Znalezionych wyników: 7

marysia5,

Przyjmij proszę moje najszersze wyrazy współczucia ::rose::

marysia5

Wiem, że to bardzo trudna decyzja czy dalej męczyć chorego badaniami czy też na siłę utrzymywać Go przy życiu czy może lepiej zadbać o Jego komfort psychiczny, spokojny sen, dni bez bólu, spokój i miłość w gronie najbliższych, co wybrać?, trudne pytanie i trudna odpowiedź. Ratujemy, staramy się robić to do końca ale czy to nie jest ze szkodą dla naszych najbliższych, czy to ich za bardzo nie męczy? W chorobie potrzebujemy spokoju a nie męczenia i tak wymordowanego do granic możliwości organizmu. Decyzja należy tylko do Was ale jeśli mąż świadomie nie chce już leczenia to myślę, że powinno się uszanować Jego wolę.

Z mojego doświadczenia w jednym wypadku umordowałam strasznie badaniami, chemią, szpitalami, operacjami moją chorą w drugim wypadku pozwoliłam na spokój, komfort w domu, wśród bliskich bez niepotrzebnych na siłę "reanimacji". I powiem Ci, że w pierwszym wypadku do dziś mam do siebie żal, że tak postępowałam, powinnam była dać spokojnie i godnie przeżyć resztę życia, które pozostało.

Bardzo serdecznie Was pozdrawiam i mocno przytulam.

Marysiu to nie maż, którego kochałaś 40 lat i On Ciebie to choroba robi takie rzeczy i Ty to wiesz.

Moja mama i ciocia też rozmawiały, widziały osoby, których już nie było na tym świecie.
Mama miała tak jak Twój mąż straszne bóle rąk i nóg, że każdy dotyk to cierpienie.

Tak jak piszesz, nasi chorzy nie potrafią utrzymać łyżki a w tej chorobie w jakimś "ataku" dostają niesamowitych sił, zachowanie ich jest nie adekwatne do ich stanu jak i dawnego zachowania. W naszym przypadku takie zachowanie było niestety spowodowane przerzutami do OUN.

Życzę dużo siły na ten ciężki czas i tych fizycznych i psychicznych.

Marysiu tak mi przykro, że musisz to przechodzić. Moja mama w ostatnim stadium choroby też nie poznawała nikogo z nas, nie mówiła bo choroba nowotworowa spowodowała wylew ale czasami jakieś pojedyncze słowo Jej się wyrwało i zwracała się do mnie "mamo" zostaw, mamo boli, mamo nie, strasznie to było przykre, łzy same ciekły więc rozumiem Twój ból, tylko tyle mogę powiedzieć. Bądź silna.