Znalezionych wyników: 20

To nie są moje słowa.

Usłyszałąm je na poczatku leczenia od dobrego kolegi mojego męża ktory jest lekarzem i specjalistą od opisywania Tk ( tylko dzieki niemu Tato zrobił wczesniej badanie i nie umarł zanim doczekał się na ustawowy termin ).

Utkwiły mi te słowa w pamięci, bo to trafnie porównanie...

Jolana,
nie szukam innego miejsca ( forum ) do pisania na ten temat, bo to nie o to chodzi zeby isc się gdzieś rozmawiać o tym wsrod całkiem obcych ludzi nawet jesli też przeżywają żałobę.

Zostałam tu po śmierci mojego Taty, bo gdy byłam tu wczesniej poczułam się jak w pewnego rodzaju rodzinie. Wsród ludzi z ktorymi czuję więź bo wiedziałam, że mnie rozumieją, gdyż sami albo zmierzyli się albo walczą dalej z tą chorobą. Jedni są chorzy, inni mają chorych bliskich a jeszcze inni już tych bliskich stracili.

Moj Tato nie był piewszą moją bliską osobą ktora zmarła i po ktorej przeżywalm żałobę, jednak długa wyczerpująca walka z nowotworem powoduje że jest to specyficzny rodzaj żalu i straty. I podejrzewam ze ja tak jak tp pewnie i inni ktorzy kogos stracili przez raka zostają tu z tego własnie powodu.
Ponieważ ta choroba u nas nie mineła. Mimo że to nie nasze ciało drążył nowotwór - nadal jestesmy w pewien sposób chorzy bo ten nowotwór jest nadal u nas w duszach.
Mysle że nie mylę się i inni czują to tak samo.

Owszem - zgadzam się jak najbardziej, że to Forum zostało stworzone głownie w celu pomagania ludziom

Ale nadal nie rozumiem dlaczego tak szumnie się tu mówi że żałoba po stracie bliskiego obraża uczucia chorych ???
Czytam nadal to forum regularnie. Najczęsciej dział o chorobach płuc gdyz to mnie dotknęło i tam zdażyłam się zaprzyjaźnić z innymi ktorych to dotknęło.

W wątkach chorobowych wielkorotnie padają okreslenia ze DRP to ciezki przeciwnik - otwarcie mówi sie o bardzo niskich statystykach przezycia.
Że choroba jest niemozliwa do wyleczenia. Że jest to choroba ktorej sie nie leczy tylko pomaga mniej cierpieć choremu.
Są to zdania ktore wielkokrotnie padają na tym forum i nikt sie do niech nie przyczepia.

Dlatego nie rozumiem o co ten szum bo wypowiedziane przezemnie zdanie było tylko powiedzeniem tego samego tylko innymi słowami.

Jesli żałoba jest na tym forum niemile widziana ( gdyz faktycznie w kilku wątkach odniosłam takie wrażenie ) to dlaczego w takim razie nie ma w regulaminie zakazu żałoby ?
Rozwiazało by to wszelkie niedomówienia i niepotrzebne czepiania się o tzw "urazanie uczuć"
Swoją drogą bardzo mi się podoba ten argument bo mozna go sobie dopasowac własciwie do wszytskiego.

Jo_a, "wątki kciukowe" to nie są tematy zakładane przez nas. Są to wydzielone przez Szanowną Administrację z wątku źródłowego rozmowy nie na temat. Miłe to z ich strony, gdyż dzieki temu umożliwiają nam dalszą rozmowe ...
Rownie dobrze Szanowna Administracja mogliby usuwać te niepotrzebne posty -j ak je okresliłes/aś "o niczym"
jednak tego nie robią .....

Może niech działu Hyde Park też nie bedzie bo tam są rozmowy o pierdołach. Tam się nie czepiasz nie licząc odrobiny cynizmu i nawet się udzielasz - może produkując posty na ilośc ? Nie wiem - nie zarzucam.... Mam nadzieję że wyczułeś/aś ironię
Mam wrazenie, że nie możesz odpuscić. Może swoją energię spożytkujesz w polityce - przydałby się tam ktos kto zrobi porządek

Rozmowy o smutkach i radościach, skopywaniu ogródka i nawet pomocy w jego kupowaniu - to oczywiscie bardzo chętnie - jesteśmy w koncu ludzmi nie zwierzętami. To działa jednak w dwie strony. Jesli Ty nie chcesz lub nie umiesz słuchać - nikt ciebie nie wysłucha. Trzeba sobie odrobinę zasłużyć....

młoda,ewelina_wis, Miałam juz publicznie nie pisać, ale nie mogę

Przetrawiłam sobie to trochę w sobie i postanowiłam nie przejmować się pierdołami. Myslę że mogę sie tu jeszcze przydać i dać wsparcie psychiczne wielu osobom które rozpoczynają dopiero tą trudną drogę, która ja kroczyłam przez półtora roku.

Jesli Jo_a bedzie się czepiać - to trudno - widać tak juz musi ....

młoda, dzięki za rady i Trzymam mocno kciuki za Twojego Tatę

Do jo_a,

Strach powiedzieć tu cokolwiek nawet w przenosni żeby nie dostać od razu zarzutu obrazy uczuć!

Mogłabyś się chociaż zdecydować czy przyczepić się do zwrotu "krótki termin wykonania kary" ( jedank nadal nie widzę w tym zdaniu zwrotu: "ZA KARĘ" ale chyba musze pójsc do okulisty ) czy też do produkcji postów na ilość.

Potem kolejny zarzut, że wyrażanie uczuć na forum jest teatrem !

Piszesz, że straciłaś Mamę. Tymbardziej dziwi mnie, że już zapomniałaś jak to jest.
A może Ty nie przechodziłaś etapu żałoby ? Cięzko mi w to uwierzyć jednak rozumiem prawo do inności.
Piszesz ludziom, że niepotrzebnie i za długo celebrują swoją żałobę. Czy nazywanie cudzego bólu teatrem jest nie jest przypadkiem obrażaniem uczuć ?

Chyba nie bez powodu masz ostrzeżenie treści: Kompletny brak empatii, potrzebnej we współpracy z ludźmi w żałobie .... Przykre.

Twoje postępowania wygoniło już z forum kilka osób, które je nadal czytają, ale się nie udzielają ponieważ zostały atakowane, za przeżywanie żałoby na swój sposób, patrz: teatralnie.
Niektóre posty zostały usunięte.

Zarejestrowałam się na forum na parę dni przed smiercią mojego Tatka (Ups zaraz uszłyszę że jest to infantylne żeby nie powiedzieć mocniej okreslenie rodzica ) i tu zostałam, bo przeczytałam :

1. Niniejsze Forum ma służyć wsparciu pacjenta onkologicznego oraz jego bliskich poprzez umożliwienie wymiany doświadczeń i merytoryczną dyskusję dotyczącą choroby nowotworowej i wszystkiego, co jest z nią związane.

Chyba błędnie to zinterpretowałam.

Czyli jak widzę, śmierć chorego i żałoba juz nie jest traktowane jako coś co jest związane ze śmiercią nowotworową i dyskwalifikuje bliskiego do prawa wypowiedzi o swoich uczuciach. ?
Przecież, każdy z nas, który kogoś stracił przez tę chorobę - tak naprawdę chorował razem z tatą, mamą, bratem, mężem ..... Oni odeszli a my zostaliśmy dalej z chorobą w głowie i pytaniami co mogliśmy więcej zrobić ... Jak mogliśmy pomóc by dac wieksze szanse...

Wydaje mi się,że zostajemy tu też , bo pojawiają się tu ludzie, którzy potrzebują nie tylko wytłumaczenia medycznego ale również zwykłego powiedzenia: Trzymaj się, wiem co czujesz ...

Piszesz :
Czytają to rodziny osób które walczą... Pełen szacunek i współczucie dla nich.
Kiedyś też byłam w ich gronie i nie czułam się urażona tym, że ktoś przeżywał załobę po stracie kogoś bliskiego. Czułam tylko smutek, że znów komuś się nie udało.
Chyba nie myslisz, że należy ukryć przed nimi fakt, że ta choroba często konczy się własnie w ten sposób, że rodziny będą cierpieć po stracie ...

Jeszcze raz napiszę : Jesli kogoś obraziłam tym wyrażeniem, ktore miało być tylko metaforą - to przepraszam.

jo_a, osiągnęłaś cel, poddaję się. Nie nawalę już więcej nawet 5 postów pomocnych sobie ( cokolwiek to oznacza ).

Do wszystkich innych:
Na tym forum spotkałam wielu wspaniałych ludzi.
Dziękuję tym którzy zrozumieli moją stratę i to, że po odejsciu bliskiego ta choroba tak naprawdę się nie konczy i siedzi nam w umysłach...
Dziękuję tym z którymi się zaprzyjaźniłam ( Dziewczyny naprawdę wiele to dla mnie znaczy ).
Bardzo bardzo mocno trzymam kciuki,za tych którzy walczą, za chorych i ich "bliskich" - Mam szczerą nadzieję, że to Wam uda się wygrać tę trudną walkę .....

Skasować konta na forum nie umiem, więc ślad po mnie pozostanie.
Wsparcia w tym trudnym okresie chyba trzeba poszukać gdzie indziej. Może tam gdzie pojdzie ewelina.wis,

Przykro mi. Również żegnam.

Tak tak - zupełny brak umiejętnosci czytania ze zrozumieniem ...

Czyli uważasz że inne zdanie niż Twoje jest wystarczającym powodem dającym Ci prawo do atakowania ludzi ?? Na to pytanie nie usłyszałam odpowiedzi.
To się dodatkowo nazywa brak tolerancji.

A dodatkowy zarzut : Lecisz na ilość? ... Bardziej mi to pasuje do Ciebie.
Jednak cel osiągnięty - jesli Cie to uszczęsliwi juz nic nie napiszę.

Przykro mi bardzo, że spotkałam Cię na swojej drodze na tym forum.
Na szczęscie spotkałam tutaj całą masę wspaniałych ludzi... z kilkoma z nich mailuje poza forum.
Dziękuję wszystkim, którzy byli mi wsparciem przez ostatni miesiąc, bo naprawdę znaczyło to dla mnie wiele. Gdyby nie to chyba bym oszalała. Teraz będę musiała radzić sobie inaczej.

A jo_a - dziękuję bardzo za zdeptanie moich uczuć.... Przepraszam, że cierpię w inny sposob niż Ty. Mam nadzieję, że nikt wiecej nie bedzie zmuszony napisać Ci o braku empatii.
Brak mi siły psychicznej na odpieranie dalej tych ataków.

Jesli kogoś obraziłam wyrażaniem w słowach moich uczuć i sposobem przeżywania żałoby - to przepraszam bo nie było to celowe.
Pa

[ Dodano: 2012-11-03, 20:49 ]
Ps :
po kolejnym przeczytaniu ostatnich postów - dodatkowa prośba do jo_a
Proszę czytaj ze zrozumieniem, bo nie przypominam sobie, bym gdziekolwiek w wypowiedzi zasugerowała że ktoś umarł za karę.
Jedyne moje zdanie, ktore przychodzi mi do głowy, a ktore mogło naprowadzić Cie na ten błyskotliwy pomysł to "Dlaczego DRP to wyrok często z krótkim terminem wykonania kary !!" Wytłumaczę Ci co to oznacza . To zwykły bunt, że jest to choroba która zbiera takie żniwo......
Że ten rodzaj raka to tak trudny przeciwnik .....

Wybacz ale nie będę Cie przepraszać za to co czuję. Za mysli ktore się we mnie obecnie tłoczą.
Z tego co wiem to normalny etap żałoby, do ktorej wydaje mi się mam prawo.
Słowo empatia jest mi znane a z tego co widzę nie jestem pierwszą osobą zarzucającą Ci jej brak.
Widzę że lubisz atakować ludzi ale może zdanie odmienne od Twojego jest nieco za słabym powodem ....

Człowiek wchodzi na to forum by napisać o uczuciach jakie nim targają licząc że sa tu ludzie, ktorzy rozumieją bo przeżywają podobne tragedie, a Ty od razu atakujesz i piszesz :

Jesli spojrzeć na to z tej perspektywy mając do wyboru życie z chorobą w bólui męczarniach , lub łspokojna śmierć to odpowiedz jest jasna.
Napewno dużo daje mi świadomość, że Tato nie cierpiał. Przez większą częsć choroby czuł się dobrze, pewnie że nie rewelacyjne, ale Tato to zaakceptował. Cieszył się każdym lepszym dniem... Funkcjonował nawet samodzielnie, tylko tyle, że szybciej się męczył. Czemu nie mogło być tak dłużej....
Dlatego nasuwa mi się pytanie dlaczego własnie tak musi być? Dlaczego DRP to wyrok często z krótkim terminem wykonania kary !!

dziękuję Wam ... Mija 3 tydzień i powoli uczę się życ na nowo.
1 listopada pojechałam po raz kolejny na cmentarz. Tym razem nocą.
Mówiłam sobie :"nie będzie tak źle - wytrzymałam pogrzeb to wytrzymam i ten dzień" Gdy tylko zobaczyłam na grobie tę masę zniczy, powiedziałam z płaczem, że tu nawet nie ma gdzie już znicza postawić...... Coś we mnię pękło, choć dawno nie popłakiwałam to teraz łzy popłynęły
Stałam i płakałam. Stałam i płakałam. I stałabym tak i płakałabym jeszcze długo ......ale widziałam że mojego męża trzepało juz z zimna. Gdyby nie to stałabym tak do późnej nocy, bo ja tego zimna nie czułam...
Nie wiem kiedy przestanie bolec !

Tak tak to cala prawda co mówisz ....
Trzymam się ...... jakoś.

Są chwile i lepsze i gorsze. Wczoraj np miałam wolne, poszłam troche na słoneczko popracowac w ogrodzie i jakos po chwili brakło mi sił, wiec siadłam sobie na chustawce i pociekły łzy. Gdy juz nie było czym płakac i słoneczko osuszyło policzki powloklam się do domu, właczyłam komputer i odpaliłam to forum.

Nawet nie wyobrażałam sobie, że rozmowa z ludzmi ktorzy przezywają to samo i rozumieją swoje uczucia tak bardzo pomaga. Nie wiem co bym zrobiła bez tego. Chyba bym oszalała.Dlatego siedzę tu dość często.

Często mnie znajomi w moim wieku pytają jak się trzymam, mowią że rozumieją - lecą teksty typu "takie życie" "czas leczy rany " ale nie wiem czy to objaw choroby psychicznej bo denerwuje mnie przeokropnnie. Chciałabym im powiedzieć NIE ! NIE ROZUMIECIE BO TEGO NIE PRZEZYLISCIE, ale na szczescie zachowuje to dla siebie choć boje sie ze wreszcie wybuchne.
Wiem, że moj mąż stara się to rozumieć, ale widzę też że bardzo się męczy w tej calej sprawie się gubi. Chyba nie wie jak ma się zachowywać dlatego pewnie zachowuje sie jakby nic sie nie stało. Nawet pokłocilismy sie bardzo w sobotę, kiedy powiedziałam mu zeby dal mi spokoj i sie nie czepiał. Powiedział wtedy, ze teraz wszystko co zrobię bedę tłumaczyć tym co się stało. Oj wtedy nie wytrzymałam bardzo mnie to zabolało i poleciało w jego kierunku troche epitetów.
Cała sobotę byłam rozbita na kawałeczki. Choć paradoksalnie taki wybuch mi się chyba przydał. Wieczorem odwiedzila nas jego siostra z męzem i córka. Najpierw nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Drażniło mnie bardzo to, ze sie smiali, że mój mąż tez. Ale w sumie jak sie mieli zachowywac... Stypa juz przecież była a ta żałoba jest moja. Wstawiłam babeczki do piekarnika, zrobiłam herbate i schowałam sie w sypialni.
Pózniej chłopaki poszli do innego pokoju, a my miałysmy okazje dopiero porozmawiać. Zwykle w rozmowach o tym się trzymałam, ale ta sobota była ciężka, mąż dołożył mi jeszcze do pieca więc się rozkleiłam.... zupełnie jak moje babeczki

Tak jak Ty codziennie, w każdej godzinie, minucie myślę o Tacie. Mnie też już nie podpowie podpowie jak zrobić rosół, sos... Na szczęscie ja to mam we wspomnieniach bo to własnie tata uczył mnie tych dwóch rzeczy gotować. Nawet na pogrzebie sobie o tym myslalam i o innych przyjemych rzeczach - żeby tylko wytrwać.

jesli czujesz potrzebę mówienia o Mamie i wspominania jej ( ja również tak mam ) to pisz tutaj, chętnie Cie wysłucham, przeczytam .... Powymieniamy sie wspomnieniami.
Trzymaj się cieplutko. Pozdrawiam.

Wiesz, wydaje mi się, że kryję sie z płaczem dlatego, że jest to moja strata osobista. Co to w sumie kogo obchodzi, że cierpię.
Obcych to i tak nie obchodzi, a bliskim nie chce robić przykrosci. Nic nie bedą mogli na to poradzić a patrzenie na moj ból też sprawi im ból. Jesli tego nie przeżyli osobiscie, to nie zrozumieją mojego smutku.
Ten czas pod prysznicem gdy ryczę jest tylko mój - nikt nie patrzy mogę się spokojnie pomazać i nawet sobie powyć z bólu.
Wychodzę, jestem dalej smutna ale troche rozładowana emocjonalnie. Ostatnio jakoś częsciej chodzę pod prysznic....

Ludzie faktycznie myslą, że stało sie - trudno. "Takie jest życie". Wiem, że to prawda i trzeba żyć dalej - i sie będzie żylo dalej, ale to już zupełnie inne życie. Wolałabym, żeby pocieszając mnie nie mowili tego bo wtedy odczuwam złość i też czuję że kiedys wybuchnę.
Nie wyobrażam sobie, że ktoś przechodzi z czyms takim bez szwanku psychicznego ( choc znam takie osoby )

Jutro mam z mamą jechać na cmentarz i sie tego trochę boję. Zbliża się 1 listopada, nie wiem czy do tego czasu opanuje swoje emocje.
Również się trzymaj i pisz. Jakoś fajnie mi się z Tobą pisze .....