[dortyy1989]

nie wiem czy dobrze piszę,ale muszę to z siebie wyrzucić..też macie tak że zastanawiacie się dlaczego ja? dlaczego właśnie na mnie trafiło? jak żyć z diagnozą? jak sobie poradzić z niepokojem, z myślą a jak coś pójdzie nie tak?jak już nie zobaczę męża, rodziców? jak nie zdążę poznać co to znaczy macierzyństwo, co to znaczy być spełnionym...
jak umrę? czy to boli? i wtedy zdaję sobie sprawę jak kocham życie, ironia losu...człowiek dopiero teraz docenia to co ma.... potem myślę co ma być to będzie w gruncie rzeczy i tak będę pod narkozą więc nawet jeśli coś by poszło nie tak to i tak nic nie będę czuć bardzo egoistycznie prawda? myślę o mężu o tym jak sobie poradzi beze mnie, o rodzicach- załamią się, wiem że bardzo to przeżywają razem ze mną ale do cholery przecież to ja przez to przechodzę, staram się być silna mam momenty że dam rade, że wygram, że to nic ,wytną i już jakoś to będzie...a potem znów strach jak to będzie żyć potem, w lęku czy to cholerstwo nie wróci, chcę celebrować życie, korzystać ile mogę ale nawet nie mam teraz do tego chęci, motywacji, bliscy tak do końca nie potrafią mnie zrozumieć, w końcu przy pierwszej operacji kiedy bałam się jak pies samej narkozy, pobytu w szpitalu moja siostra mi oznajmiła że zrobiłam z siebie umierającą i kontemplowałam swoje nieszczęście fajnie nie? nie ma to jak rodzinka...ech teraz chyba po diagnozie próbuje to naprawić...nawet do lekarzy ze mną chodzi, ale jednak dalej mam jakiś żal....ale smęcę, czy ja użalam się nad sobą?? chyba tak ale czyż ktoś z was nie miał też takiego momentu/ czy to ja tylko taki ewenement?

[DorotaP]

Możesz przeczytac
forum-onkologiczne.com.pl/forum/emocje-przed-w-trakcie-i-po-leczeniu-vt5769

[kmis757]

[Gonia]

[Gazda]

Ja starałem się być twardy. Rozsypałem się dopiero podczas otrzymywania morfiny. Wtedy potrzebowałem żeby się nade mną użalano. Często niestety nasi bliscy zamiast starać się poczuć tak jak my się czujemy, skupiają się na swoich odczuciach, albo dają nam jakieś zupełnie niepotrzebne kwiatki, nie starając się zagłębić w to, co czujemy...

[sara]

Widzisz i tak już będzie Twoje życie wyglądało. Obym się myliła, obyś potrafiła cieszyć się życiem mimo zagrożenia, które tkwi jak bomba w Twoim organizmie.
Z bliskimi czasami jest tak, że potrafią zachować się wrednie. Ja po szpitalu miałam przepisany Oxycontin 2x2 tab. i Sevredol. Nie mogłam mówić , poprosiłam szeptem o wykupienie w aptece mówiąc, że to morfina. Usłyszałam wówczas - " A gdzie a jaka morfina, co Ty opowiadasz bzdury, morfinę się podaje w szpitalu, dożylnie, mój kolega faktycznie dostawał morfinę to wiem co to jest". Po czym z moją ciotką poszedł do apteki i zrobił wywiad z farmaceutą, który powiedział, że nie to nie morfina. Wróciwszy oznajmił czego się dowiedział, żeby nie było jaka to ja chora jestem, bo nic mi wiele nie jest a robię wkoło aurę umierającej. Do dziś większym problem jest ukąszenie komara niż moja choroba. A przecież ta choroba to ciągłe bóle o różnym natężeniu spowodowane przebytym leczeniem i jego następstwami.
Naprawdę czasami bardziej zaboli drugi człowiek niż rak.
Trzymaj się cieplutko

[jo_a]

Gazdo, pamiętaj również o tym, że jeżeli chcesz piwa to byłoby fajnie o tym mówić. A nie zastanawiać się dlaczego dostałem badylki. Bo niekoniecznie Ci, którzy się Tobą/mną/kimkolwiek* opiekują mają dar przewidywania cudzych potrzeb.
Sama też tak mam, że coś mi się nie podoba. Choć nie wyartykułowałam potrzeb.
saro

Cytat:

Naprawdę czasami bardziej zaboli drugi człowiek niż rak.

Czasami opiekujących też boli. Też są tylko ludźmi.

*niepotrzebne skreślić.

[sara]

Oooo!
Ja nie napisałam tego w znaczeniu, że jestem pępkiem świata a reszta to służba. Napisałam to w takim znaczeniu, że chory na raka to również gatunek człowieka. W chwili choroby i to tak ciężkiej choroby z nigdy nie znanym finałem po prostu potrzebuje szacunku, opieki, ciepła. Aż tyle albo tylko tyle. Więcej opiekujący dać nie mogą.

[jo_a]

saro ja też nie pisałam o Tobie czy innym chorym jako o pępku świata. Daleko mi od tego. Tylko przedstawiam drugi punkt widzenia. Jeżeli odebrałaś to jako osobisty przytyk to przepraszam szczerze, bo nie taki był zamiar

[sara]

Dzięki za sprostowanie myśli... Idę po melisę, bo widzisz, że ze mną gorzej. Nie ukrywam drażliwa jestem choć bardzo staram się optymistyczniej patrzeć na świat.

[dortyy1989]

trochę, mi lepiej ,ze to nie tylko ja mam mieszane odczucia...
dziś wizyta w prywatnym szpitalu, może tu mi się poszczęści i podejmą się leczenia, nie odeślą z kwitkiem, trzymajcie kciuki;)
dziękuję za dobre słowo i podniesienie na duchu < przytul>