Znalezionych wyników: 78

Wyobraźcie sobie,że moja teściowa,która tak dzielnie deklarowała do męża chęć pomocy i gotowość opieki nad naszymi dziećmi przez 9 godzin dziennie (po 4 dniach jej się znudziło) teraz nawet nie może poświęcić pół godziny dziennie żeby zaprowadzić syna do szkoły więc muszę budzić córkę i wędrować z dwójką.A co na to mój mąż.Wyzwał mnie od lenia śmierdzącego i nieroba,że mi się robić nie chce (jak przecież przez to że jego matka nie chce zająć się naszymi dziećmi nie mogę pracować) i jeszcze musi mnie ktoś w zaprowadzaniu syna wyręczać.Ja i tak przecież muszę wstać żeby syna wyszykować tylko szkoda mi było tak wcześnie córkę budzić a potem muszę ją ze sobą zabierać do taty jak będzie miała pielęgniarka z HD przyjechać.A moja teściowa emerytka,mieszka parę bloków obok i nie chce pomóc.Kompletnie nie na temat,ale teraz jak nie pracuję to już kompletnie nie mam się komu wygadać.

Tata,nie przyjmuje sterydów był po nich bardzo agresywny,zachowanie poprawiło się.Rozmawiał z pielęgniarką i lekarzem całkowicie normalnie,ale to całkowicie,patrzyli na mnie jak na wyrodną córkę,która chciała z ojca zrobić wariata,gdyż uprzedzałam ich o całkowitym braku logicznego kontaktu.Lekarz był tylko oburzony brakiem badań krwi przez miesiąc i wogóle faktem,że pacjent z takimi wynikami został wypisany ze szpitala.Nie wdrożył żadnych leków ponieważ musi mieć wynik badania krwi,a pielęgniarka może przyjechać dopiero w środę.

Każdy z nas ma pewnie jakieś wyrzuty sumienia,rzeczywiście zawsze można coś znaleźć, no chyba że nasz bliski wygrywa walkę z chorobą. A moje wyrzuty są i będą, a jak się z nimi uporam to czas pokaże.

Mamy niespodziankę, pielęgniarkę z HD tato przyjął z otwartymi ramionami tylko narazie to same formalności dopiero lekarz zdecyduje co tacie podać,ma być popołudniu.

U taty nowotwór zmniejszył się po chemii tylko właśnie ten lekarz,którego sobie wyrzucam za długo czekał i guz się rozrósł.

Do pierwszego nie wróciliśmy po chemii ponieważ uznałam, że lekarz współpracujący z ośrodkiem,w którym tata brał chemię będzie lepszy, do dwóch innych trafiłam już w momencie jak było za późno. Tata ma strasznie dziwne oczy takie obłąkane,podkreślam,że nie przyjmuje żadnych leków.Chyba powoli to ja zaczynam wartość.Czuję się jakby to wszystko mi się śniło,jakbym grała w jakimś thrillerze.Nie mogę spać,mam koszmary jak tylko zamknęła oczy i od razu się zrywam. Cały czas widzę "te oczy",które nie są oczami mojego taty.

[ Dodano: 2017-05-22, 00:53 ]
Przepraszam nie "wartość" a "wariować"

Marzusienko u nas była kwestia doboru lekarzy, tata chciał inaczej a ja narzuciłam mu swoje,jak czas pokazał,dramatyczne w skutkach decyzje.Teraz już wiem,że mogliśmy trzymać się od początku lekarza,który chciał przeprowadzić operację. Czy to samobiczowanie pewnie tak,ale ja teraz gdy jest już za późno usłyszałam od kilku lekarzy,że dało się wykonać operację z dużą szansą powodzenia.

Przepraszam,chodziło mi tylko o to,że ja muszę walczyć jeszcze z własnymi wyrzutami sumienia, nie chciałam porównywać absolutnie skali naszych cierpień.

Moja sytuacja jest niestety dużo gorsza z uwagi na to, że tak jak już pisałam wielokrotnie tato miał szansę a przeze mnie ją stracił.I błagam nie piszcie,że to nie moja wina, bo to jest moja wina.Teraz tylko kwestia czy będę potrafiła się z tym uporać. Nie ma minuty żebym o tym nie myślała.

Kwestia opieki nad dziećmi rozwiązana,wzięłam wolne w pracy na około 2 miesiące.Tata już tylko leży,nie je,nie wstaje.Ja nie wiem jak Wy to przeżyliście bo moje serce rozpadło się na 1000 kawałków. Nie mogę na to patrzeć czuję straszny rozdzierajacy ból.

Mój mąż ma to gdzieś,on wychodzi do pracy wcześniej i to ja przekazuję dzieci teściowej i je odbieram i ja wysłuchuje pretensji.Mam to gdzieś,nie będę się nikogo prosić,

Niestety mój powrót do pracy trwał całe 4 dni.Wczoraj odebrałam od mamy 8 sms i jeszcze więcej połączeń telefonicznych odnośnie bardzo złego stanu taty i odmowy ze strony HD objęcia leczeniem.Zamiast pracować obdzwoniłam wszystkie HD w promieniu 50 km,bezskutecznie.Na koniec z tej całej bezsilności się poplakalam.Nie pamiętam jak wróciłam samochodem do domu.Pozniej starcie z teściową,która po 4 dniach opieki nad dziećmi ma dość.No i z moją mamą,która ma w stosunku do mnie serię życzeń i ja mam je spełnić,nieważne jak.Leki przeciwbolowe dla taty,coś na apetyt,kroplówke,TK głowy,dalsze leczenie onkologiczne itp.,a ja nie potrafię tego załatwić o czym piszę w drugim wątku.Ja kłębek nerwów,już nie wiem gdzie dzwonić i prosić,nic nie mogę przełknąć a mama siedzi sobie w fotelu i wcina wafelki.Odnoszę wrażenie że ona chce mnie tak psychicznie wykończyć żebym załatwiła tacie HS bo jej przeszkadza.Jak tato dwukrotnie przewrócił się w domu to mama nawet nie próbowała pomóc mi go podnieść.

Mama zawsze była "pod kloszem" a ja wszystko załatwiam i ciągle słyszę "a powiedzialas lekarzowi .....", "a mogłaś powiedzieć".Jak jej powiedziałam,że nic jej nie obchodzi,że nigdzie z tatą nie była to dostaje histerii,łapie się za serce,płacze i biadoli jaką jestem wyrodną córką i cały czas tylko mówi,że ona tak nie pociągnie,że się powiesi itp. Jakby mało było "wieszania" taty.

Dziękuję wszystkim za słowa otuchy

[ Dodano: 2017-05-10, 22:28 ]
U mnie bardzo męczy mnie fakt,że mama obciąża mnie wszystkim.Sama nie była z tatą kompletnie nigdzie.Teraz żąda ode mnie żebym coś z tym zrobiła bo ona ma dość,a ja nic nie mogę.Cały czas narzeka jaka jest zmęczona i uciemiężona,a ja to niby jestem pełna energii jak śpię dwie godziny w nocy rano jadę do torakochirurga 120 km a po południu do onkologa.Do tego dom i dwójka dzieci.To ja jak tato szedł do szpitala pakowałam walizki i jechałam z całą rodziną z nim,to ja pożyczałam pieniądze,które teraz muszę oddawać.Przepraszam,że to piszę,ale mam dość.Jutro wracam do pracy co wywołuje u mnie wystarczający stres i wyrzuty sumienia,a dostałam już serię sms informujących jakie bzdury tato wygaduje.Po co mama to wypisuje przecież nie jestem w stanie nic zrobić.

A powinnam czuć się wibna,że wracam do pracy?Bo tak właśnie się czuje.Wszystko co robię "normalnego" nie związanego z chorobą wywołuje u mnie poczucie winy.

[ Dodano: 2017-05-10, 08:38 ]
Miało być winna