Znalezionych wyników: 3

mareczek co masz na mysli pisząc, że się narobiło?

Ja generalnie już dawno powinnam się udać do lekarza, planowałam już wiele razy, ale zawsze mnie coś odciągało. Mam wizyte dopiero na 10 marca, do tego czasu osiweję no, ale coż. Nie stać mnie na prywatną wizytę, bo niedawno straciłam pracę i nie mam już żadnych oszczędności... no, ale nie o tym.

Rafus, ja też sobie kiedyś wkręciłam HIV a czekanie na wyniki badań to była katorga. Wtedy dostałam nauczkę do końca życia bo to były najgorsze dwa tygodnie w moim życiu. Teraz czuję się podobnie, jest to strasznie uciążliwe.

U mnie w rodzinie zachorowalność na raka jest dosyć spora (dziadek - rak prostaty, drugi dziadek, wujek i ciotka - rak płuc). Co prawda byli to nałogowi palacze, ale nie specjalnie mnie to uspokaja.

Muszę coś wymyślić i ustalić jakiś wcześniejszy termin...

Albatros, super, że u Ciebie wszystko dobrze się skończyło. Chyba nawet czytałam Twój wątek.

Strach bez wątpienia paraliżuje mnie i to bardzo... Nic jeszcze nie wiem a już myślę o najgorszym.... Nie potrafię się od tego odciąć i nie pozwala mi to normalnie funkcjonować. Z dnia na dzień straciłam radość z życia. Jestem przerażona, ja tak zawsze mam, niestety :(

Dzwoniłam dziś do przychodni, ale nie przyjmował dziś dermatolog... Spróbuję jutro.

Tak na marginesie, przeczytalam Twoja historię obertas. Bardzo mi przykro, minęło już trochę czasu... Mam nadzieję, że choć trochę mniej boli.
Nie powinnam już czytać tych historii bo strasznie mnie to dołuje i niepotrzebnie się nakręcam.

Nie wiem od czego zacząć. Wczoraj po raz kolejny przeszło mi przez myśl, że mogę mieć czerniaka. Mam na ciele dużo zmian...jedne są mniejsze, inne większe ale najgorsze jest to, ze nigdy ich nie badał lekarz. Moje zaniedbanie, trochę rodziców. Jakieś 10 lat temu zaczęłam się pierwszy raz zastanawiać, czy nie powinnam się przebadać. Wiedziałam, że zwykły pieprzyk może się przeistoczyć w nowotwór. Nie wiem dlaczego wtedy nie poszłam do tego cholernego lekarza. Pewnie ze strachu a może z niedostatecznej wiedzy... Coś tam wiedziałam, ale było to raczej znikoma wiedza, ale i tak po prostu zabrakło mi odwagi.

Wczoraj znowu zaczęłam się przyglądać swoim zmianom i aż mnie zmroziło, jak trochę poszperałam w necie. Wiem, że nie jestem lekarzem, ale moje pieprzyki wcale nie wyglądają, jak zwykłe pieprzyki. Choć nie znam jeszcze diagnozy to mam złe przeczucie. Wiem, że coś jest nie tak. Teraz już na pewno nie odłożę wizyty u dermatologa, boję się przeogromnie i od wczoraj o niczym innym nie myślę..., ale przecież zła diagnoza i tak niczego nie zmieni a może przedłuży mi życie....

Nie wiem dlaczego akurat o tym tu piszę. Chyba po to, by się po prostu wygadać i nie trzymać tego w sobie. Może ktoś zrozumie....