Znalezionych wyników: 78

Wspaniała wiadomość! :-D

Lidka

Sosnowiczanek to już nikt nie kocha.... :evil:

Dołączam się do fanclubu :--:

emet, rozumiem bardzo, że się martwisz i denerwujesz, ale więcej pomocy uzyskasz tu na forum gdy wrócisz z diagnozą. Szpital i diagnostyka już niedługo, nic gwałtownego się nie dzieje teraz. W usg jest napisane "jak w badaniu poprzednim..." plus pojawiły się jeszcze inne ogniska i to niezwłocznie trzeba diagnozować.
Trzymam kciuki i wracaj do nasz szybko z dobrymi wiadomościami.

Nie wiem jak dać Ci pociechę, byłam w takiej samej sytuacji, miałam wtedy 33 lata. Też bardzo się bałam. Trzymałam za rękę, liczyłam jej puls. Modliłam się choć nie umiem się modlić. Mówiłam, że bardzo kocham, najbardziej.
Trzymaj się.

Moja ciocia leczyła się u prof. Wydmańskiego. Pomógł, skierował na chemioterapię, potem gdy już nie chcieli jej leczyć (przerzuty do wątroby), zabrał ją do Gliwic na radioterapię.

Przyjmuje na Zwycięstwa w Sosnowcu w poniedziałki. Niestety cena wizyty ostatnio wzrosła do 300 zł.

Ale przed profesorem konsultowałyśmy się z ciocią w Poradni Onkologicznej w Instytucie Onkologii w Gliwicach i także uzyskałyśmy pomoc-ciocia miała zalecenie chemioterapii i naświetlania. Tyle, że guz za chwilę rozsiał się do węzłów i pomysł leczenia upadł. Oczywiście dłużej to trwało, na samą kwalifikację czekałybyśmy miesiąc. To za długo w raku trzustki.

Pamiętam i trzymam

Myślę

Pierwsza zmarła mama. Byłam z nią najbardziej związana. Chorowała 10 lat i wiedziałam, że TO może się stać, że kolejna chemia, kolejne powikłanie będzie ostatnim. Byłam pewna, że tego nie przeżyję. Przeżyłam, ale straciłam część pogodnego patrzenia na świat, wkradła się tęsknota, odchorowałam fizycznie bardzo.

Ale potem był brat. On miał tylko 42 lata. Byłam pewna, że nie przeżyję TEGO. Myślę, że miałam w dniu jego śmierci stan przedzawałowy. Nie żyłam przez wiele miesięcy, omdlewałam, umierałam, chciałam żyć i chciałam umrzeć. Terapia 3 miesiące. Zdecydowałam, że jednak chcę żyć. Ale nie pogodziłam się z tym, taką podjęłam decyzję, że nigdy się z jego odejściem, takim, takim...po prostu-nie pogodzę. Nie myślę o tym za wiele, raczej wolałabym zapomnieć, że on był. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale wolałabym, żeby nigdy go nie było. To, jak dotąd, najgorsze doświadczenie w moim życiu.

Potem był wujek, jedna ciocia i druga, dobra koleżanka.

I teraz bliska ciocia. Nie mam czasu przeżywać jej odejścia, bo zajmuję się jej niepełnosprawnymi synami. Jest tyle spraw, że nie mam czasu.

Nie wiem czy czas leczy rany. Tłumi najostrzejszy ból. Tak jest w moim przypadku. Ciało jednak oberwało i pochorowało się z tych przeżyć. Długo by wymieniać.

Ostatnio postanowiłam, że będę szczęśliwa. Choćby nie wiem co. Choćby wspomnienia przytłaczały. Choćby ciało odmawiało. Ostatnie osiem lat to umieranie. Najważniejszych. Dość. Nie jest łatwo, czasem mam ochotę przywalić głową w mur, ale chcę widzieć jasne strony życia. Proste sprawy. Kwiatki w moim ogródku, syn mojego brata w którym widzę jego oczy, córka mojego brata w której zostały jego ruchy, spojrzenie, zwykłe codzienne zajęcia.

Lidziu- Czasem wyobrażenia o tym co ma nastąpić są straszniejsze niż sam fakt. Gdy TO już się dzieje być może odkryjesz w sobie wielką siłę, nawet jeśli teraz myślisz, że nie dasz rady. Tego Ci życzę.

romka-tak właśnie, trzeba od nowa zbudować swoje życie BEZ.

Iwonka- jak się czujesz, jak żyjesz, co myślisz teraz? Myślę.

P.S. Jeśli mój post jest zbyt emocjonalny i kogoś uraża, z góry przepraszam.

[tak]

Kasia

Lidko

Dziękuję za rady dziewczyny. Też myślę, że warto jak najdłużej wspomagać wątrobę.

Lubię takie dni jak ten. Kiedy cioci zeszła opuchlizna z nóg na kilka godzin, kiedy nic nie boli, kiedy mówi dużo i chętnie, a głos jej się nie łamie. Lubię takie dni, nawet jeśli to jeden dzień, to chłonę go, wdycham, zanurzam się w takim dniu.

WItaj,

Postaraj się zamieścić tutaj wszystkie wyniki mamy. Badania obrazowe, histopatologia, wypisy ze szpitala itd.

Myślę, że teraz powinniście udać się do onkologa z badaniami. Mama musi mieć konsultację onkologiczną!

POSZŁO.
Znaczy wszelkie możliwe i okrutne przekleństwa poleciały.
Trzymajcie się!