DDIMER -Pomiar stężenia D-dimerów wykorzystuje się w diagnostyce zaburzeń krzepnięcia: zakrzepicy żylnej lub tętniczej, zatoru płucnego, zespołu rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego (DIC) i różnicowania hiperfibrynolizy.
Znaczenie kliniczne: Oznaczanie stężenia D-dimerów znajduje zastosowanie w diagnostyce stanów zakrzepowo-zatorowych, a przede wszystkim zatoru płucnego i zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych. W tym przypadku małe stężenie D-dimerów pozwala z bardzo dużym prawdopodobieństwem wykluczyć te stany. W skojarzeniu z oznaczeniem FDP, D-dimery pozwalają różnicować hiperfibrynolizę pierwotną (z wysokim stężeniem FDP), wtórną (obecność D-dimerów) oraz różnicować rodzaje DIC. W zawale mięśnia sercowego wzrost stężenia D-dimeru jest nieznaczny.
D-dimery są fragmentami usieciowanej fibryny, która uległa degradacji w wyniku działania plazminy. W związku z tym wzrost stężenia D-dimeru odpowiada wzmożonej aktywności kaskady krzepnięcia z wytworzeniem usieciowanej fibryny oraz wtórnej aktywacji fibrynolizy.
Wzrost stężenia: zakrzepica żylna, zator płucny, DIC, choroby nowotworowe (aktywacja układu krzepnięcia), hiperfibrynoliza, terapia trombolityczna, sepsa, zawał mięśnia sercowego, choroba niedokrwienna serca, ciąża, urazy, stany po zabiegach chirurgicznych, zaawansowany wiek pacjenta.
Najczęściej stosowane w diagnostyce: DIC, zakrzepica żylna, zakrzepica żył głębokich, zator płucny, nowotwory, hiperfibrynoliza, sepsa.
Rola D-dimerów w diagnostyce laboratoryjnej
Dimer D występuje we krwi w stężeniu od kilku do kilkuset ug/l. Normy są różne, w zależności od metody oznaczenia. Ważne, aby stosować do jego wykrywania metody o dużej czułości. Jego oznaczanie ma zastosowanie do wykluczenia klinicznie istotnej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Badanie poziomu D-dimerów zaleca się u pacjentów z małym lub pośrednim prawdopodobieństwem klinicznym zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Ujemny wynik testu z dużym prawdopodobieństwem wyklucza zakrzepicę. Nie można jednak rozpoznać wzmożonej krzepliwości na podstawie wyłącznie podwyższonego stężenia D-dimeru we krwi. Do rozpoznania żylnej choroby zakrzepowo zatorowej potrzebne są badania dodatkowe, jak ultrasonograficzny test uciskowy czy tomografia komputerowa klatki piersiowej w przypadku podejrzenia zatorowości płucnej. D-dimery stanowią tylko badanie przesiewowe, rozstrzygające konieczność wykonywania tych badań dodatkowych. Podwyższone jego wartości obserwuje się, bowiem w wielu stanach chorobowych nie tylko związanych z zakrzepicą. Niewielki wzrost stężenia D-dimeru występuje w ostrych zespołach wieńcowych jak zawał serca, we wszelkich reakcjach zapalnych toczących się w organizmie oraz w niektórych nowotworach. Interpretację wyniku jego oznaczenia należy odnosić indywidualnie, biorąc pod uwagę także objawy kliniczne, mogące sugerować zakrzepicę. Oznaczanie D-dimeru ma także zastosowanie do rozpoznania zespołu uogólnionego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, czyli DIC.
FIBRYNOGEN -200-500 mg/dl,lub2-5 g/l-masz przekroczony -jest określany jest też jako I czynnik krzepnięcia krwi.
Badanie wykorzystywane w ocenie funkcji układu krzepnięcia, diagnostyce stanów zapalnych, chorób wątroby, choroby wieńcowej czy DIC, stanów związanych z afibrygenemią, hipofibrynogenemią i dysfibrynogenemią.
Znaczenie kliniczne:
Fibrynogen należy do białek ostrej fazy wytwarzanych w wątrobie. W procesie krzepnięcia przekształcany jest w fibrynę. Jego stężenie wzrasta w czasie reakcji ostrej fazy - w tym w chorobach nowotworowych, a także w stanach utraty białka np. w wyniku chorób nerek (zespół nerczycowy). Zmniejszone stężenia obserwowane są w procesie zużycia fibrynogenu w stanach intensywnego wykrzepiania (DIC), w wyniku fragmentacji po podaniu leku (asparaginaza), w zespole hiperfibrynolizy (w przebiegu chorób nowotworowych) oraz we wrodzonych jego niedoborach. Podwyższone stężenia fibrynogenu są niezależnym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej, zawału serca oraz choroby zakrzepowo-zatorowej.
Zmniejszone stężenie: w chorobach wątroby w wyniku obniżenia syntezy białek, w zespole DIC w wyniku zużycia fibrynogenu w procesie wykrzepiania, w zespole hiperfibrynolizy, w terapii asparaginazą, we wrodzonym niedoborze.
Wzrost stężenia: ostre stany zapalne, nowotwory, ostre zespoły wieńcowe.
Najczęściej stosowane w diagnostyceUkład krzepnięcia (niedobory czynników - wrodzone niedobory fibrynogenu), niewydolność wątroby, marskość wątroby, zapalenie wątroby, DIC, hiperfibrynoliza, nowotwory, ostre stany zapalne.
[ Dodano: 2013-05-18, 13:23 ]
uzupelniam wpis :
czesc info jest skopiowane z tego zrodla
http://www.diag.pl/Badani...92b7707e.0.html
czesc z niestety juz nie pamietam z jakiego..bo tego typu info wrzucałam od 2010 roku do swojego notatnika przerabiajac na wlasny użytek nie podajac niestety zrodel-ale wiedza ta jest na pewno kopiowana ze zrodel wujka Google
Mapa forum
Formularz kontaktowy
FAQ
Grupy
Album
Rejestracja
Zaloguj
