Znalezionych wyników: 48

Misiak, kochana ... tęsknota to nieodłączna cześć naszego życia, jeśli tęsknimy, znaczy że kochaliśmy.

Myślałam o Tobie ostatnio. Trzymaj się.

Pozdrawiam,
D.

Bardzo mi przykro, Kochana :tull:

Najszczersze wyrazy współczucia ::rose::

Obie byłyście bardzo dzielne, Mama za to że tak bardzo walczyła, mimo przeciwności losu ... a Ty, za Twoje ogromne serce, często "walkę z wiatrakami", za cierpliwość, wyrozumiałość, odwagę!

Trzymaj się, spokoju i wyciszenia przede wszystkim dla Ciebie ale także dla całej rodziny.

Wiesz Kochana, że cały czas jestem przy Tobie, przy Was myślami... Bądź dzielna, dużo siły, nieustannie.

Zdecydowanie dobry pomysł ze schowaniem leków. Na problemy z równowagą jak sama wiesz, niezbyt wiele można pomóc poza tym, żeby się nie przemieszczać ... ale wszyscy wiemy, że to ostateczność dla pacjenta (nie tylko onkologicznego).

Trzymaj się.

Czytałam w głównym wątku ... i na prawdę nie do końca wiem, co powiedzieć...?

Ja już patrzę z innej perspektywy na chorobę, diagnozę, leczenie .... i te wszystkie błędne decyzje, brak informacji, rozmowy, jakichkolwiek ustaleń ze strony lekarzy ...
Prawda jest taka, że - może poza pojedynczymi przypadkami - myślę, że trzeba o tym wspomnieć, bo można by kogoś niechcący skrzywdzić - lekarze, nie rozmawiają z pacjentami, z rodzinami, nie ustalają leczenia, tylko postępują wg wypracowanych algorytmów, procedur i tyle!

Z drugiej strony trochę ich rozumiem, bo przecież biorąc pod uwagę ograniczenia jakie stawia nam chociażby NFZ, brak specjalistów, ogrom wszechogarniającego, panoszącego się raka ...
Po prostu nie da się tego ogarnąć, nie da się traktować pacjenta indywidualnie.

Wiem, że leczenie mojej Mamy też mogło przebiegać inaczej ...
Ale ... może nie miałaby tak łagodnego przejścia, nie odeszłaby tak łagodnie, bez bólu, nadmiernego cierpienia, nieobdarta z godności jaką zabiera ta paskudna choroba ....

Nie wiem, i pewnie nigdy się nie dowiem. Jak z resztą miliony ludzi na całym świecie.

Normalnym zjawiskiem jest to, że rodzina, najbliżsi chcą ratować człowieka za wszelką cenę, przedłużać mu życie ... ale czy tak na pewno powinno być?

Ja, mając większą świadomość, z racji przeżyć, ostatnio rozpoczętej edukacji teoretycznej i praktycznej... wiem czego bym chciała;

żebym mogła chorować i odejść z godnością, i żeby moi najbliżsi nie musieli bezradnie patrzeć, na moje cierpienie.

Może już pora się pogodzić z faktami ...

Wiem, że to trudne i bardzo Wam współczuję, Tobie zwłaszcza misiak, bo oddałaś Teściowej spory kawał serca i każdy życzyłby sobie takiego wsparcia w chorobie, jakie ty z siebie dałaś - czym zasłużyłaś nie tylko na mój szacunek ale zapewne wielu osób na tym Forum.

Trzymajcie się.

Siły - niezmiennie - życzę.
<D>

Misiak, to było do przewidzenia, że to Cię przerośnie.

Cudownie się spisujesz jako synowa i jako człowiek, tylko podziwiać.

Zadbaj o siebie, bez wyrzutów sumienia! Robiłaś, robisz wszystko, czego przeciętny człowiek nie dałby rady unieść, szczerze.

Radziłam już kiedyś, poradzę i teraz, jak nie masz siły, a wiesz, że i tak nie dasz rady wyluzować, zwolnić ... idź do lekarza i wspomóż się jakimiś środkami farmaceutycznymi, wszystko jest dla ludzi i z myślą o ludziach.

Niezmiennie trzymam mocno kciuki za Ciebie, za Was i życzę dużo siły.

Ciężko patrzeć na zmiany zachodzące w zachowaniu i wyglądzie bliskiej osoby, zwłaszcza postępujące tak szybko.

Życzę Wam na ten Nowy Rok, siły, siły i siły, żeby jej nie zabrakło z czymkolwiek przyjdzie się zmierzyć.

Pozdrawiam.

Ściskam Cię :tull:

misiak, dasz radę, bo jeśli nie Ty to kto?

Moja Mamcia zawsze mi powtarzała, że w końcu musi być dobrze, że w końcu los się odwróci do Ciebie twarzą

Pozdrawiam.

Misiak, myślałam o Was ostatnio.

Trzymajcie się ciepło.

A u Ciebie jak Twoje zdrowie i samopoczucie?

Pozdrowienia.

Też się zastanawiam, ile człowiek może znieść .... podobno tyle ile problemów zesłał mu los ...
Gdzieś jednak jest granica wytrzymałości ...

A ja się ostatnio zastanawiałam co u Ciebie, Was?

Bladego pojęcia nie mam co Ci powiedzieć? Przecież doskonale zdajesz sobie sprawę w jakim położeniu (sytuacji) się w tej chwili znajdujesz.

Pozostaje mi tylko wspierać Cię ciepłymi myślami i nadzieją, że kiedyś będzie lepiej...

Trzymaj się :tull:

Podpisuję się pod postem Jolany wszystkimi kończynami.

Misiak pomyśl o sobie, Kobieto nasza dzielna, o sobie!

Bardzo mi przykro.

Jeszcze bardziej dlatego, że najprawdopodobniej bardzo ciężki okres przed Wami, a zwłaszcza przed Tobą.

Niestety, nikt nie odpowie na pytania pt. "co by było gdyby, lub co by było lepsze"...

Nawet nie wiem, co Ci powiedzieć, jak pocieszyć?!

Ślę wirtualne fluidy. Trzymajcie się.

Ps. Może, jak stan Mamy ( psychiczny ) będzie się pogarszał, a może być to znaczne pogorszenie, warto by Ją wspomóc jakimiś lekami?
Ciężko obcuje się z człowiekiem z zaburzeniami psychicznymi, a co dopiero w terminalnym stadium choroby.

Możesz zapytać lekarza, miejmy nadzieję, że coś mądrego podpowie.

[quote="misiak"Ból piersi ,który jest od dłuzszego czas, dziwny kaszel, bóle brzucha promieniujace na kregosłup i noge. [/quote]

To może być na tle nerwowym - oby tak było.

Ja w różnych okresach swojego życia zwłaszcza przy długotrwałym stresie, miałam takie objawy somatyczne, że właściwie czułam się jakbym miała zawał, wszelkie zwyrodnienia na chorobie wrzodowej skończywszy.

Zdecydowanie musisz trochę sobie odpuścić.

Wiem, wiem, wiśta wio ... Ale to dla Twojego dobra i Twojej rodziny.

Trzymaj się i nie daj się,

Daj znać jak wyszły.

Czyli że dziś ten lepszy dzień, to dobrze, a samopoczucie?
Ja zasypiam na stojąco, nie wiem jak u Was ale u nas w Toruniu, pogoda oookropna, leje a ciśnienia to chyba w ogóle nie ma :mrgreen:

Pozdrowienia i smacznego