Znaleziono 1 wynik

Witajcie,

Moja mama zmarła dwa tygodnie temu, a ja od jej śmierci nie uroniłam łzy... Byłyśmy bardzo związane, była i jest całym moim światem, kocham ją tak bardzo... wspierałam ją przez 4 lata choroby nowotworowej, nie opuściłam ani jednej chemii, ani jednego badania, zawsze byłam z nią. Ostatnie tygodnie spędziłam z nią na oddziale paliatywnym i chyba tam oswoiłam się ze śmiercią i ludzkim cierpieniem, patrzyłam jak każdego dnia tylko wywożą czarne worki z sal. W pewnym momencie modliłam się już o to by Pan Bóg zabrał ją do siebie, by nie cierpiała, by każdy najmniejszy ruch przestał sprawiać jej ból.
Dużo rozmawiałysmy z Mamą o życiu, chorobie, śmierci... przygotowywała mnie na to CO i JAK będzie gdy jej zabraknie i jestem jej teraz za to wdzięczna. Obiecałam jej, że będę dzielna i trzymam się, ale obawiam się że aż za bardzo. Nie wiem czy to jeszcze SZOK, czy wypłakałam tyle za jej życia, że teraz poczułam faktycznie ulge, że TAM jest jej lepiej... nie wiem....
Ale ciesze się że trafiłam na ten wątek, zastanawiałam się czy są i jak sobie radzą inne córki bez mam.