[izowita]

>> Komentarze dotyczą tego wątku <<

---

okruszek napisał/a:

Miałam jeszcze nadzieję, że to udar, ale niestety nie.

Wiem co czujesz ... Z moim tatą było dokładnie tak samo tyle, że noga i ręka była lewa.

Myslelismy, że to udar. Trafilismy do szpitala jeszcze ze swiadomoscia udaru. Wyniki pokazały to czego obawialismy się najbardziej. Tato już wtedy miewał stany częstego spania i tylko chwilami był swiadomy. Mało mówil, mało pytał. Widać było że Tato bardzo chiał wyzdrowieć bo dopoki mógl to trenowal rękę i nogę.
Spodziewalismy się tego bo walczylismy z DRP choć nadzieja umarła ostatnia. Nie powiedziałysmy mu z Mamą - do konca wierzyl, że to był udar i szpital mu pomoże ......

Trzymaj sie mocno bo ciężka walka przed wami - walczcie z całych sił. Dbaj o Tatę spedzaj z nim czas i dopilnuj by miał dobre samopoczucie bo to wiele robi w trzymaniu się przy życiu. Przytulam.

[izowita]

okruszek napisał/a:

Dziś rano, po wczorajszej informacji, miałam napadzik lęku i płaczu. Wypłakałam się do własnego kota i jest mi lepiej. Takie spuszczenie napięcia dobrze robi, trochę oczyszcza i przynosi ulgę.

Oj pierwsze dwa dni od diagnozy przepłakalam prawie całe. Oczywiscie nie przy rodzicach. Tatę wspierałam, mowilam że czytałam w necie, że to sie leczy, że bedzie dobrze - sama nawet w to uwierzyłam bo niby skąd brać siłe na walke z potworem.....
Bylo przyzwoicie 15 miesięcy i cieszę się ze dane nam było jeszcze troche pobyc razem.

[okruszek]

Dzięki za ciepłe słowa Tata jest w bardzo dobrej formie psychicznej, co ogromnie mnie cieszy. Jest realistą i wie na co choruje, ale jednocześnie ma nadzieje i wiarę. To ogromnie ważne. W poniedziałek wizyta w centrum onkologi u torakochirurgów i biopsja zmiany w płucu. Jestem troszkę spokojniejsza, bo po pierwsze wygadałam się przyjaciołom a po drugie ogarnęłam logistycznie odbiór taty ze szpitala i poniedziałkową wizytę na onkologii
Ciężko mi się pracuje. Konieczność skupienia się na pacjencie przychodzi z trudem i muszę, przede wszystkim dla dobra moich podopiecznych, ale i dla siebie zrobić przerwę dopóki nie ogarnę swoich emocji.
Pozdrawiam ciepło