[Natka87]

Od 6 miesięcy walczę o mamę z powodu nowotworu żołądka.. W lutym miała całkowita resekcji i nadzieje na lepsze.. Nie będę się rozpisywać na temat tej walki.. W lipcu była tomografia, 2 tygodnie temu wizyta u onkologia i hasło mama jest zdrowa. Ale nie było dobrze bo mama zaczęła mieć wymioty i straszne bóle. Uparlam się na szpital. Operacja i tydzień temu wyrok: dramatycznie rozsiany nowotwór w całej jamie brzusznej, miednicy i nadbrzuszu. Mało czasu zostało. Jest w stanie ciężkim. Silne środki przeciwbólowe, wymioty.. Praktycznie ciągle śpi, jest nieprzytomny.
Walczylam 3 dni żeby zabrać mamę do domu i lekarze mi nie pozwalają bo mama musi być pod lekarzem a ja sobie nie poradzę.
W szpitalu gaśnie z dnia na dzień i po konsultacjach i wieku rozmowach w rodzinie jutro mamę przewoza do hospicjum. Serce mi pęka i czuję ogromny żal ale to jedyna najlepsza opcja teraz, nie będzie cierpiec i nie będzie ją boleć. W hospicjum mi obiecali, że jak mamę ogarna bólowo i jej stan pozwoli na to, to będę mogła ją zabrać z pomocą hospicjum domowego. Jest mi cholernie źle bo obiecałam sobie ze jej nigdzie nigdy nie oddam i zawsze będę przy niej.. Czuję się jak wrak, całymi dniami jestem przy niej w szpitalu bo nie potrafię jej zostawić na moment.. A psychicznie dramat, ciągle się staram ale wewnętrznie się rozpadam.. Nie wiem jak mam się przygotować na to najgorsze.. Mam też dzieci 4 i 6 lat i nie wiemy jak ich przygotować.. Lekarze mówią że z każdym dniem będzie coraz gorzej.. Daramt :( drugiego rodzica tracę przez cholerny nowotwór..

[Ola Olka]

Natka87 napisał/a:

ale to jedyna najlepsza opcja teraz, nie będzie cierpiec i nie będzie ją boleć.

Tu niestety muszę przyznać rację - w hospicjum mama będzie miała profesjonalną opiekę i będzie - miejmy nadzieję - odpowiednio zabezpieczona bólowo. Tam też będziesz mogła z nią być ile i jak długo będziesz chciała.
Bardzo mi przykro że to tak się toczy - przesyłam serdeczne uściski. Trzymaj się.
Pozdrawiam serdecznie

[morena]

Kochana Natka87 bardzo mi przykro z powodu tego co przytrafiło się Twojej mamie, wiem jak bardzo jest Ci ciężko, bo sama niedawno straciłam swoją mamę.
Chciałam Ci napisać, że musisz być dzielna ze względu na mamę, mam nadzieję, że masz oparcie w najbliższych. Ja opiekowałam się mamą razem z siostrą, miałam też ogromne wsparcie w moim mężu.
Napiszę Ci jak to u mnie wyglądało - opieka nad mamą, kiedy wiadomo już było, że jest to podróż bez odwrotu...
Ostatni tydzień życia mama spędziła u mnie w domu. Miała swój pokój, w którym zawsze spała, kiedy zostawała u mnie. Ten ostatni tydzień potoczył się dramatycznie szybko. Bądź świadoma, że nie wiadomo ile czasu jest Wam jeszcze dane. Ja nie spodziewałam się, że tak szybko może nastąpić progresja choroby.
Jeśli będzie Ci dane zabrać mamę do domu, a pracujesz to pamiętaj, że przysługuje Ci opieka nas chorym członkiem rodziny i skorzystaj z tego.
Zabezpiecz mamę przeciwbólowo - to priorytet - nic nie jest tak ważne jak niedopuszczenie do wystąpienia bólu (tutaj nieocenione wsparcie HD)
Zoorganizuj łóżko - ja wynajęłam takie łóżko oraz kupiłam materac przeciwodleżynowy (refundacja), lub w inny sposób przygotuj dom - zatroszcz się aby mama miała dobre warunki: spokój, przyciemnione światła itp.
Ważne są też inne pomoce tj - kubek niekapek do podawania wody, póżniej potrzebna będzie gaza na patyczku do zwilżania ust, pieluchy, chusteczki do przemywania i inne.
Bedzie to dla Ciebie bardzo trudny okres. Pogodzenie się z faktem, że najbliższa osoba odchodzi i my nic nie możemy zrobić żeby cofnąć jej z tej drogi jest trudne ale niezbędne do zapewnienia spokoju odchodzenia.
Moje dzieci w wielu 5 i 8 lat były cały czas w domu w momencie, kiedy ich babcia umierała. Zaprowadzałam ich do pokoju, gdzie leżała mama i mówiłam, że babcia jest w drodze do nieba, że droga jest bardzo długa i dlatego babcia teraz śpi i już się nie obudzi bo musi wypatrywać światełkek w niebie żeby nie zabłądzić - zrozumieli, ale ja już wcześniej mówiła dzieciom, że babcia jest bardzo chora, nie mówiła im wtedy, że umrze ale pewnie gdzieś tam podświadomie czuły że nie jest dobrze. Nie panikowałam przy dzieciach, nie rozpaczałam, opowiadałam im łagodnym głosem jak dobrze jest w niebie i że tam nic nie boli itp, na każde pytanie z ich strony starałm się odpowiadać tak aby mogły odczuć, że śmierć to nie jakaś okropna tragedia tylko przejście do lepszego świata. Znasz swoje dzieci, wiec na pewno znajdziesz jakiś łagodny sposób żeby przygotowac ich na odejście babci. Moje np pytały czy w niebie jest Energylandia czy babcia bedzie jeździła na atrakcjach, czy kupi sobie tam lody - trzeba przedstawić niebo jako coś super ekstra i wtedy dziecko wie, że babci bedzie tam dobrze.
Jeśli stan mamy na to pozwoli i ty tego chcesz to jak najbardziej zabierz mamę do domu ale miej na uwadze, że jeśli proces odchodzenia rozpocząłby się w HS to według mnie nie powinno się tego procesu przerywać i powinno się brać pod uwagę godne odejście w gronie rodziny ale w HS. Moim zdaniem narażanie umierającego na dodatkowe cierpienia tj transport czy badania, które nie powstrzymają biegu choroby, są okrucieństwem. Zdaję sobie sprawę, że człowiek w skrajnych emocjach myśli irracjonalnie dlatego warto mieć wsparcie najbliższych w tych trudnych chwilach.
Trzymaj się jakoś - musisz dać radę przetrwać ten cieżki okres.

[marzena66]

Natka87,
Droga Natko czasami hospicjum stacjonarne jest lepsze niż dom, zwłaszcza w tej chwili gdzie mama okrutnie cierpi. Tam opanują ból, tam pomogą mamie żeby nie cierpiała, w domu zwłaszcza przy małych dzieciach nie dasz mamie takiej medycznej pomocy. Do hospicjum możesz chodzić kiedy chesz i na ile chesz więc staraj się być z mamą jak najczęściej. Mama zapewne już i tak mniej kojarzy, bardziej będzie traktowała to jako kolejny szpital w którym Jej pomagają a Ty co zrobisz jak w nocy czy w okażdej porze dnia zacznie się coś dziać, hospicjum w locie nie przyjedzie, pogotowie tym bardziej więc lepiej mamie zapewnić odpowiednią opiekę medyczną, zwłaszcza teraz kiedy Jej stan jest bardzo ciężki.

Natka87 napisał/a:

A psychicznie dramat, ciągle się staram ale wewnętrznie się rozpadam.. Nie wiem jak mam się przygotować na to najgorsze..

Normalne, każdy z nas to przechodził i choć wiemy, że ten moment nastąpi wcześniej/później to nigdy na to nie jesteśmy gotowi ale musisz się z tą myślą po mału oswajać, że mamę tracisz, przepraszam za te słowa ale musi to do Ciebie dotrzeć i musisz to zacząć akceptowac bo sama się wykończysz a nic więcej nie jesteś w stanie zrobić jak tylko jak najwięcej przy mamie być i zapewnić Jej w tej chwili spokój o odpowiednią opiekę.

Natka87 napisał/a:

Mam też dzieci 4 i 6 lat i nie wiemy jak ich przygotować.

Jesli dzieci wiedzą, że babcia jest tak bardzo chora to powinnaś ich też przygotowywać do tego, że niebawem Babci może zabraknąć i będa mieli swojego Anioła stróża, który z nieba będzie się nimi opiekował, taka bajka albo można w to wierzyć, zalezy jakie kto ma poglądy na to ale dzieci na pewno uwierzą.

Natka87 napisał/a:

Lekarze mówią że z każdym dniem będzie coraz gorzej..

Przykro mi ale to prawda.

Dużo sił Ci życzę, zwłaszcza psychicznych i mocno przytulam