Znalezionych wyników: 7

Może powinnas pójść z mamą do ginekologa-onkologa? Skoro te bóle nasilają się,może cos zaradzi.Bardzo długo czekacie na radioterapię,to właściwie po co teraz byłyście, skoro dopiero 28 oznaczenie punktów,ja np mialam to wszystko od razu,przyjecie na oddzial,tk,punkty,radioterapia.

Ja tez,ja tez :-D

Mama jest starsza,wiec niestety trzeba sporo cierpliwosci,pamietam jak mnie wszystko denerwowalo i tez wydawalo mi sie ,ze zostalo mi niewiele czasu.Syn akurat zdawal mature,a teraz konczy prawie studia :)Mialam podobny przypadek jak Twoja mama,ten link odsylajacy do DSS,to byla odpowiedz na moj post.Minelo 5 lat,czuje sie swietnie.Pytac,pytac no i pytac lekarza,nie patrzec na to,że ma 20 pacjentek przyjac w ciagu 2 godzin,tylko pytac i mowic o wszystkim,czasami blaha rzecz dla nas z boku moze buc wazna,mama moze nie chciec nic mowic,ale zawsze ktos z mama jest z najblizszych.Sama radioterapia to "pikus"Najwazniejsze,aby mama psychicznie byla silna.Pozdrawiam i życze duzo cierpliwosci,a mamie pokonanie tego gada.

Podpisuje sie pod wypowiedzia alicjikrystyny.Sam fakt,że Pani Profesor jest zainteresowana wspołpracą jest budujący,niekiedy w wielu "zapyziałych" miastach ciężko jest uzyskac jakakolwiek pomoc psychologiczną.Szczecin pewnie jest takim miastem,bo kiedy zapytałam onkologa o...to odpowiedzial "No wie Pani,może byc róznie,miała Pani przerzut"ciekawe dlaczego mnie szarej istoty nawet nie poinformował,że byc może potrzebuje pomocy psychoonkologa?Fajnie by było,gdyby np.członkowie PTPO zaglądali tutaj i brali udział w dyskusji.Myślę tez,że dobrze byłoby gdyby"dostarczano"Nam jakieś odnośniki do publikacji na temat np.poprawy jakości zycia"onkologicznych" i ich rodzin.Każda forma będzie dobra.Ważne,że jest jakaś forma.Pozdrawiam.

A dlaczego pocieszac?W takim przypadku chcialabym czuc obecnosc bliskich,ze sa ze mna do konca,tak jak tylko potrafia.Pocieszanie nic nie da.Mysle,ze wowczas chcialabym widziec,ze rodzina znosi to dzielnie.Wydaje mi sie,ze za duzo myslisz o tym co zrobic,zeby tata czul sie lepiej w tych najgorszych chwilach,czasami normalne zachowanie pomoze bardziej niz szukanie slow,ktore mialyby poprawic"jakosc"naszej choroby.Za duzo nie mysl o przerzutach taty,bardziej skup sie na wykorzystaniu kazdej chwili z Nim i to tak jak on tego chce,nie tak jak Ty oczekujesz.

W tej ankiecie brakuje jeszcze jednego kółeczka,bardzo baaardzo tak!!!!! :-D

Pozdrawiam.

Mam raka.Z pozycji osoby chorej,powiem Ci,ze nie powinnas swojego taty ani utwierdzac w przekonaniu,ze jest zdrowy,ani zbyt natarczywie przypominac mu,ze jest smiertelnie chory.Mysle,ze tata sam bedzie wiedzial,kiedy poprosic najblizszych o pomoc.Mowisz:"Co bedzie w momencie nawrotu choroby, kiedy wystapia przerzuty?",moim zdaniem podejmiecie leczenie taty, po co teraz mowic Mu o tym?Po co ma myslec o przerzutach?On nie chce o tym myslec! W moim przypadku bylo tak:powiedzialam najblizszej rodzinie,mezowi,dzieciom ze mam raka.Powiedzialam,ze nie chce zadnych rozmow na temat choroby,bo o tym rozmawiam z lekarzem,o ile to jest mozliwe jak to ladnie opisal Mrakad.Osobiscie tez nie chce myslec,o tym czy przezyje 3 ,5 czy 55 lat,bo jak juz zaczynam o tym myslec,to bardziej mnie doluje taka sytuacja.A tak,pracuje zawodowo,tancze na imprezach,chodze do kina,jezdze na rowerze-moze iczasami udaje ze jestem zdrowa jak ryba,ale tak jest mi dobrze.Ty nie powinnas zbyt emocjonalnie do tego podchodzic,ciesz sie,ze tata tryska dobrym nastrojem,nie pytaj go wiecznie jak sie czuje,nie mow co mu wolno czego nie,a jezeli przyjdzie ten "trudny" czas,to na pewno tata bedzie wiedzial,ze jestes z Nim,zreszta teraz zapewne wie to samo,bez zbednych pytan.
"My" chyba bardziej chcemy chronic swoja rodzine przed ta jakze trudna sytuacja.Pozdrawiam cieplo.