Znalezionych wyników: 6

Mam chwilę żeby napisać ciąg dalszy zmagań mojej mamy z chorobą-
Od kwietnia codziennie zastrzyki Fraxiparine raz albo dwa dziennie w zależności od wyników badań krwi-.Jedno dobre posunięcie to wizyta w poradni leczenia bólu- dostała morfinę i zaczęła normalnie spać w nocy i jeść.Chyba na jakiś czas odżyła nie czując bólu,w połowie kwietnia mama zaczęła przysypiać, nawet w środku rozmowy- Bardzo niska hemoglobina i pobyt w szpitalu- podano krew, mama lepiej się poczuła. Zapisałam ją do hospicjum domowego- za radą onkologa, pani doktor była na pierwszej wizycie, ale zdecydowałyśmy że będziemy dzwonić gdy będzie potrzeba. Spuchła druga noga... Strasznie- widocznie guz się rozrastał w tempie błyskawicznym, zrobiło się wodobrzusze. Początek maja - w końcu rezonans- mama źle go zniosła, spała prawie 48 godzin- taka osłabiona była. Tydzień czekania na wyniki- w międzyczasie znów wizyta w szpitalu- postanowiono na razie nie cewnikować nerek ponieważ wodonercze nie było takie wielkie. Mama dostała kilka kroplówek i wróciła do domciu z zapasem furosemidu. Bardzo dobrze wspominała wizyty w tym szpitalu-lekarze z sercem i bardzo dobrym podejściem do pacjenta. Kiedy odebrałam wyniki rezonansu- staneło mi na chwilę serce- takie spustoszenie poczyniło raczysko, że aż miałam wyrzuty sumieniaże mamę narażałam na ten stres. Wszystkie narządy prawie zajęte przez nacieki, moczowody, pęcherz, tętnice, przerzuty w kościach i złamania patologiczne kręgosłupa..... Do onkologa poszłam już sama, bo mama nie bardzo miała siły, z małą iskierką nadziei że jeszcze coś można zrobić..Niestety pani doktor odmówiła - cały świat spadł mi na głowę- jak miałam to powiedzieć mamie? No jak? Dostałam leki na wzmocnienie kości- to było gdzieś około 12 maja. Gdy wróciłam do domu mama wiedziała- zadała tylko jedno pytanie- to już mnie tam nie chcą?
Moje serce rozpadło się na tysiąc kawałków..............
Powiedziałam jej że musi najpierw kości wzmocnić, stąd te tabletki. Łykała ich wszystkich około 25 dziennie. Przestała za jakiś tydzień, brała tylko morfinę, nie jadła, spała cały czas...Nie mogła się załatwić więc dostała od lekarza rodzinnego syrop- który jak się póżniej okazało spowodował niedrożność jelit. Wezwałam panią doktor z hospicjum- w ten dzień mamę mieli odwiedzić przyjaciele- czuła się super- po tygodniu zjadła trochę galaretki, miała super humor i nie spała cały dzień. Pani doktor stwierdziła na podstawie badań krwi że można zrobić to cewnikowanie nerki- dostałyśmy skierowanie do szpitala.
Wieczorem spotkanie z mamy przyjaciółmi naprawdę czuła się super, zasnęła spokojnie- następnego dnia rano potrzebowała już mojej pomocy żeby dość do toalety- dostła krwotoku z jelit. telefon na pogotowie, do hospicjum, w końcu stwierdziłyśmy że pojedziemy ze skierowaniem na urologię- Trafiłyśmy na szpitalny oddział ratunkowy- mama na wózku przesiedziała około 5 godzin przysypiając- bo lekarz nie raczył nawet tam zajrzeć. W końcu badania krwi i usg- niedrożność jelit- wizyta u urologa- on nie zrobi cewnika bo trzeba się położyć- to są jego słowa...
Wróciłyśmy na SOR myślałam że ją wezmą na chirurgię- sama miałam niedrożność więc wiem jakie to niebezpieczne. Znów czekanie.. Lekarz pojawił się po godzinie po bolesnym badaniui kazał zrobić wlewkę mamie!!!
Mi prosto w oczy powiedział żeby ją zostawić- niech umrze!! Na moje pytanie o operację powiedział że żaden chirurg jej nie ruszy!
Nigdy sobie nie wybaczę że mamę tam zawiozłam.
Wróciłyśmy grubo po 22- nawet mój mąż zauważył że coś jest nie tak. W nocy dwa razy pomagałam mamie iść do toalety, nie chciała być sama, rano już nie wstała z łóżka, dziwnie się zachowywała, była taka nieobecna i ciężko oddychała. Chciałam dzwonić po lekarza ale mówiła żeby tylko okno szerzej otworzyć bo jej duszno.
Zapaliła sobie papierosa, już nie mogła sie nawet zaciągnąć, nie mogła łyka soku wypić, a mi nawet do głowy nie przyszło że ona umiera...
Nigdy sobie tego nie wybaczę, nigdy... Cały czas myślę co by było gdyby...
Poszłam nakarmić córeczkę, mama w tym czasie umarła...
Taka właśnie jest ta smutna nasza historia, nigdy jej nie zapomnę.
Mamo Kocham Cię, i przepraszam.

Mój błąd polegał na tym że nie upierałam sie w rozmowie z lekarzem żeby mamę zbadać dokładniej, zaufałyśmy mu do końca... Mama i tak za dużo nie chciała wiedzieć, wystarczyło jej że lepiej się czuje w miarę upływu czasu. Mniej boli i mniej krwawi. Mama została zakwalifikowana do radykalnej radiochemioterapii, dostała 26 naświetlań zewnętrznych, 2 brachyterapie i sześć chemii. dwa razy dostała krew bo nie miała za dobrych wyników, była też strasznie chuda, bo nie jadła przez bóle.
Minął miesiąc, półtora- wyszła ze szpitala. Ja rozmawiałam z jej lekarką, zapewniła mnie że mama dobrze odpowiedziała na leczenie, bez żadnych rewelacji ze strony jelit, zalecenia były żeby uważać na siebie i odpoczywać. Na wypisie rokowania- niewiadome ze względu na zaawansowanie nowotworu.
Kontrola za miesiąc polegała na badaniu ginekologicznym :shock:

Następna miała być za trzy miesiące. Mama wchodziła sama do gabinetu i do końca nie wiem co jej mówiono, ale wychodziła zadowolona. Podobno wszystko było ok.
Za następny miesiąc zaczęła boleć mamę noga, była u swojego lekarza rodzinnego- skierowanie na dopplera- nic, rentgen- nic, badania krwi - w miarę ok, więc dostała leki przeciwbólowe. Za następny miesiąc do nogi doszły plecy, od rodzinnego dostałą tramal i przyjechała do onkologa- mówiłam żeby naciskała na jakieś badania to dostała skierowanie na rentgena kręgosłupa- oczywiście nic nie wyszło więc wysłali ją do rodzinnego. Na lekach przeciwbólowych była jakieś dwa miesiące w końcu dostała skierowanie do neurologa.
Termin w miarę szybki i pani neurolog dała mamie skierowanie na rezonans z podejrzeniem rwy kulszowej- niestety w związku z tym że mama nie mogła się położyć do badania- bo nie leżała z bólu- spała na siedząco- trzeba było szukać miejsca gdzie robią ten rezonans ze znieczuleniem, a tam już trochę trzeba było czekać.
W międzyczasie dwie wizyty u onkologa- tam pytanie czy może wyjechać do mojej siostry na miesiąc do Wielkiej Brytanii- pani onkolog nie widziała przeciwskazań- o bólach w plecach i nogach oczywiście wiedziała- skierowania na badania mama nie dostała.
W lutym mama wyleciała, miała lekko spuchnięte nogi w kostkach- miała wrócić w marcu i od razu na rezonans, niestety spuchła jej tam noga okropnie, wylądowała w szpitalu.
Tam stwierdzono że to zakrzepica, próbowano robić jej rezonans, ze względu na bóle w plecach, ale nie udało sie do końca- lekarz powiedział jej że ma przerzuty w plecach.
W końcu musiałam po nią polecieć, bo sama by nie dała rady wrócić, znów schudła, bóle były coraz silniejsze, mogła zostać tam, ale musiałaby sama leżeć w szpitalu odległym o 100 km od miejsca zamieszkania siostry, poza tym nie znała angielskiego.
Wróciłyśmy od razu do onkologa, dał nam receptę na zastrzyki na zakrzepice i powiedział mi że guz się rozrasta stąd te opuchlizny- po prostu. tylko dlaczego dwa miesiące wcześniej pozwolili jej jechać??? Nie umiem zrozumieć postępowania lekarzy...

Niestety to długa opowieść, a nie mam na raz tyle czasu, chciałam to opowiedzieć żeby przestrzec pacjentów, ich rodziny, teraz kiedy mamy już nie ma wiem że wiele rzeczy mogłam, mogłyśmy zrobić inaczej. Może wtedy inny byłby koniec tej historii.Pozdrawiam

Witajcie.

Chciałabym am opowiedzieć historię mojej mamy, chorej na raka szyjki macicy.
Niestety zakończonej źle. mama umarła.
Tak dla przestrogi, sama mało znalazłam porad w internecie, być może gdyby było ich więcej mama by żyła?? Nie wiem

Chorobę zdiagnozowano w maju 2008, zaawansowane stadium, mama nie chciała iść do lekarza, ja ją zmusiłam.
Jak znajdę dokumenty napiszę co było w wycinku pobranym tydzień póżniej.
Objawy od roku się pojawiły - upławy, brzydki zapach, bóle.
w centrum onkologii zdiagnozowane zaawansowanie na 3b, tak naprawdę tylko po badaniu usg - to był pierwszy mój błąd.

cdn