[jolapol]

poradzisz sobie. to że się obawiasz, o normalne. choroba zmienia, fakt. moja mama widziała w domu obcych, przeklinała moją siostrę, dzwoniła w nocy, miała omamy, wyganiała swoje przyjaciółki. Ja dałam się jej " prowadzić"- dostosowywałam się do jej nastroju i tyle. wyciszałam, podawałam leki. też się diabelnie bałam - ta chora to nie była moja energiczna stanowcza i zdecydowana mama! a jednak dałam radę i ty też sobie poradzisz. nie będzie lekko, nieraz popłaczesz, będziesz się trząść. ja po śmierci mamy powiedziałam głośno, że jednak warto było z nią być do końca, choćby po to , że by poznać samą siebie , i ze stać mnie na taki spokój i łagodność. to doświadczenie pokazało mi jaka potrafię być , jeśli chodzi o najbliższych. i w tej smutnej chwili śmierci byłam z siebie trochę dumna. Nie oceniam cię, masz prawo do swoich odczuć, skrajnych emocji, lęków, ale w sumie będziesz musiała się z tym zmierzyć i lepiej , żebyś nie pozwoliła tym strachom się rozwijać. przyjmij następny dzień taki jaki będzie. Sciskam gorąco i pamiętaj że masz tu życzliwe osoby. Dużo siły.

[kasztanka]

april - dużo sił, pamiętaj ze wszystkie złośliwości, ochrzaniania, czy tez w następstwie wyzwiska - to nie Twoja mama to choroba.
Jak masz ochote to jedz przecież nie zostawiasz mamy bez opieki, też nikt nie ma prawa Ci zarzucic ze jedziesz skoro brat też był i to na dłużej, musisz miec siły, bedzie potrzeba w każdej chwili się spakujesz i wrócisz.
Trudna jest opieka nad chorym, tym bardzie gdy choroba spada jak grom z niebia!
Trzymaj się dzielnie.

[tam-tam-taram]

jolapol,

bardzo ladnie to opisalas. Dziekuje ci za to.

[Żurawik]

April,
doskonale rozumiem Twoje uczucia, obawy, strach i rozterki co do urlopu.
Jestem w podobnej sytuacji. Moja mama znika z dnia na dzień. Póki co jest osobą chodzącą - choć może to za dużo powiedziane "chodzącą". W każdym razie jeszcze porusza się sama. Choć 3 tygodnie temu jeździła na rowerze. A w tej chwili choroba rozpanoszyła się na dobre.

Ja, niestety na urlop nie mogę pojechać, bo nie mam z kim mamy zostawić (najchętniej zabrałabym ją ze sobą, ale.). Mieszkamy razem, a najbliższa rodzina kilkadziesiąt kilometrów od nas - zresztą każdy czynny zawodowo, więc liczyć mogę tylko na siebie. A nawet gdybym pojechała, to nie byłyby to komfortowe wakacje - myślami byłabym w domu. Więc odpuszczam definitywnie temat - wakacje będę jeszcze nie jedne. A tak bardzo ich potrzebuję .

W pracy nie mogę się skupić. Strach o to co będzie jutro, jak mama będzie się czuła, czy nie będzie jej duszno - to wszystko paraliżuje mnie okropnie. Tych duszności boję się najbardziej, bo nie potrafię jej wtedy pomóc. Z bólem jako takim radzimy sobie przy pomocy tabletek.
I tak dzień za dniem. A po tym jak choroba postępuję, wnioskuję, że wkrótce mama nie będzie mogła zostać w domu sama. Wtedy będę musiała zostać z mamą i stawić czoła nowej sytuacji.
Najgorsza jest ta cała niewiadoma, na którą nie można się przygotować.

[ Dodano: 2014-07-24, 10:44 ]
Trzymaj się April,
jestem z Tobą i pozdrawiam Cię cieplutko.

[april06]

Ostatnie kilka dni wpadałam na forum, chciałam tu wejść i napisać że ten wątek powinien być w dziale Psychoonkologii bo to głównie o moje nieradzenie sobie z emocjami i z całą sytuacją tu chodzi. Ale wciąż brakło czasu bo całe dnie poświęcałam mamie...

Dziś już jest za późno, niestety jedyne co mogę napisać to że moja mama odeszła wczoraj, 1 sierpnia, tuż przed 8:00 rano

Od poniedziałku do czwartku byłam z nią od 9 do prawie 19. Na piątek umówiłam się z tatą że będę przed 8:00 bo miał jechać załatwiać sprawy emerytalno-rentowe mamy. W czwartek mama spała cały dzień i była bardzo słabo kontaktowa, ale jak wychodziłam powiedziałam że "jadę do domu, będę jutro rano, pa". No i byłam, ale się spóźniłam dosłownie minutę
Tata mówi że to dobrze że nie przyjechałam wcześniej bo mama od 2 w nocy bardzo się męczyła i to był okropny widok Ksiądz też się spóźnił, ale powiedział że do 30 minut po śmierci udziela się ostatniego namaszczenia (chyba tak to się nazywa?).

Ciężko, bardzo ciężko...

[jolapol]

Dzielna byłaś .Współczuję bardzo. Jedyne pocieszenie , ze już nie cierpi. Wy na pewno...

[Caroline]

[JustynaS1975]

[Nika2]

[tęcza]

[Żurawik]

[umbrisia]

Bardzo mi przykro april...

[Lidia Bieńkowska]

Przykro mi bardzo

[Agnese]