[Kołysanka]

Kochani,
zastanawiam się, czy ktoś jeszcze ma podobny problem do mojego. Odkąd moja mama zmarła na raka (miesiąc temu) ciągle wynajduję u siebie nowe objawy, sprawdzam w sieci, po chwili jestem przekonana, że mam raka, dostaję ataków paniki, strachu, i tak w kółko. Męczy mnie to bardzo. W ciągu tego miesiąca byłam już na wycięciu znamienia (badanie hist-pat wyszło ok), cytologii, usg jajników, prześwietleniu głowy (bóle zatok), za tydzień mam mieć kolejne 2 badania usg (miednicy i jelit). Jestem na te badania kierowana przez lekarzy, jednak wciąż znajduję u siebie coś nowego, i mam już tego dość, jestem zmęczona, a równocześnie ten strach ciągle mnie gna do kolejnego lekarza...

Dzisiaj np. jestem przekonana, ze mam raka zatok przynosowych...

To nawet bywa zabawne: byłam przekonana, że mój pies ma raka, strasznie się przestraszyłam, pojechałam do weterynarza, na szczęście był po prostu brudny:)

Czy ktoś miał/ma podobną reakcję na chorobę bliskiej osoby? Jak sobie poradziliście?

[marzena66]

Kołysanka napisał/a:

dostaję ataków paniki, strachu, i tak w kółko.

Kołysanko mi to wygląda na typową nerwicę lękową. Przeżyłaś traumę, choroba mamy, opieka nad ciężko chorą mamą i Jej śmierć, to wszystko odbiło się na Twoim zdrowiu. Nie każdy potrafi sobie poradzić sam, nie każdy ma na tyle silną psychikę, żeby odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Wpadasz w paranoje, strach przed chorobą nowotworową i ciągłe szukanie u siebie objawów choroby/badania.
Oczywiście jak coś Cię niepokoi to trzeba udać się do lekarza, przebadać ale jak sama widzisz u Ciebie idzie to już w złym kierunku, zapętlasz się w chorobie.
Taki strach doprowadzi Cię do bardzo silnej nerwicy/depresji powinnaś jak najszybciej wybrać się do psychologa, wygadać ten swój ból. Powinnaś skorzystać z pomocy psychiatry, może potrzebujesz w chwili obecnej jakiegoś wspomagania lekami.

Tak Kołysanko na pewno wielu z nas przeszło podobną traumę do Ciebie ale życie toczy się dalej i musimy i zapewne chcemy bardzo żyć dalej ale żeby żyć i wreszcie osiągnąć jakiś spokój ducha potrzebne jest czasami leczenie naszej zdołowanej psychiki.

Trzymaj się kochana i zadbaj o siebie.

[wisniowa]

Ja miałam dokładnie tak samo, trwało to pewnie 3 lata, oczywiście z przerwami, kiedy nie dolegało mi zupełnie nic. Od momentu kiedy u mamy zdiagnozowali raka, ja "zachorowałam".
Paradoksalnie im stan zdrowia mojej mamy się pogarszał, tym ja miałam mniej napadów lękowych. Od kiedy zmarła ( 3 miesiące ) czuje spokój, a lęk o moje zdrowie pojawił się może z 2x ale tak po prostu, bez ataków i histerii.
Z własnego doświadczenia wiem, że obsesyjny strach o własne zdrowie potrafi nieźle wymęczyć i utrudniać normalne życie, dlatego zachęcam do skorzystania z pomocy specjalisty, mimo że sama tego nie zrobiłam.

[OLILB]

cześć,

to chyba całkiem naturalne, miałem niestety podobne przeżycie, co spowodowało, że niedawno wmówiłem sobie raka jelita grubego i na prawdę uwierzyłem, że mogę być chory. Najgorsze co można zrobić to oczytać się w internecie, a już nie daj Boże wypowiedzi na formach pacjentów z podobnymi objawami. Okazało się, że za dolegliwości bólowe odpowiedzialna jest bakteria , co lekarz momentalnie zdiagnozował. Znam jeszcze 2 przypadki wmawiania sobie choroby nowotworowej przez osoby, których bliscy niedawno odeszli.

pozdrawiam

[pe]

Hej, nie jesteś sama w swoich lękach, niestety Odkąd Mama zachorowała, ja również "choruję". Cały czas szukam u siebie nietypowych objawów i zamartwiam się, że osierocę dzieci. Chyba powinnam udać się do psychoterapeuty, bo już nie daję sobie rady. Ostatnio popłakałam się po bardzo błahej wręcz rozmowie z 3-letnim synkiem. Kichnęłam, on stwierdził, że muszę iść do lekarza i powiedział, że będzie się o mnie martwił To mnie tak rozwaliło, że dwa dni przeżywałam. Wmówiłam już sobie raka nosogardła albo zatok, bo oczywiście leczę je bezskutecznie po przebytej rok temu ostrej infekcji. Miesiąc temu byłam przekonana o raku jajnika, bo miałam dosyć bolesne owulacje po drugim porodzie. Z tym, że Ty idziesz do lekarza i szukasz, a ja ze strachu nie chodzę, boję się :(:(:(

[Karina Święch]

Każdy z nas ma chyba coś takiego, kiedy napatrzy się na chorobę, śmierć zwłaszcza jeśli zaatakuje znienacka. Mnie także dopadł strach gdy odszedł tata (rok temu,) ale ja obserwowałam bacznie pozostałych członków rodziny. Dzięki mojej"hipohondrii"mama w porę została zdiagnozowana (rak jelita grubego) a pozostali przebadani profilaktycznie.