Znalezionych wyników: 27

Romka, gdy zmarł mój teściu na nowotwór płuc, mąż zainteresował się tematem dziedziczenia, ale z tego co pamiętam nikt nie był w stanie stwierdzić, czy można kogoś zbadać na obecność genów odpowiedzialnych za raka płuc. Owszem na inne typy raka tak, ale nie płuc.Dzwonił do jakiejś poradni genetycznej, lecz nie pamiętam gdzie to było.
Było to kilkanaście lat temu, medycyna idzie naprzód, może się coś zmieniło? Jeśli dowiesz się czegoś, daj znać. Ja sama jestem zainteresowana tematem, moi rodzice oboje zmarli na płuca. Ale co ciekawe nikt z ich przodków nie miał nowotworu płuc. Mój dziadek żył 82 lata, palił do końca i nie umarł na płuca. I moi dziadkowie z obu stron żyli bardzo długo.

Pozdrawiam i też trzymam kciuki, żeby było wszystko dobrze.
Magda

Romka, nie pytaj czy to normalne. Skoro tak własnie czujesz, to to na pewno jest prawdziwe i nie szukałabym tu oceny czy to normalne czy nie.
Każdy inaczej przeżywa, nie da się ustalić jednego słusznego sposobu przeżywania straty i nazwać, że to norma. Tak czujesz Ty i masz do tego świete prawo. Jedni mają tak, drudzy zupełnie inaczej. każdy cierpi i pomaga sobie w swój własciwy dla siebie sposób. Skoro tak masz, to widocznie tak odczuwasz i potrzebujesz.
Wiadomo że kochamy swych bliskich, ale mnie wydaje się ze inna miłośc jest do dzieci, inna do partnerów i inna do rodziców, ale nie można powiedzieć że ta czy inna jest większa lub mniejsza, po prostu one są inne.
Mojej mamy już nie ma, ale jakoś wewnętrznie czuję, że to taka kolej rzeczy, choć bywają chwile trudne i tęsknota jest czasem niewyobrażalna. Jednak myślę nieraz co by było gdyby mnie spotkało to co ciebie...Nie wiem czy dałabym radę.... i jakbym to przeszła. Nawet myśleć o tym nie potrafię...

Romka, ostatnie miesiące były dla Ciebie trudne, teraz przeżywasz żałobę. Nie oceniaj siebie, masz prawo do cierpienia, żalu i rozpaczy. Pamiętaj jednak o swych bliskich. Oni też cierpią i być moze ktoś potrzebuje twej pomocy...
Gdybyś jednak zauważyła objawy świadczące o depresji nie zwlekaj, bez lekarza się nie obejdzie, a dzisiejsza medycyna ma do zaoferowania dobre leki, nieuzależniające i pomocne.

Romka, przytulam cię najserdeczniej jak to mozliwe i nie napiszę ci - niestety- że nie martw się, będzie dobrze i głowa do góry. Takie słowa gdy ktoś cierpi są w/g mnie niestosowne. Wiadomo, czas goi rany, ale nie da się przeskoczyć rożnych etapów w życiu. Teraz płaczesz i bardzo cierpisz i to potrwa, i nie wiadomo jak długo. Na pewno kiedyś odzyskasz spokój i nauczysz się na nowo żyć. I tego ci życzę z całego serca.

Magda

Romka, bo się boisz, bo nie wiesz jakie pytanie padnie z czyichś ust, bo nie wiesz jak zareagujesz, bo po takich przeżyciach sama nie umiesz jeszcze "zapanować" nad swoimi emocjami, a tu musisz skonfrontować się z innymi ludźmi. To wszystko rodzi niepokój i lęk. czasem w takich sytuacjach uciekamy, chowamy się, nie chcemy rozmawiać, aczkolwiek są i tacy którzy właśnie wtedy szukają innych, obecność drugiego człowieka im pomaga.
Dlatego Romka, zastanów się jakie są twoje potrzeby i staraj się w kontaktach z innymi przestrzegać "swoich warunków", tzn np. gdy nie chcesz mówić wiadomo o czym, powiedz to, krótko i grzecznie poinformuj że to ci nie pomaga albo pogadaj wcześniej z jakąś zaprzyjaźnioną ossobą z pracy jak byś chciała z prośbą o przekazanie dalej. Pamiętaj że inni ludzie też mają z podobnymi sytuacjami problem i czasem nie wiedzą jak się zachować.
Moja rada: mów o swoich potrzebach innym ludziom.
Przytulam najcieplej jak to możliwe.
p.s. z mojego podwórka: po smierci mamy zadzwoniła do mnie ciotka z pytaniem jak ja się czuję. Odpowiedziałam wtedy zgodnie z tym co czułam że nie chę o tym rozmawiać, że to mi nie pomaga. I że odezwę sie sama, kiedyś...
Pozdrawiam
Magda

Romka, moja mama przestała sikać jakieś 2 doby przed śmiercią. Zwilżałam jej usta wodą i własciwie tylko mówiłam wtedy do niej. Miała podłączony motylek- dawkowaliśmy przez niego morfinę.

I wiesz, chciałam tak jak ty, by odeszła w śnie, ale teraz wydaje mi się, że dlatego bo bałam się, jak to jest gdy ktoś bliski odchodzi i patrzy mu się w oczy. co zrobić, jak się zachować, jak to po prostu przeżyć....

Mama nie spała i mimo braku jakiegoś z nią kontaktu logicznego, wiem że mnie słyszała, dlatego mówiłam do niej...
Trudne chwile przed Tobą kochana.
I tak jak piszesz - są tu wokół ludzie którzy Cię rozumieją...
Przytulam Cię mocno i wspieram jak tylko można w takiej sytuacji- choć wirtualnie.
Mów do męża, pamiętaj że on słyszy...
Magda

Trzymam mocno!
Przytulam jeszcze mocniej.
Magda

To na tego doła dzisiaj!

Kobiety, myślę o Was... zaglądam. Niestety, wiem o czym piszecie, choć moja mama naprawdę nie mogła narzekać na opiekę i leczenie. Jakoś z taką postawą nigdy się nie spotkałyśmy.
Trzymajcie się kochane, dużo sił wam życzę.

Bardzo powoli wracam do życia... bez mamy :cry:

Magda

Dodano: 2014-01-24, 14:50

Mnie do szału doprowadzało jak dzwonili i pytali jak i jak tam, zMiast rusYc dupska i zwyczajnie mamę odwiedzić. To się wszyscy bali. Odsunelo się towarzystwo.

Romka, przykro mi ...
Trzymajcie się jakoś.
A mąż wie o tym?

i ja też...
:okok"

Romka, niech ten czas który Wam pozostał bedzie dobry, bez bólu i cierpienia.
Niech uda Ci się tak pożegnać, byś potem nie została z jakimś przeświadczeniem że czegoś się nie powiedziało, uczyniło... by było lżej... jeśli to możliwe...
Przytulam mocno. Będę z Tobą myślami i modlitwą.
Magda

Romka, z tymi wiadomościami o chorobach czy śmierci to różnie bywa. Jedni przyjmują to normalnie a inni są w gorszej formie. Jak widać, twego męża trzeba chronić przed takimi wiadomościami. Spróbowaliście, nie dało się prawdy powiedzieć, więc musicie trochę nagiąć rzeczywistość. Oby się to udawało bo "życzliwych" wokół nie brakuje.
Trzymaj się!
Z moją mamą, niestety, gorzej...
Magda

Romka, merytorycznie ci nic sensownego nie powiem. Moja wiedza jest za mała, choć zastanawia mnie ten bezmocz. Może teść powinien mieć cewnik?
A tobie ślę dużo sił, choć sama ich potrzebuję, lecz dzielę się tym co mam, nawet wirtualnie. I jakoś faktycznie szkoda twej teściowej, w jednym czasie dwie tak bliskie osoby chore. Myślałam kiedyś, że takie prawo serii jest niemożliwe, a jednak...
A jak się czuje mąż? Oswoił się już z wiadomościami o ojcu?

Wiecie co, a ja myślę że może nie powinno się aż tak bardzo odbiegać od prawdy. Owszem , nie można przesadzać, ale powoli informować jak mówi Lidzia.

Gdy moja mama była już chora i brała chemię zmarła nasza kuzynka. Mieszkały obok siebie, klatka obok. Ta kuzynka od lat zmagała się z różnymi chorobami, brała już kiedyś chemię i postrzegana była jako bardzo aktywna dzielna kobieta, bardzo zaangażowana społecznie. Wszyscy myśleli że jej się uda i tym razem... niestety, po chemii dostała temp i po prostu serce nie wytrzymało. Obie tzn ona i moja mama zaczynały chemię w tym samym dniu, minął tydzień i kuzynka zmarła. Baliśmy się jak mama to zniesie. Nam było ciężko a co dopiero jej. I o dziwo naprawdę mama wcale się tak nie wzruszyła.
My się bardziej o to baliśmy. Myslę sobie ze mama bardziej była zajęta myślami o sobie, o swej walce niż zamartwianiem się o kogoś innego. Dlatego gdy ktoś umiera z rodziny albo znajomych mówimy mamie to normalnie a ona to odbiera tak:
No inni odchodzą a ona przecież aż taka chora nie jest, więc ok.
Pozdrawiam. Magda

Romka, moja wiedza jest za mała bym mogła ci pomóc, ale "jestem" z tobą myślami i sercem.
Przytulam. magda