Znalezionych wyników: 2

Nie oceniajmy innych pochopnie.
Nie znamy sytuacji do końca.
Tu na forum,to tylko opowiedziana nam ich mała cząstka życia.

Jednak także i ja nie wyobrażam sobie jakbym mogła ukryć przed moim Tatą prawdę o nowotworze.
Przecież to był dorosły,normalnie myślący człowiek.
Nie mam pojęcia,jak takie rodziny to robią,że lekarze choremu nic nie mówią.
Ale także i ja nie do końca Tacie o wszystkim mówiłam.
Wiedział dużo,ale nie wszystko.
Nie wiedział co dokładnie mówili mi lekarze gdy Jego nie było obok.
Miałam z tego powodu ogromne wyrzuty sumienia.
Ale stwierdziłam,że znam najlepiej Tatę i gdyby chciał coś więcej wiedzieć to by drążył.
Nie powiedziałam także Mu o tym,jak mało czasu zostało.
Ale mimo przemilczanych słów,Tata nie liczył na żaden cud.

Jeśli chodzi o mnie,to jestem pewna,że gdyby dotknęła mnie poważna choroba,to bym chciała być świadomym pacjentem.
Powiedziałam to mojej rodzince,tak na wszelki wypadek..