Znaleziono 1 wynik

Gosiu często myślę o was chociaż was nie znam i wiem jak bardzo cierpisz. Mój mąż rok temu zachorował też na to paskudztwo. Lekarze niestety niewystarczająco doświadczeni w tego typu nowotworze nie dawali mu zbytnio nadziei bo to było ostatnie stadium. Tyle łez wylałam, tyle niewiadomych. Nie miałam w sobie tyle siły co Ty. Przespaliśmy tamtą wiosnę, nic z niej nie pamiętam jedynie strach przed każdym kolejnym dniem. Dwa lata bezskutecznie staraliśmy się o dziecko aż tu nagle jest, niestety po miesiącu straszna diagnoza, która już na zawsze odmieniła nasze życie. Dziś jesteśmy razem, jest zdrowy, córeczka też ale strach pozostał. Przed każdą kontrolą nie potrafię żyć, boje się jak dziecko, nie potrafię się zająć nawet własną córką. Gdyby mi go zabrakło.....lepiej nie myśleć. On jest moją podporą, moim słońcem, moim całym światem. Nauczyłam się że trzeba żyć każdym dniem, boje się planować
boje się przewidywać. Dziś śmieszą mnie problemy jakie miałam wcześniej i kłótnie zupełnie niepotrzebne. A najpiękniejszym widokiem na świecie jest Tomek bawiący się z córeczką. Wiem, że to Boga zasługa do szpitala jeździł z Pismem Swiętym i czytał je, kiedy inni się z niego śmiali.
Gosiu jestem z Wami, tak bardzo wam kibicowałam. Wiem, że to malo pocieszające ale my też kiedyś odejdziemy i spotkamy się z naszymi kochającymi bliskimi po tamtej stronie. Narazie czuwa nad wami, kocha was i widzi twoją każdą łzę. Nie smuć się nie możesz mu powiedzieć żegnaj, a do zobaczenia!Walczyłaś o niego jak lwica jednak Bóg chciał inaczej...Nie poddawaj się dla niego, macie przecież córeczkę, w której jest jego część. Spotkacie się ale jeszcze nie teraz.
Wesołych Swiąt