Znalezionych wyników: 105

Panterko - ja także bardzo mocno trzymam, z całych sił i pozdrawiam mile. :okok"

Obertas - dzięki za pamięć i pozdrowienia dla nieobecnych, jesteś SUPER.

Cieszcie się i wspierajcie ile się tylko da, no i coś niecoś nam napiszcie.

Również serdeczne pozdrowienia dla Wszystkich "ZLOTOWICZÓW".
_littleflower_

Betsi - wspaniała wiadomość. Wreszcie nadszedł ten dzień. Powiedz mężowi, że cena jego powrotu jest bardzo duża i trzeba zachować duże środki ostrożności. Twoje złe samopoczucie to w pewnej mierze skutek stresu i wyczerpania. już sama obecność męża w domu na pewno Cię wzmocni. Cieszcie się sukcesem. |buziaki|

Kochana Lidziu - bądźcie bardzo ostrożni z chodzeniem, aby nie nastąpiło złamanie. U mojego męża najpierw zabolała noga ponad kolanem i zrobił się obrzęk. Mąż prawie nie mógł przystąpić na tę nogę. Neurolog podejrzewał rwę, zlecił 2 serie zastrzyków. Ja od razu podejrzewałam, że to gorsza sprawa niż rwa. Mąż zdecydował się na RTG. Zrobiliśmy z dużymi trudnościami transportowymi RTG, ale po powrocie do domu źle dotknął nogą stopnia i noga całkowicie się złamała jak zapałka. Straszny ból, karetka, najsilniejszy zastrzyk, podwójne plastry i horror -14 miesięcy wszystko tylko na łóżku. Uważajcie bardzo, niech mąż porusza się tylko o kulach. Życzę, aby było to tylko zapalenie i ustąpiło.
Pozdrawiam z całego serca.

Lidziu - jesteś silna, jesteśmy z Tobą. :/pociesza:/

U nas po śmierci Mamy czyste i posegregowane rzeczy po uzgodnieniu przekazaliśmy do DOMU OPIEKI, przyjęli bardzo chętnie.
Rzeczy po Mężu oddałam tak samo jak Marzena do Fundacji zbierają samochodem, wcześniej zawiadamiają o terminie zbiórki.
Muszę przyznać, że prace te kosztowały mnie dużo zdrowia, dużo wylanych łez, przeżywania wielu wspomnień, upłynęło dużo czasu. Nie jest t łatwe ale konieczne.

Bardzo wszystkich pozdrawiam.

Droga Betsi - wcale nie dziwi Twój stan psychiczny. Ta paskudna choroba robi z nas karuzelę. Tutaj cieszysz się że jesteście w Święta razem, ale już na czoło wysuwa się świadomość, że za chwilę znów musi jechać i znów niewiadoma i cierpienie.Wiem, że nie bardzo Cię to pocieszy, ale bądź dobrej myśli, nie trać nadziei i powtarzaj sobie, że musi być dobrze. Jesteś dzielną osobą, tylko tych zmartwień za dużo na jedną głowę. Przytul się do męża i wspieraj jego osobę, aby się nie załamał. Wiem, że to bardzo trudne, ale bardzo ważne dla Was obojga.
Życzę dużo siły, wierzę w Ciebie i mocno przytulam. Prawem jazdy się nie załamuj, teraz wiele razy tak jest, że trzeba podchodzić kilka razy ale nie rezygnuj. Mocno trzymam kciuki za zwycięstwo. |buziaki|

Betsi - tak bardzo życzę, aby tak było. Już widzę radość Twoich mężczyzn

Serdecznie pozdrawiam.. |buziaki|

Lidziu - nie trać jeszcze nadziei, życzę siły, jesteś dzielna. :tull:

Maniu - tak bardzo jesteśmy z Tobą, uwierz, że będzie lepiej. :tull:

Betsi - bardzo się cieszę, że idzie ku dobremu, przecież ktoś musi zwyciężyć tego paskuda. Jesteście bardzo młodzi i Wasza miłość go zwycięży. Życzę z całego serca domowych, spokojnych Świąt Bożego Narodzenia. Przytulam serdecznie i trzymam kciuki za Waszą radość. :tull:

Betsi - tak bardzo życzę zwycięstwa, nie trać wiary, macie dużo siły :trtd:

Moi Kochani.

Już pół roku minęło od mojego rozstania z mężem. Ciągle wydaje mi się, ze to było niedawno. To samo czuje moje serce. Nie potrafi się wyciszyć. Wiem, że tak musi być, ale świadomość że już nie będzie inaczej jest straszna. Tak bardzo starałam się pomóc mężowi w tej strasznej chorobie, ulżyć cierpieniom i wspierać psychicznie. Wierzę, że zrobiłam wszystko co było w mej mocy, a mimo to jest mi bardzo ciężko.

Czytam FORUM codziennie, jestem z Wami w tej okrutnej walce, wspieram modlitwą. Chociaż nie piszę, to jesteście w moich myślach i płaczę z Wami.

Chcę delikatnie poradzić, aby wybaczyć swoim chorym ich częste złe, wręcz odpychające zachowanie zarówno to w chorobie jak i wcześniejsze. /były w niektórych postach takie wypowiedzi/. Zapewniam, że zapłatą będzie Wasz spokój po rozstaniu, bo wtedy chociaż byśmy chcieli coś zrobić czy zmienić, to już nie da rady. Nie zrozumcie mnie źle, warto ponieść taką ofiarę.

Pozdrawiam serdecznie i życzę dużo siły w walce z tym paskudnym gadem.

Kochana Tęczo

Tak bardzo współczuję w Waszym smutku. Przytulam, jestem z Wami.

Jedynym pocieszeniem jest koniec cierpienia Taty.
Życzę siły w trudnym czasie.

::rose::

Kochana Tęczo

Wydaje mi się, że to nie jest odwodnienie, po prostu Tato mało sika bo mało pije. Jest osłabiony operacją, hemoglobina na pewno też niezbyt wysoka i wszystko razem obolałe to apetyt ucieka. Próbujcie małymi łykami a często, ale nie na siłę. Porozmawiaj z lekarzem z HD o podaniu kroplówki wzmacniającej.

Wiem jak Wam trudno, jestem z Wami, przytulam. :/pociesza:/