, żeby nie zmuszać do czegoś co według nas zdrowych jest dobre, a chory tego nie chce. Myślę, że znajdziesz złoty środek. Jeśli Mama zechce rybę niech je rybę, jeśli zechce coś zupełnie niezdrowego tez niech zje....nie chcę krakać, ale z apetytem może być bardzo źle- ale nie musi.

Ta choroba ma to do siebie, że z osób bardzo żywiołowych wysysa całą energię..a może to raczej chemia. Nie jest to przyjemne. Moja mam długi czas się buntował, nie mogła sobie darować, zadręczała się i dokuczała samej sobie. Miała różne etapy. Czasem nie poznaję jej toku rozumowania, czasem mi przykro, że tak jest, ale to nadal moja Mama, którą kocham nad życie.

Dam Ci dobrą radę...nie myślcie ciągle o zbliżającym się końcu, nie musi być tak prędki jak się boicie. Próbujcie szukać pozytywów, cieszcie się sobą, bo taka bliskość daje Mamie siłę.

Pozdrawiam i uściskaj Mamę.