[kretka83]

Tato ma najprawdopodobniej przerzut do kręgosłupa
Niby czuje się nieźle, na ból pomaga mu ketonal, na razie w niezbyt wielkich dawkach, ale to już chyba równia pochyła
Nie mogę sobie dać z tym rady, non-stop o tym myślę.
Moja praca to rozmowy z ludźmi, powinnam być skupiona na drugiej osobie. A ja niby słucham, co pacjent do mnie mówi, a w głowie ciągle mi brzęczy "przerzut do kości", "przerzut do wątroby"...
Chciałabym jakoś przygotować się na to, co nieuchronnie się zbliża, ale nie potrafię

[monika10009]

Mój tata tez ma przerzuty do kości.Leczy się w poradni leczenia bólu.Miał też podany izotop strontu,ale to mu nic nie pomogło.Wiem ,co przeżywasz i jestem z Tobą.Też nie mogę się skupić na zwykłych codziennych czynnościach,nerwowa jestem strasznie.Mój tata ma jeszcze przerzuty do płuc i podejrzenie do mózgu.Też jestem załamana i spędzam z nim jak najwięcej czasu,chociaż serce mi pęka.

[kam]

kretka83 napisał/a:

a w głowie ciągle mi brzęczy "przerzut do kości", "przerzut do wątroby"...

to tak jak u mnie

życzę nam wszystkim siły

[monika10009]

Zapomniałam jeszcze dopisać,że tu znajdziesz ogromne wsparcie.

[kretka83]

Dziękuję Wam bardzo.
Wiem, że tu znajdę wsparcie, dlatego od wielu miesięcy tu zaglądam, gdy jest źle, a także w dobrych momentach, by dodawać siły innym...
Mój Tato miał już 3 przerzuty do mózgu, dwa usunięte operacyjnie, jeden potraktowany stereotaksją. Od rozpoznania pierwszego przerzutu w mózgu minął ponad rok!
W płucach też są zmiany, raczysko atakuje już cały Taty organizm...
Tak mi smutno

[bozka]

Jestem z Tobą. Wiem co przeżywasz. Tak wiele chciałabym Ci powiedzieć.
Ale słowa nie na wiele się zdadzą. Nie mam wielkiego doświadzcenia.
Od dwóch tygodni jestem na tym forum, ale wiem że dzieki osobom które są tu dłużej i które czytaja i odpowiadaja na nasze wiadomości jest łatwiej. To co nas wykańcza to ta bezsilność.
Trzymaj się.

[kretka83]

Dzięki.
Bezsilność jest potworna
To najgorsze z uczuć.

[asia77]

kretka83, Kochana tak mi przykro ,jak ja Ciebie rozumie jak chyba nikt na świecie .Wiesz ,że zawsze możesz pogadać wypłakać się .Bądź dobrej myśli ,nie poddawaj się .Wiem ,że najgorsza ta bezsilność ja pamiętam doskonale otatni tydzień walki mojego Tatusia szło to jak burza ,choroba postępowała diametralnie.Teraz nie czas na łzy to przyjdzie potem teraz spędzaj z Tatką każdą chwilę cieszcie się ,trudne to i niepojęte .Nie przeskoczysz pewnych rzeczy dlatego wiem ,że ciężko Ci się skupić a pracy ,na życiu codziennym NORMALNYM,najgorsze to jak człowiek patrzy na to wszystko i jest bezradny !!!!!!Ściskam Cię baardzo mocno jak sobie nie możesz poradzić zawsze jestem chętna do pogadania z Tobą .

[Jolana]

asia77 napisał/a:

kretka83, Kochana tak mi przykro ,jak ja Ciebie rozumie jak chyba nikt na świecie .Wiesz ,że zawsze możesz pogadać wypłakać się

Tak, to prawda..

Każdy z nas do swej egzystencji potrzebuje istnienia innych ludzi i w życiu realnym i wirtualnym..
Dzięki temu, że jesteśmy tu razem, możemy się wspierać.

Kretko, masz trudny czas. Jestem z Tobą i przesyłam ciepłe myśli...

[ela1]

kretka83, strasznie mi przykro, tak długo już tata walczy i myślałam, że jeszcze długo nic się nie zmieni na gorsze.
Trzymaj się

[kretka83]

Dziękuję Wam bardzo. Bardzo.
Bardzo bym chciała to z siebie wypisać, ale nie znajduję słów.
Nie wiem sama tak do końca co czuję.
Obezwładniający strach i żal miesza się z resztkami nadziei, bo do samego końca jej nie stracę.
Jestem jak zamrożona, widzę świat jakby przez szybę. Za tą szybą się toczy normalne życie, a ja patrzę i nie wiem, jak w to życie się wpasować.
Nie umiem o tym rozmawiać z mężem. On tylko wie, że jest kiepsko, że możliwości leczenia w zasadzie się wyczerpały, ale nie wnikamy w szczegóły. Powiedziałam, że na razie nie chcę o tym gadać i on to szanuje.
Robię dobrą minę do złej gry, przed nimi (mężem, synem, teściami) udaję, że jest normalnie. Chodzę do pracy, zajmuję się małym, sprzątam, czytam, śmieję się. Ale w środku mam wielki strach i ból, który czasem wypływa z jakąś łzą, gdy nikt nie patrzy.
Nie potrafię sobie poradzić z myślą, że on niedługo odejdzie. Mój Tatuś - najlepszy, najmądrzejszy, najdowcipniejszy z ludzi. Kto będzie piekł pasztet na święta, kto zrobi moje ukochane kruche ciastka na moje imieniny, kto napisze SMSa z życzeniami urodzinowymi jako pierwszy, przed 7 rano, kiedy Jego nie będzie?...
Czy świat w ogóle może istnieć bez Niego?
I jeszcze tak bardzo nie chcę, żeby cierpiał. Już teraz, choć trzyma się nieźle, wiem, że choroba go wyniszczyła, że jest znacznie słabszy niż kiedyś, że boli go kręgosłup... Powoli wyłącza się z normalnego życia - np. nie jeździ już na rowerze, rzadziej chodzi na spacery - a to takie do niego niepodobne...
I strasznie ciężko mi się pogodzić z myślą, że mój syn być może nawet nie zapamięta wspaniałego Dziadka.
I bardzo martwię się o Mamę - jest mocno z Tatą związana, strasznie to wszystko przeżywa (choć muszę przyznać, że też radzi sobie zaskakująco dobrze, biorąc pod uwagę jej skłonność do depresji).
Nie wiem, jak to wszystko przeżyć

[Jola1]

Kochanie jestem z Tobą myślami. Jakże trudno jest nam dzieciom patrzeć na cierpienie naszego rodzica. Mnie pomaga modlitwa. Pozdrawiam i tulę.

[kretka83]

U mnie z modlitwą kiepsko.
Jestem agnostykiem, czasem się modlę, ale jakoś nie przynosi mi to ukojenia, bo też nie jestem przekonana, że jest się do kogo modlić...

[ Dodano: 2012-04-26, 09:37 ]
Przyszedł nowy dzień, piękny, słoneczny - trochę lepszej energii we mnie wstąpiło...
W sobotę jadę z moją Mamą na ciuchowe zakupy do galerii handlowej, a potem dojedzie mój mąż z synkiem i spotkamy się u Rodziców na obiedzie.
Na przekór wszystkiemu, jak zawsze, staramy się jednak żyć normalnie i łapać dobre chwile w codzienności.

[asia77]

kretka83,


i tak trzymać ,żyjcie normalnie i cieszcie się sobą ,łapcie te dobre chwile

[kretka83]

Tato jest właśnie w Warszawie, na konsultacji u profesora Szczylika.
Strasznie się denerwuję. Jeśli on powie, że nie ma już nadziei (nie na wyleczenie, ale na powstrzymanie rozwoju choroby jeszcze na dłuższy czas) to będzie chyba znaczyło, że wszystko stracone