[Katarzynka36]

Tomku,
Ogromnie współczuję...
Miałam nadzieję, że Jola wyjdzie z tego kryzysu...

Dużo siły. Brzmi banalnie, ale taka prawda. Musisz to jakos udźwignąć. Bo życie, neistety toczy się dalej:(

[pajch]

Tomku, wczoraj pochowałem moją mamę. Nie dała rady temu drapieżnikowi. Tak bardzo ją kochałem. Widać, że kochałeś żonę, a Ona Ciebie. Przed Tobą kolejne, niełatwe chwile....To takie trudne.

[szarlotta]

Przyjmij wyrazy współczucia [*]

[sylwia3]

Tomku, bardzo mi przykro ;(( wyrazy współczucia ;((

[Gonia]

Tomku serdecznie wspolczuje.....

[ja100]

[balagan]

Tak wierzyłam, że chociaż Wam się uda.
Tak bardzo, bardzo mi przykro

[gorzkajakmokka]

Bardzo współczuję.

[ela1]

Tomku bardzo mi przykro [*]

[agnes2121]

[Ewelina Żurek]

Tomku, zaglądasz tu czasem?
Mam nadzieję, że jakoś się trzymasz.
Chciałabym napisać Ci coś pocieszającego, ale ... nie wiem co.
Pozdrawiam Cię serdecznie.
Ewelina

[tomeko]

Tak, zaglądam tu teraz i przypominam sobie tamte niesamowite tygodnie, kiedy jest to już o tę małą odrobinę mniej bolesne.

Jakoś udało mi się przetrwać Wielkanoc, w dużej mierze dzięki przyjaciołom i rodzinie Joli, którzy zapraszali mnie do siebie.

Mija szósty tydzień od śmierci i piąty tydzień od pogrzebu Joli.
Została pochowana zgodnie ze swoim ostatnim życzeniem, jakie wypowiedziała do mnie przez telefon resztkami tchu późnym wieczorem 11 stycznia, na krótko przedtem nim straciła przytomność i - co się później okazało - zdolnośc mówienia.

Chciała zostać spalona i pochowana w grobie rodziców. Zrozumiałem, że moich rodziców, bo tak się składa, że Jej rodzice leżą pochowani oddzielnie. Wiedziała, ze w grobie moich rodziców są jeszcze 2 miejsca, pozostawione dla nas obojga.

Choroby i śmierć dziwnie przeplatają się przez nasze życie. W październiku 2010 r. Jola miała na neurochirurgii operację usunięcia oponiaka. Operacja odbyła się przypadkiem dokładnie w dzień rocznicy naszego ślubu. Teraz msza żałobna i kremacja Joli odbyły sie w moje imieniny, a pogrzeb dzień później, w Dzień Kobiet. Po mszy żałobnej odbyła się w nielicznym gronie trochę dziwna uroczystość - ni to konselacja, ni to moje imieniny. A w dniu pogrzebu Joli ja składałem życzenia jej przyjaciółkom.

Wczoraj byłem na pogrzebie młodego kolegi z pracy. Chłopak miał 26 lat, nie tak dawno zrobił dyplom magistra i zaczynał pracować nad doktoratem. Nowotwór (nie wiem dokładnie, jaki) powalił go w ciągu 4 miesięcy - o ile wiem, diagnozę postawiono mu w grudniu. Wcześniej zdążył się jeszcze ożenić. Gdy pogrzeb się kończył, uścisnąłem dłoń i powiedziałem kilka słów otuchy, tak jak umiałem, do dziewczyny, która była jego żoną, a teraz płakała stojąc obok góry kwiatów, pod którą był jego grób.

Dziękuję wszystkim Forumowiczom za życzliwość i za tyle miłych i ciepłych słów.
Pewnie za jakiś czas wrócę i coś jeszcze napiszę.

Ja się jakimś cudem "trzymam". Nie ma się czym chwalić, ale sam się sobie dziwię, że nie rozleciałem się na kawałki.

Trzymajcie sie i Wy.

Tomek.

[Ewelina Żurek]

tomeko, nie potrafię ogarnąć tego co musisz czuć. Każdegy z nas kiedys utraci bliską osobę, ale to "kiedyś" ma duże znaczenie. Czasami jest po prostu "za wcześcnie". I wtedy boli jeszcze bardziej.
Mam nadzieję, że dasz radę nauczyć się żyć od nowa.
Pozdrawiam,
Ewelina

[tomeko]

Dziękuję Ewelino.

Ja sam nie wiem, co teraz czuję.
Jeśli przychodzi mi do głowy jakieś porównanie, to może czuję się jak ktoś, kto był w środku
jakiejś wojny i widział z bliska, jak ludzie walczą o życie i giną.
Mam na myśli oczywiście przede wszystkim jednego Człowieka, ale Jola i ja widzieliśmy wielu
strasznie chorych ludzi i były dni, kiedy nie mogliśmy się spotkać, bo np. na tej samej sali rodzina
żegnała umierającego i nie wolno było im przeszkadzać.

Nie umiem mieszkać sam, a każdym razie tak nagle sam. Nie sypiam po nocach.
Jeśli udaje mi się trochę odpocząć, to na ogół w dzień.
Jeśli rozmawiam z ludźmi i/lub jestem w pracy, to czuję się prawie normalnie.
Ale gdy wracam sam do psa i pustych ścian, to zaraz wyświetlają mi się sceny ze szpitali
i ogarnianie smutek jak fizyczny ból.
Ja to ja, ale dlaczego ta wspaniała dziewczyna musiała w życiu tyle wycierpieć?
I jak dzielnie znosiła te wszystkie szpitale.
Chorowała w życiu niezliczoną ilość razy i to chyba dało Jej i mnie złudne przeświadczenie,
że żadna choroba już Jej nie pokona.

Minie wiele czasu, zanim dojdę do jakiejś równowagi(?).
Chcę wypełnić plany, które robiliśmy z Jolą na jesieni. Przede wszystkim wyremontować
mieszkanie. Ale nie mam razie sił na realizację tego.

* * *

Kilka dni temu zagadnęła mnie sąsiadka z jakiegoś górnego piętra.
- Dzień dobry panu, jakoś dawno nie widziałam pańskiej żony, co się z nią dzieje?
- ... Ona nie żyje. Miała raka płuc i umarła ...
- ŻARTUJE PAN?!

I w ten sposób udał nam się czarny humor.

Pozdrawiam na razie. Mam jeszcze sporo do napisania, a więc do następnego razu.

Tomek(o)

[Ewelina Żurek]

Nie napiszę Ci nic mądrego ani pocieszającego. Tylko czas może pomóc. Będzie lepiej. Nie tak jak kiedyś, nie całkiem dobrze ale ... lepiej. Przykro mi, bo nawet nie potrafię sobie wyobrazić jak wygląda życie bez kawałka serca.
Zdjęcie Twojej Joli jest piekne. Widać na nim szczęśliwą, ciepłą kobietę. Taką Ją pamiętaj. Nie myśl o tym złym co było.

http://www.forum-onkologi...loba-vt3909.htm
przesyłam linka do jednego z tematów na tym forum - poświęconego żałobie. Mi On pomógł. Mam nadzieję, że i Tobie się przyda.

Ewelina