[majaja]

Wiesz co, ja sądzę że najważniejsze jest właśnie samopoczucie.
Przyjaciółka mojej koleżanki już z 6 lat temu dostała skierowanie na oddział paliatywny. Lekarze powiedzieli że tu już nie ma co robić. Najpierw się załamała, nie wychodziła z domu, a była młoda (35 lat), z dzieckiem. Po jakimś czasie postanowiła poszukać pracy i jakoś żyć. Widywałam ją na mieście i dla mnie wyglądała normalnie tylko że schudła (kiedyś była przy kości).
I "na złość" lekarzom żyła i żyła, czuła się dobrze.

Wczoraj spytałam koleżankę czy jej przyjaciółka nadal żyje, wtedy przecież lekarze dawali jej mało czasu.
I oczywiście że żyje.