Znalezionych wyników: 144

Popłakałam się czytając co napisałeś. Bardzo wzruszajaco napisałeś o swoich uczuciach. Drugim powodem płaczu było to, że dokładnie to samo odczuwałam podczas walki z chorobą mojego Taty. To patrzenie w oczy, ktore się zmieniają. Znowu wszystko stanęło mi jak żywe przed oczami.
Chyba juz nigdy nie bedziemy tacy jak kiedyś - przed chorobą .....

Walczyliśmy trochę dłuzej ale też miałam wrażenie że ten czas wydłużył się niemiłosiernie ...by na samym koncu przyspieszyć do tego stopnia, ze nie potrafiłam sobie z tym poradzić.
Każdy dobry dzień , każdy pozytywny wynik cieszył, a każdy zły dobijał podwójnie.
Wydawało mi się, że można się po takim czasie przygotować na odejscie kochanej osoby, ale się myliłam.

Trzymaj się. Musisz. Nie mamy innego wyjscia ...

Gdy moj Tato trafil z DRP do szpitala lekarze dawali mu tydzien życia - gdy przeżył 2 tygodnie dawali mu najwyzej miesiąc - udało mu się wywalczyć jeszcze 15 miesięcy. Trzeba wierzyć, że u Was też się uda wyszarpać maksymalnie duzo czasu.
Starajcie się, żyć jak dotychczas, rozpieszczajcie tatę - róbcie mu drobne przyjemnosci ale bez przesady - wszystko szczere. Róbcie tak by Tato czuł się normalnie jak codzien dotychczas. Bedzie ciężko ale jest to wykonalne. Ten czas bedzie ważny dla Waszego Taty ale uwież że dla Was również bedzie bardzo cenny.

3 miesiace temu straciłam tatę po 15 miesiacach walki - pisz na PW jesli tylko chcesz pogadać

Może się odkochał a może po prostu przerosło go to.
Ciężko w to uwiezyć ale sporo ludzi wycofuje się w takich sytuacjach bo nie wiedzą jak sie maja zachować. Niestety swiadczy to trochę o niedojrzałości emocjonalnej.

Gdy moj tato umierał, moj mąż tez zachowywał się dziwnie. Nie opuścil mnie oczywiście jednak na wsparcie moglam liczyć niewielkie.
Nigdy czegos takiego nie przeżył więc nie wiedzial jak sie zachowywać. Odrobinę odciążył mnie w obowiązkach domowych bo ja spedzałam cały czas w szpitalu ale to wszystko.
Byłam mocno poddenerwowana a on tego nie rozumial i nie miałam w tym czasie "okolicznosci lagodząch"

Natomiast wiekszosć moich bliskich znajomych odciela się w tym czasie odemne. Moglam bardziej liczyć czesto na obcych niż na nich w tym trudnym czasie.
Po takim przezyciu bedziesz wiedziała, na kogo moża liczyc a na kogo nie ...

Bardzo Ci wspólczuję.
Tak na parwde nigdy nie ma na to odpowiedniego czasu jednak gdy odchodzi bliska nam osoba w tak szczegolnym okresie swiatecznym jest to podwójnie przykre.

Przykro mi ...

Polepeter, wklej swoje wyniki tomografii. Brz tego ciezko cokolwiek powiedzieć.
Rutynowa tomografia ? Podejrzewam ze z jakiegos powodu miales zlecone badanie. Tylko z jakiego ? No i napisz czy jestes palaczem.

Hospicjum domowe z tego co wiem mam dwa tryby opieki nad pacjentem. Zależy jak go kwalifikują.
Albo codzienne wizyty pielęgniarki, albo 2 razy w tyg pielęgniarka i raz na tydzien lekarz.

Może warto tam podjechać, i zapytać dlaczego nikt nie przyjechał... Każdy pacjent zarejestrowany w hospicjum na swoja kartę, ktorą sie podpisuje przy kazdej wizycie u chorego.

Myslę, że najlepiej by bylo udac się do psychologa. On najlepiej poradzi co z tym teraz zrobić.
Choroba to bardzo cieżkie przezycie zarówno dla choego jak i jego rodziny.
Chyba troche niepotrzebnie sciagnęłyście z niego w trakcie leczenia wszystkie obowiązki. Dobrze jest chorego odciązyć trochę by bylo mu łatwiej ale jednak calkowite wyręczanie może przynieśc więcej szkody niż pozytku. czesto nawet chorzy nie zycza sobie traktowania jakby byli umierający. Co innego jest gdy choroba przykuwa do łożka - wtedy nie ma innego wyjscia, ale też należy wyważyć pomoc by chory nie czul się całkowicie bezuzyteczny i zdany tylko na cudza pomoc.

Pozdrawiam

Bardzo mi przykro. Rozumiem co czujesz - również straciłam Tatę tyle że 7 tygodni temu.
Pozdrawiam

Bardzo mi przykro, że kolejny raz wygrał ten potwór

Ciężki orzech do zgryzienia. Wydaje się, że próbowaliście juz wszystkiego.
Jesli Tata się uparł i nie chce leczenia, to chyba zostaje wam to zaakceptować. Jednak nie przestawajcie namawiania. Być może noc nie da ale niczego tum nie ryzykujecie.

Trzymam kciuki by Tata zmienił zdanie

Dobrze, że bedzie hospicjum domowe. Napewno się przyda i czlowiek mniej się boi mając taką fachową pomoc. Wiesz, że zawsze mozna zadzwonić, zapytać poradzić się. To bardzo wiele, że nie zostaje się z tym całkiem samemu.
Tymbardziej, że jak piszesz są przerzuty do mózgu.
Przykro mi to mówić ale ta choroba postępuje szybko, aż się popłakałam gdy sobie przypomniałam, to co sama przechodziłam niedawno.
Dużo siły i wytrwałosci zyczę ...