Znalezionych wyników: 2

Anelia, masz rację. Dylematy, pytania i decyzje jakie musimy podejmować podczas choroby naszych bliskich są niczym w porównaniu z życiem jakie wiedliśmy "przed"
I masz rację, ze nie ma sensu zastanawiać się "co by było gdyby"?

Mój wpis to pewnego rodzaju wskazówka, że można inaczej ..tylko, że podstęp czai się w naszej psychice.

Czy jest w nas siła aby przeprowadzić ukochaną osobę na drugą stronę, mówiąc otwarcie o zbliżającym się końcu?

Ja stchórzyłam..

Witam wszystkich ponownie,

opisywałam kiedyś historię choroby mojego tatusia, jej rozpoczęcie i szybki koniec.
Z perspektywy czasu i analizy pewnych sytuacji postanowiłam ponownie napisać na forum..

Tato rok temu w sierpniu rozpoczął chemioterapię (jedyny objaw- chrypka, fizycznie sprawny), niestety- płaskonabłonkowy, oba płuca zajęte, meta z krtani. Od początku wiedzieliśmy, że nie ma szans...lekarze tym bardziej wiedzieli..
Po 2-3 chemiach i pobraniu wycinka z szyi stan tatusia pogorszył się radykalnie..nastąpił rozpad guza, który już po 3 miesiącach go pokonał.

I ja wciąż zadaje sobie pytanie, ile cierpienia, bólu mogłabym tacie zaoszczędzić gdybym po konsultacji z lekarzem powiedziała: NIE..nie chemia tylko przyspieszy ten proces, wyniszczy organizm. Tym bardziej, że rozpad guza nastąpił pod wpływem chemoterapii.
Tato zasługiwał na inne odejście. Myślę, że gdybyśmy po otrzymaniu wyników zostawili "intruza" w spokoju, podjęli się opieki paliatywnej tatuś byłby z nami dłużej i nie musiałby przechodzić przez wszystko to na co go skazaliśmy, każąc mu walczyć o coś co było przegrane na samym początku.

Gdybym wtedy wiedziała to co wiem dzisiaj, odsunęłabym tatę od wszelkich zabiegów..Są wyniki, które rokują jednoznacznie..chociaż my widzimy je w innym świetle..