[majaja]

Pokrótce o naszej rodzinie: naprawdę dobra, normalna rodzina, rodzice bardzo się kochali i kochają, ja jestem jedynaczką, byłam dobrze wychowana w poczuciu miłości. W tej chwili mamy super kontakt, mieszkam jakieś 5 km od nich. Zawsze mogę na nich liczyć, a oni na mnie.

W innym temacie pisałam, że tata ma raka. Walczy od 3 lat, w tej chwili sa liczne i duże przerzuty na płuca. On sam mówi że zostało mu tylko kilka miesięcy życia.
Mama zawsze była delikatna, słaba psychicznie. Całą chorobę taty przepłakała, wciąż słyszałam od niej że nie da już rady i ma myśli samobójcze. Najpierw umówiłam ją do psychologa - nie poszła. Potem do psychiatry - w końcu poszła, brała leki antydepresyjne, które nie pomogły, potem kolejne i tez nie pomogły. Przestała chodzić do psychiatry.

Mówi, że gdy tata umrze, popełni samobójstwo. Nie działa na nią nic:
- gdy mówię że pójdzie nawet do szpitala psychiatrycznego gdy będzie trzeba (nie zgadza się)
- gdy mówię że będę przy niej cały czas (ona mówi że i tak kiedys wyjdę do pracy i wtedy to zrobi)
- gdy mówię że nie może mnie zostawić, bo zostanę zupełnie sama, że to ogromny cios gdy stracę dwoje rodziców (ona mówi że przecież mam swoje życie a ona będzie tak cierpieć że nie wytrzyma)
- gdy mówię że wtedy ja też się zabiję (rodzice wtedy nie komentują,albo mówią że ta rodzina i tak się rozpada od czasu choroby, co mnie wręcz wkurza, bo to znaczy że mają gdzieś czy ja będę żyła?)
- gdy podaję przykłady wdów które żyją dalej, żadna się nie zabija (mama mówi że one to one, a ona jest inna i sobie nie da rady)
- gdy mówię że za kilka lat będzie dobrze, oswoi sie z tym i będzie w miarę normalnie żyć (ona nie chce przejść tych kilku lat)
- gdy mówię że tata chciałby żeby żyła dalej

Do tego tata wcale nie pomaga, bo mówi do mnie przy mamie "no ale co ona ma zrobić po mojej śmierci? Leżeć i gapić sie w sufit? To bez sensu. Po co cierpieć?". Opieprzyłam go na osobnej rozmowie że ma przestać tak mówić. Ma mówić mamie że chce by dalej żyła, by sobie poradziła. On powiedział że ona i tak to zrobi, bo zna ją.

Jestem załamana.
Prawdopodobnie za parę miesięcy stracę oboje rodziców.
Moja mama mówi żebym ją zrozumiała. Że nie mogę być samolubna każąc jej żyć, skoro ona cierpi a ja i tak mam swoje życie.

Mam wrażenie że wszystko mi się śni i się obudze.

[megi88]

majaja, współczuję Ci takiej sytuacji. Sama choroba taty jest dużym obciążeniem psychicznym, a tu jeszcze mama "dolewa oliwy do ognia". Ciężko coś doradzić w takiej sytuacji, ale ja na Twoim miejscu skonsultowałabym się z psychologiem co zrobić. Bez mamy, sama porozmawiaj. Ja też jestem jedynaczką, straciłam tatę z powodu raka płuc ponad rok temu. Zostałyśmy z mamą same i jakoś dajemy radę. Moja mama akurat jest aktywna zawodowo i rzuciła się w wir pracy. Nie mieszkam z nią, ale blisko. Żal i smutek pozostaje, ale żyjemy dalej. Moja mama zawsze mówi, że ostatnią miłością w życiu człowieka są wnuki i liczy na to, że kiedyś ich się doczeka więc jest po co żyć. Wytrwałości Ci życzę w tym trudnym czasie!

[Bonaj]

Nie martw się na zapas. Na razie oboje żyją, ciesz się każdym dniem.
Pisanie negatywnych scenariuszy nie wnosi nic dobrego.

Mama przechodzi wielkie załamanie i może mówić różne rzeczy, a jak się potem zachowa to nie wie nikt. Potem jej powiesz, że musi żyć dla Ciebie ...
To się będziesz martwiła potem.

Jak już będzie sytuacja podbramkowa i zobaczysz, że faktycznie mama chce odebrać sobie życie to wezwiesz służby , zabiorą mame, przebadają - jak uznają, że zagraża swojemu życiu to ją zamkną w szpitalu bez jej zgody. Dostanie leki, przejdzie terapię i będzie ok.

Jak chcesz być spokojniejsza to zatroszcz się o siebie. Może Ty idź do psychologa , żeby Cię wsparł i nakreślił ścieżkę ratunkową w razie czego.

Na razie żyją, tego się trzymajmy. Żyj tylko dniem dzisiejszym i postaraj się wykorzystać czas Wam dany w najlepszy możliwy sposób , skoro piszesz, że z tatą jest już źle.

[majaja]

Dziękuje za odpowiedzi.

W Polsce nie da się leczyć kogoś bez jego zgody.

[missy]

majaja,
Jest coś takiego jak sytuacja wyjątkowa i można przyjąć pacjenta do szpitala psychiatrycznego bez jego pacjenta - oczywiście muszą być spełnione ściśle określone warunki. Zna je każdy psychiatra i to on powinien doradzić Ci co i kiedy jest możliwe i ma uzasadnienie.

[Bonaj]

majaja napisał/a:

Dziękuje za odpowiedzi. W Polsce nie da się leczyć kogoś bez jego zgody.

* nie dotyczy szpitala psychiatrycznego.

Jeśli jest duże prawdopodobieństwo , że ktoś popełni samobójstwo , czyli zagraża sam sobie to można.

https://www.gov.pl/web/rp...z-zgody-czesc-1