Znalezionych wyników: 10

w takim razie chyba pomyliłam miejsca, wydawało mi się, że można znaleźć tu pocieszenie, ale widocznie wydawało mi się.
pozdrawiam i żegnam...

owszem, chorzy są najważniejsi, zgadzam się z tym, ale forum jest również dla innych, świadczy o tym choćby dział "żałoba". rozumiem, że ktoś miałby pretensje jakby izowita pisała o śmierci i swoim cierpieniu w wątkach chorych osób, ale ona pisze w swoim wątku. uważam, że każdy ma prawo pisać we własnych wątkach o własnych uczuciach a inni mają prawo tego nie czytać.

naprawdę nie rozumiem o co Wam chodzi. izowita nie miała nic złego na myśli, a słowa o karze były metaforą.
jak już pisałam bardzo współczuję wszystkim chorym, ale nie możecie odbierać rodzinom chorych prawa do przeżywania ich choroby lub śmierci po swojemu.

jo_a, jeśli nie masz ochoty czytać na forum o tym, że Iza cierpi to zwyczajnie nie wchodź na Jej temat. jeśli dobrze widzę to jest to Jej wątek kciukowy a nie Twój. i ma prawo przeżywać swoją żałobę jak chce i pisać co chce póki nie obraża i nie rani uczuć innych. mam wrażenie, że to Ty właśnie to robisz. to, że izowita chce się wyżalić na forum to nie znaczy, że robi to na pokaz. akurat w tym miejscu jest cała masa ludzi, z których większość rozumie co przeżywamy- my rodziny chorych.
i tak na marginesie- ja też mam poczucie ogromnej niesprawiedliwości w związku z tym, że moja Mama przegrała z tym świństwem. i współczuję wszystkim, którzy musieli zetknąć się z tą okropną chorobą...

nie mogłam wcześniej odpisać bo mi się komputer na chwilę zepsuł.
jak się trzymasz?
w sumie trochę Cię rozumiem, bo sama też nie potrafię pokazywać swoich emocji. torturą było dla mnie jak na pogrzebie ci wszyscy ludzie patrzyli na nas, a ja momentami nie mogłam już opanować płaczu. mieszkam z koleżanką, mamy oddzielne pokoje, więc mogę płakać kiedy chcę. a przyznaję, że niestety nie jest mi nadal łatwiej... codziennie, w każdej godzinie, minucie myślę o Mamie. o tym, że nie podpowie mi jak zrobić sernik, rosół, sos... i nie jestem w stanie uwierzyć, że Jej nie ma i nie będzie.
czuję też ciągłą potrzebę mówienia o tym, co się stało, ale po 1. nie chcę absorbować innych swoimi problemami a po 2. nie bardzo mam z kim rozmawiać, ludzie często nie chcą słuchać o czyichś smutkach. łatwo w takich sytuacjach można się przekonać, kto jest prawdziwym przyjacielem.
pozdrawiam Cię serdecznie.
trzymaj się.

kochana, ja Cię absolutnie nie chcę straszyć. dla mnie też śmierć jest zupełnie nowym doświadczeniem. wszystko sobie zupełnie inaczej wyobrażałam i jednak teraz już wiem, że w takich sytuacjach nie można się na nic nastawiać. emocje i tak zrobią swoje.
dziwi mnie, że próbujesz kryć się ze swoimi uczuciami. to najzupełniej normalne, że przeżywasz odejście tak bliskiej osoby. a to w jaki sposób to okazujesz to tylko i wyłącznie Twoja sprawa. płacz kiedy chcesz i ile chcesz, jeśli Ci to pomaga. ja często nie umiem już płakać a chcę, bo mi to pomaga. rozładowuję w ten sposób napięcie emocji związanych ze stratą Mamy, ale też z zachowaniem w tej sytuacji innych ludzi. ludzie nie rozumieją tego, co przeżywamy. myślą, że po pogrzebie człowiek wstanie, otrzepie się i wróci do normalnego życia. nie rozumieją, że normalnego życia już nie ma i że potrzeba czasu. ja staram się, ale czasem jest cholernie trudno. a pytanie osób (które znają moją sytuację) "czemu jesteś smutna?" albo "co się stało?" doprowadza mnie do szału. czuję, że kiedyś wybuchnę.
nie warto kryć się z uczuciami.
trzymaj się ciepło. pozdrawiam.

izowita, pisz ile tylko potrzebujesz, tym bardziej jeśli Ci to pomaga.

u mnie sytuacja podczas pogrzebu była trochę inna. Mama była z nami w domu od piątku rano do pogrzebu, który był w sobotę. wygłaskaliśmy wtedy Mamę za wszystkie czasy, gdyby mogła to czuć to już na pewno by miała dość...
kochana, nie wiem kiedy ten ból zacznie mijać. u mnie dziś minął trzeci tydzień odkąd Mamy nie ma i często mam wrażenie, że zamiast być łatwiej to jest trudniej... nie umiem sobie wyobrazić, że pogodzę się ze stratą Mamy. myślę o Niej ciągle. jadę do domu na koniec października i jakoś nie wyobrażam sobie, że Jej tam nie będzie...
czytałam w jakimś Twoim poście, że Twój Tata odszedł w dzień poznania mamy. a moja Mama odeszła w swoją 46 rocznicę ślubu. niesamowite zbiegi okoliczności.
trzymaj się i odzywaj czasem. jeśli pisanie przynosi Ci ulgę to pisz ile chcesz. ja chętnie przeczytam i odpiszę, tym bardziej, że nikt nas nie zrozumie jak ludzie w podobnej sytuacji...
pozdrawiam serdecznie.

izowita, jak się trzymasz?

Kochana, nad tym nie można zapanować. ja płaczę w momentach, w których wydawało mi się, że nic mnie nie ruszy, a nie jestem w stanie wycisnąć łzy w strasznych momentach. to przychodzi samo. na pogrzebie byłam jakby otępiała. trochę płakałam, owszem, ale wydawało mi się, że to będzie dramat z mojej strony. refleksja przychodzi teraz. i niestety będzie przychodzić jeszcze długo, teraz wydaje mi się niemożliwe pogodzenie się z faktem, iż Mamy nie ma i nigdy Jej już nie zobaczę, nie usłyszę, nie przytulę... ale mam nadzieję, że z czasem będzie łatwiej.
trzymaj się...

ja też się tak mylę. niedawno powiedziałam, że "Mama też tak robi rosół". tak smutna informacja jak odejście bliskiej osoby dociera z wielkim opóźnieniem. u mnie minie za kilka dni trzeci tydzień i codziennie ta wiadomość przychodzi na nowo. nie wyobrażam sobie, że nie spotkam Mamy w rodzinnym domu, że nie usłyszę Jej głosu... tak bardzo chciałabym znaleźć się tam, gdzie jest Ona. gdziekolwiek by to nie było...