Znalezionych wyników: 15

Ipilimumab jest lekiem zwiększającym działalność układu immunologicznego. Blokuje aktywność danego receptora dzięki czemu komórki układu odpornościowego mogą "walczyć" z komórkami nowotworowymi.
Radioterapia to metoda leczenia polegająca na napromienianiu zmian nowotworowych, guzów działająca miejscowo.
Takie metody leczenia według mnie ze sobą nie kolidują, gdyż działają w zupełnie inny sposób na organizm.
Pozdrawiam

Teoretycznie WSZYSTKIE objawy związane z przyjmowaniem Zelborafu powinno się zgłaszać lekarzowi prowadzącemu, jednak gorączka jest bardzo częstym działaniem niepożądanym w przypadku przyjmowania tego leku i powinna samoistnie ustąpić po kilku dniach (dla obniżenia temperatury zazwyczaj polecają stosować paracetamol). Dla spokoju Koleżanki zadzwoniłabym do lekarza.
Podczas przyjmowania leku może też wystąpić suchy, męczący kaszel.
Obowiązkowy filtr 50 przed każdym wyjściem na słońce (nie ma znaczenia czy to lato czy zima) + okulary z filtrem ochronnym.
Poza tym zdarzają się nudności, rzadko wymioty. No i ta wysypka. Na nią proponuję krem z mocznikiem, ew. olej kokosowy.
Pozdrawiam serdecznie.

Dobrze wiedzieć, że u Ciebie mimo wszystko jest w porządku. Wbrew statystykom i przeciwnościom.
Pozdrawiam Ciebie i Twoją rodzinę. Trzymam za Was kciuki.

Badanie mutacji jest bardzo ważne, ponieważ jeżeli taka występuje można zastosować lek Zelboraf (Wemurafenib). Daje długotrwałe skutki, niestety nie stałe. Jest też leczenie immunologiczne (Ipilimumab) - do tego nie wymagana jest mutacja genu. Dziwi mnie, że nie zastosowano żadnego leczenia jeżeli występują przerzuty podskórne.
Jeżeli mogę spytać, gdzie mąż się leczy?
Co do zielarza nie będę Cię odwodziła od tego pomysłu. Zioła swoje właściwości mają - nie ma co zaprzeczać. Natomiast jeżeli zostanie wdrożone leczenie farmakologiczne warto się zastanowić nad stosowaniem ziół, ponieważ mogą one wchodzić w reakcje z lekami i nie do końca przynosić odpowiedni skutek (mogą np. osłabiać działanie leków).
Trzymam kciuki za Was

Napisałaś, że w badaniu pet miały przerzuty - czy to znaczy, że był więcej niż jeden? Jak dokładnie brzmiał opis badania pet i jak tomografu?
Piszesz bardzo ogólnikowo.
Zdarza się czasem, że opisy badań są błędne (nie wszystko co świeci na pecie musi być przerzutem).
A co na to lekarz prowadzący? Dla pewności można zrobić jeszcze scyntygrafię kości - powinna rozjaśnić sytuację.

Wiele już przeżyłaś... Przeżyjesz i to!
Też mam małą córeczkę więc nie załamuj się tylko głowa do góry i walcz!
Wspieram i ściskam mocno :tull:

Piszesz, że koleżanka leczy się u lekarza "od płuc". Jeśli jest to czerniak najlepiej zgłosić się do prof. Rutkowskiego do CO w Warszawie (jak pisali moi poprzednicy). On na pewno ustali najkorzystniejszą kolejność leczenia - nie zwlekałabym z kontaktem.
Trzymam kciuki

„Nie ważne czy jesteś zdrowy czy chory, bo wszyscy jesteśmy na tej samej pozycji. Choroba nie oznacza nieuchronnej śmierci, a zdrowie nie zapewnia nieśmiertelności. Jutro ja mogę zachorować, a w najgorszym scenariuszu mogę ulec wypadkowi.”
Święte słowa. Cieszę się, że macie takie nastawienie.
Co do terapii niekonwencjonalnych - jest ich całe mnóstwo, ale czy im wierzyć? Jeśli chcesz mogę szczegółowo opisać na privie co wiem na ich temat.
Pisałaś o sygnałach, że jest więcej przerzutów - tzn. że wyniki wskazują obecność przerzutów? Określono już leczenie? Badano mutację genu Braf?
Możliwości leczenia jest mnóstwo - mam nadzieję, że któraś dla Was będzie idealna i pozbędziecie się tego paskudztwa.
Ściskam mocno

Nie zdajesz sobie sprawy ile człowiek potrafi znieść.
Jasne, że przeżyjesz zabieg.
Odwagi!

O wyniku wypowiedzą się bardziej kompetentne osoby, ja nie powiem Ci nic oprócz tego co pewnie już wiesz.
Powtórzę jednak, że najważniejsze, że teraz jest ok i trzeba mieć nadzieję, że tak już zostanie.
Ja ściskam kciuki żeby tak było.

Śledziłam Twój wątek z Mariuszem, śledzę go teraz sama.
Tak to niestety w tym leczeniu jest, że jak już się przyzwyczaisz do jakiejś myśli to następuje nagły zwrot akcji. Jestem pewna, że bez leczenia Cię nie zostawią i dostaniesz to co w Twoim przypadku będzie miało największą szansę powodzenia.
Masz rację, korzystaj z każdej chwili - nikt nie wie ile nam tych chwil zostało, bez względu na to czy ktoś ma zdiagnozowanego raka czy nie.
Ściskam mocno i otaczam modlitwą.

Dużo siły życzę.
Pociesza myśl, że teraz nie cierpi i jest szczęśliwa.
Otaczam modlitwą Ciebie i Twoją rodzinę.
::rose::

Mój mąż był podobnym przypadkiem. Podobnie umiejscowiony czerniak, podobnie dawał przerzuty... Miał niecałe 26 lat gdy odszedł. Słowa jego mamy po jego śmierci "czuję taki ogromny ból, że odszedł, a z drugiej strony taką wielką ulgę, że już nie cierpi".
To bardzo trudne, ale Moherowa ma rację. Czasem trzeba pozwolić odejść.
Walcz z bólem. Hospicjum domowe to najlepsza opcja.
Bardzo dużo siły Ci życzę, jest i będzie bardzo potrzebna.
Modlę się za Was.

Nie pytaj co by było gdyby było N1, jest N0, a to dla rokowania znaczy wiele.
Teraz Twoja mama jest "onkologicznie czysta" i to jest najważniejsze (pewnie dlatego badania kontrolne ma robić internista).
Jeżeli chodzi o strach przed chorobą to jest on naturalny i każdy go odczuwa, ale w walce ważne jest żeby dobrze poznać swojego przeciwnika i znać możliwości walki z nim.
Strach będzie Wam stale towarzyszył i żadne zapewnienia tego nie zmienią, ale można nauczyć się z nim żyć i z tego życia korzystać.
Wyciągnij mamę do kina, teatru, na spacer (nie wiem co lubi). Korzystajcie z każdej chwili i cieszcie się sobą.
Jeszcze jedna rada ode mnie. Nie sugerujcie się statystykami, to tylko liczby a pamiętaj, że każdy przypadek jest inny i nic się w tej chorobie nie dzieje na 100%.
Pozdrawiam ciepło

Czas zakończyć ten wątek. Myślę, że wszystko już zostało powiedziane.
Czuję (podobnie jak obertas), że coś we mnie umarło wraz z odejściem Mariusza, coś we mnie umiera teraz... Życie toczy się dalej, ale nigdy już nie będzie takie samo. Zrozumieją Ci, którzy przeżyli coś podobnego. Dziękuję mu za to, że zostawił mi Zosię, jest moim promyczkiem i nadzieją. Choć Mariusza nie ma z nami ciałem, w moim sercu będzie żył zawsze.

Zarejestrowałam się na forum, bo mam nadzieję, że nasza historia i doświadczenia mogą komuś pomóc, ułatwić i sprostować tą trudną i krętą drogę walki. Mój mąż był niezłomnym wojownikiem (sami to z resztą zauważyliście), a ja wiele od niego się nauczyłam. Właśnie to waleczne serce pragnę Wam przekazać, abyście się nigdy nie poddawali.

Nigdy.
Jak On.
Mój Mariusz.