Znalezionych wyników: 7

jerzozwieszu... taki jakis smutny Twoj post;
dasz rade i pewnego dnia obudzisz sie z radoscia

Masz racje - zajrzalam tam, to dobry projekt

Jeszcze tylko chcialabym zeby bylo cos o zyciu z choroba, nie o "pokonywaniu" jej. Bo nawet jesli ktos jej nie pokona, to moze zyc dobrze, godnie, spokojnie, radosnie... Po prostu ŻYĆ az do smierci, tak jak zyja wszyscy ludzie swiata

Smierc zawsze w koncu przychodzi, a moich obserwacji wynika, ze wiek wcale nie czyni czlowieka bardziej lub mniej gotowym na to spotkanie

Pozdrawiam,
Kaska

Zgadza sie. Ilu ludzi, tyle metod na radzenie sobie.

Zalezy mi na tym, zeby jednak nie towrzyc specjalnie szklarni wokol tematu, zeby nauczyc sie o tym mowic bez sciszania glosu i pogrzebowej miny. Choroba to kawalek zycia. Niechciany, przeklinany, ale chyba dosc "normalny"...

Moze to nie my mamy pecha, tylko inni maja szczescie? Takie myslenie moglobyc cos zmienic moze

Jak dla mnie - swietne :D
Moze zalozysz bloga z wesolymi historyjkami?

O, otoz to!

Ludzie dziwnie sie patrza, kiedy zartuje z czegos zwiazanego z moja choroba. Tak jakby mi chcieli dac do zrozumienia, ze to nie wypada...

A ja uwazam - a niech sie ucza. Niech przejda przez kilka niekomfortowych sytuacji i oswoja sobie czyjas chorobe

Wtedy ja tez bede czula sie lepiej i normalniej, a nie jak za zycia zlozona w trumnie

Watek "Z tym da sie zyc" to bardzo dobry pomysl, ale moze zalozmy go dopiero jak bedzie jekas konkretna inicjatywa

Na razie ten moze starczy do wymieniania sie opiniami. A ja sie przejde moze w przyszlym tygodniu do UNICORNU i popytam o rady i sugestie

Pozdrowienia dla wszystkich i, oczywiscie, zyczenia zdrowia, zdrowia, zdrowia i cudu

To i ja sie dopisze.

Mysle, ze w pewien sposob choroba moze byc blogoslawienstwem. Albo moze - tak ja mozna przyjmowac.
Kazdy kiedys umiera - tam wszyscy zmierzamy.
Choroba pozwala pozegnac sie. Smierc nie spada nagle, jak przy wypadku drogowym, kiedy wychodzi sie z domu do pracy, zeby juz nie wrocic.
Nie zostawia sie nagle wyrabanej dziury w sercach bliskich, ktorej nie ma czym zapelnic i ktora bedzie sie dlugo goic.

Powoli, powoli, wymyka sie czlowiek z zycia... Trudne to i trzeba wiele odwagi, by stawic temu czola. Ale czlowiek moze odejsc przygotowany. Rodzina moze go pozegnac. To wazne. Bardzo wazne...

To ja, autorka

Właściwie to zaczęłam pisać ten blog dla ludzi zdrowych. Albo zaczynających chorobę. Żeby się nie bali. Żeby nie spadali na samo dno rozpaczy

Zapraszam do dzielenia się przemyśleniami.

Mam w głowie szerzej zakrojone plany... Jakaś inicjatywa "nie bójmy się" lub "z tym da się żyć" (nazwy robocze

) skierowana do ludzi zdrowych...

Pewnie będę potrzebować pomocy, wsparcia, jeśli uważacie, że to dobry pomysł

Odczarujmy tabu!