Znalezionych wyników: 5

Jolana - dziękuję.

nasturcja - pewnie, że przetrwamy. najgorsze to się poddać. Trzeba mieć wiarę do końca.., ona potrafi góry przenosić. jak mój tato był już na "łożu śmierci", to wierzyłam w to, że Bóg mu pomoże w taki sposób aby dla taty było najlepiej. Wiem, że to co napiszę to straszne, ale jak tata umarł to ogarnęła mnie radość, że jego cierpienie się skończyło, oczywiście smutek, pustka i tęsknota za nim też była i jest, ale jakoś dziwnie spokojna czułam się że odszedł.
niestety brakło mi 5 minut aby zdążyć i być przy śmierci, jednakże ksiądz, który był przy nim powiedział, że "życzyłby sobie takiej śmierci". Tato umarł w ciszy, spokoju, jak to ksiądz powiedział "odszedł do Pana z Panem".
zmierzam do tego, że nawet w trudnych i ciężkich chwilach zycia, trzeba upatrywać tego co jest lub może być dobre.

a tak wogóle to chciałam dodać, że to forum jest niezwykle ważne (dla mnie). czułam i nadal tak jest, że w ciężkich chwilach nie byłam i nie jestem sama. Są różne sytuacje w zyciu w których potrzebujemy czyjejś pomocy, a rozmowa czasem jest trudna. dlatego tu można napisać wszystko, co przez gardło nie przejdzie i nie zostanie to bez odzewu.
dziękuję za waszą obecność :-D

"Utraciłam sporo wagi na skutek leczenie agresywnego - raka płuc... Miałam operację i chemioterapię. "
to potworne mam nadzieję, że twój stan zdrowia jes już ok??, bardzo ci współczuję tylu "strasznych" przeżyć.

Ja teraz przy wzroście 167 mam już 76kg i właściwie z dnia na dzień czuję się "większa".
Lekarza ?? chyba zmienię bo mam wątpliwości co do jego metody leczenia. problem w tym, że najbliższy polecany (ponoć bardzo dobry i skuteczny) jest 200 km ode mnie.

dziękuję za linka.:)
pozdrawiam :lol:

cieszę się, że tobie pomaga. być może i u mnie to wymaga więcej czasu. Faktycznie jak zaczęłam leczenie (25 )to przez tydzień czułam się "jak nowo narodzona", niestety z czasem wszystko wracało do "normy". kiedy dostałam dawkę (37,5) to też przez kilka dni było lepiej, od lipca biorę 50 i jakoś nie ma takiej poprawy nawet na kilka dni.
euthyrox przyjmuję raniutko jak tylko oczy otworzę, popijam wodą i dopiero wtedy "wstaję" - o ile można to nazwać wstawaniem, bo na siłę podnoszę się z łóżka bez zapału i jakiej kolwiek chęci do wstawania. potem w ciągu dnia się trochę "rozkręcam", ale najgorsze jest kiedy zostaję sama w domu, mam wtedy na prawdę dziwne i straszne myśli (m.in. z tego powodu poszłam w lutym do lekarza - po prostu zaczęłam się bać swojego zachowania).
nie mogę powiedzieć że leczenie całkowicie mi nie pomaga, odkąd zaczęłam leczenie te straszne myśli są po prostu rzadziej.
a proszę powiedz jak długo się już leczysz???, bo może ja zbyt krótko biorę lek i myślę, że powinnam już "dojść do siebie"?

robiłam P/c. p. receptorom TSH (TRAb) wynik = 0,27 IU/ml
i tak wogóle to endokrynolog zdiagnozował u mnie niedoczynność tarczycy, ale wydaje mi się, że leczenie od lutego powinno już przynieść jakąś poprawę zdrowia, a ja jakoś tego nie czuję.
zastanawia mnie też czy lekarz nie powinien zlecić mi jakiegos usg, albo biopsji???, czy leczenie niedoczynności polega na przyjmowaniu jednego leku (euthyrox)??, czy ten lek jest na wszystko???, bo znam osoby z nadczynnością, które też to stosują...

28.07.2011 mój tata umarł. przez całą chorobę byłam z nim. to było okropne patrzeć jak umiera na naszych oczach. do końca wierzyłam, że przeżyje, liczyłam na cud. w ostatnim tygodniu prosiłam Boga aby zakończył jego cierpienie. nie wiem, czy dlatego, ale od śmierci nigdy mi się nie przyśnił. tęsknię za nim potwornie. Na początku wmawiałm sobie, żegdzieś wyjechał i za chwilę wróci. teraz wiem że odszedł i już nie wróci i to doprowadza mnie do rozpaczy.

Ale nie o to chodzi w tym wątku.
otórz mój problem jest taki, że po śmierci taty (ok 5 miesięcy po) zaczęłam czuć się coraz gorzej. ciągle czułam się senna, miałam obrzęki podudzi, bolały mnie nogi, ręce, nawet oczy, brak koncentracji.a mój stan psychiczny też był w fatalnej kondycji. ciągle zmiana nastroju to śmiech i radość, a za moment rozpacz jakby świat się kończył. raz czułam się dobrze, a za moment myślałam o ty jaka to ja beznadziejna jestem, że wogóle to powinnam zakończyć to życie. ale kiedy pomyślałam o śmierci to zaczęłam panicznie się bać. a jeszcze do tego bardzo przytyłam.
poszłam do lekarza, badania nie wskazywały na nic. neurolog stwierdził że jest OK, a potem trafiłam do endokrynologa. Pierwszy (prywatny) powiedział że tarczyca jest ok. drugi powiedział że mam lekką niedoczynność i zalecił euthyrox 25. po 6 tygodniach kolejna wizyta i większa dawka, i tak już 8-my miesiąc się leczę i mam teraz dawkę 50mg. przy ostatniej wizycie winiki się pogorszyły. ja też czuję się gorzej. mam zawroty głowy, bardzo, ale to bardzo się zapominam (mam 32 lata), i mam bóle w skroniach takie krótkie ale zwalające na kolana. no i jeszcze cały czas tyję pomimo tego, że zwracam uwagę na to co jem. nadal czuję się beznadziejnie i mam wrażenie, że jestem nikomu nie potrzebna i wogóle jestem beznadziejna a wszystko mnie denerwuje.
w przeciweństwie do was ja czuję, że mam "coś " w głowie, ale nie idę do lekarza, bo wiem że pomyśli, że jakaś "nawiedzona" jestem i szukam sobie choroby.
Tata zmarł na raka, jego rodzice i dwóch braci też zmarli na raka.
ja mając 8-9 lat chorowałam na chłoniaka nieziarnistego.
tak więc pewnie mam "skłonność" do nowotworów. :?ale?: