[roman1130]

Ciężko czyta się o takich sytuacjach, gdy rozwój choroby jest tak gwałtowny z taką zajadłością i agresją atakuje naszych Najbliższych...a my jesteśmy po prostu bezsilni... dopatrujemy się wszelkich możliwych postaw u naszych opiekunów medycznych oskarżając ich o bezduszność, brak kompetencji, o rezygnację...

Zastanawiam się czy nasza miłość, nasze usilne pragnienie zatrzymania naszych Ukochanych za wszelką cenę nie przekracza granicy egoizmu, czy dążenie do uzdrowienia za wszelką cenę nie powiększa cierpienia naszych Ukochanych...
Martito jesteś wspaniałą oddaną córką, jestem pełen podziwu i uznania dla Ciebie i Twojej walki...myślę, że powinnaś dać szansę sobie i chyba nie krzywdzić siebie... nie mówię o rezygnacji, ale o realnym przeliczeniu szans i możliwości...

Wybacz te słowa, ale nawet nie wyobrażasz sobie jak ciężko przyszło mi to napisać. Pzrepraszam

[roman1130]

Witaj Martito.
Dziękuję Ci za odwiedziny u mnie i na innych wątkach, cieszę się, że zostałaś na naszym Forum...
Śmierć naszych ukochanych to bardzo trudny moment w życiu każdego z nas, często naprawdę jest przełomem w naszym życiu, powoduje, że chcemy dokonać pewnych korekt, pewnych zmian w naszym dotychczasowym życiu.
Pozostanie na Forum pozwala niekiedy na dokonanie właśnie takiej próby, możliwość przebywania wśród takich samych ludzi, którzy okazali okazują w dalszym ciągu zrozumienie dla naszej tragedii i rozpaczy...może być bardzo pomocne zarówno dla Ciebie jak i dla nas.
Martusiu.
Dziękuję Ci za troskę i wsparcie, za wiarę i nadzieję jaką przesyłasz mi, mają dla mnie ogromne znaczenie i powodują, że nie tracę nadziei, nawet jeśli wiem że nie potrafię uwolnić się od swojego prześladowcy, to wiem, że dzięki Tobie i innym Przyjaciołom jest mi lepiej i łatwiej przeżyć każdy kolejny dzień, dając nadzieję że inni chorzy będą mogli korzystać z wiary na taki sam los, a przecie każdy przeżyty dzień jest sukcesem i zwycięstwem nad naszym wrogiem.
Dzięki za To że jesteś, dzięki za to że nie zostawiasz nas samych